Eindhoven Metal Meeting in Effenaar, dag 1

De decembermaand zit vol tradities en één daarvan is de Eindhoven Metal Meeting: de officieuze afsluiting van het festivaljaar in de Lage Landen. Dit jaar trokken Usuperofthetyrants (UT, alleen dag 1), Black Swan (BS) en Ghostwriter (G) naar Eindhoven om in de twee zalen van de Effenaar driftig mee te schrijven met hetgeen zij op het podium zagen. De foto’s komen van Christel Janssen (dag 1), Koen DeGus (dag 1 en 2) en Wendy Jacobse (dag 2).

Over tradities gesproken: het missen van de openingsact op de Eindhoven Metal Meeting is er daar één van. Daarvan is de Nederlandse blackmetalband Dystopia dit jaar het slachtoffer. De schuldige: het feit dat de Effenaar stiekem een rukcomplex is, waarbij de kaartcontrole, het omdoen van een toegangsbandje én het fouilleren, allemaal op de vierkante millimeter plaatsvinden en wordt uitgevoerd door een minimaal aantal krachten. Daarom is Baptism in de grote zaal de eerste band van de dag voor Zware Metalen. Zanger Lord Sargofagian heeft een aantal inhuurkrachten om zich heen verzameld om het werk van zijn eenmansproject te spelen en levert daarmee lekker ronkende black metal uit het boekje af.

De Lord zelve heeft zowel een omgekeerd pentagram én een omgekeerd kruis om zijn nek hangen en is dus 6666 superevil. De grote zaal staat al heel behoorlijk vol voor deze kwalitatief duidelijk mindere editie van de Eindhoven Metal Meeting vergeleken met voorgaande jaren, maar blijkbaar zijn tradities bij veel mensen heilig. En dus krijgt Baptism na een half uurtje prima black op een niet te snel of te langzaam tempo en met het nodige gevoel voor melodie, een verdiend applaus. (G)

Dit jaar zal ik de Eindhoven Metal Meeting maar op één dag bijwonen. De eerste dag, welteverstaan, wanneer er drie bands op het podium van de Effenaar staan die de afgelopen dertig jaar een substantiële invloed op de underground hebben gehad. Schandalig vroeg op het schema staat het altijd ondergewaardeerde Pentacle. Op het hoofdpodium, dat dan weer wel, dat ook gelijk het grootste podium is waar ik de band ooit heb gezien. Hoewel het geluid verschrikkelijk is, lijkt het oeuvre van de band meer dan ooit in staat om de occulte en primitieve boodschap van de band over te brengen. De aftrap had niet beter kunnen zijn, want …Rides the Moonstorm blijft één van de meest intrigerende nummers in de deathmetalgeschiedenis.

Het oudere materiaal van de band wordt succesvol afgewisseld met nummers die de afgelopen jaren zijn uitgebracht, waarbij ook nauwelijks gehoord werk ten gehore wordt gebracht, bijvoorbeeld in de vorm van Prophet of Perdition. De scherpe en frisse blik die Pentacle keer op keer verwerkt in de structuren van de complexe nummers, staat ook hier garant voor een optreden zoals weinig bands dat kunnen geven. Het kan ook niet anders dan dat dit een indrukwekkend optreden wordt van een band die met trots het vuur der death metal brandend houdt. (UT)

De kleine zaal staat al praktisch vol voor het laatste optreden dat Verwoed dit jaar zal verzorgen. Zoals iedere keer is het weer aangenaam bodemloos vallen met het muziekproject van Erik B. en zijn livemuzikanten. De muur aan geluid die Verwoed optrekt is zo massief als ruwe diamant en weigert ook maar één keer uiteen te spatten. Deze rit moet je uitzitten. En dat is hoegenaamd geen straf.

De podiumpresentatie is sober, de verlichting minimaal en donker geschakeerd. De demonische stem van Erik B. steekt bij momenten wat schril af bij het inktzwarte instrumentarium, maar tijd om je eraan te storen of er überhaupt over na te denken is er niet. De bak chaos die over de aanwezigen wordt uitgestort meandert als een losgeslagen rivier, klotst over de randen en stroomt heel af en toe iets kalmer voort, al is dit slechts schijn: een stroomversnelling is onherroepelijk onderweg.

Pas als B. het podium heeft verlaten na een flinke slok wijn, brengen de muzikanten die nog doorspelen de kolkende rivier langzaam tot bedaren. Wat overblijft is de zachte noise en de zaallichten die plotseling weer aangeknipt worden en het besef dat de bodem onder onze voeten weer alomtegenwoordig is. Laten we hopen dat de opvolger van EP Bodemloos spoedig het nachtlicht ziet. (BS)

Blasphemy zorgt, zo’n twee uur na Pentacle, voor een goed gevulde grote zaal, iets dat gezien het volk dat deze avond op de been is, geen verrassing mag zijn. Voorafgaand aan het betreden van het podium is de dreiging voelbaar, zoals de band dat met ieder optreden weer weet te presteren. De beveiliging die Blasphemy meeneemt naar optredens (besef daarbij even hóe de beveiliging van een band als Blasphemy eruit ziet), is een teken aan de wand als het hier op aan komt. Als de band dan opkomt, wacht het publiek geen enkele verrassing: de setlist bevat geen nieuw materiaal, het tempo blijft vrijwel ongewijzigd en Black Winds klinkt even hees als altijd.

Het geluid is nog net zo slecht als eerder op de avond, maar dat betekent nog altijd dat er meer van de gitaarpartijen te horen is dan op het studiomateriaal. Achterlijke crowdsurfers daar gelaten, is dit een puik optreden van de band, waarbij uiteindelijk toch twee onverwachte aspecten komen kijken: crowdsurfers worden niet boven het maaiveld afgetrapt en Black Winds zoekt zowaar interactie met het publiek. Waar moet het heen met de wereld? (UT)

Voor Carpathian Forest puilt de grote zaal weer uit, klaar voor de terugkeer van Nattefrost’s band en diens compleet nieuwe verzameling inhuurmuzikanten. Die zullen zich ook wel even op het hoofd krabben bij het aanschouwen van hun voorman, want de blackmetaldwerg is dronken als een lor, kan niet zingen (er zijn blatende schapen die beter klinken dan deze Noor), springt van het podium om er pas met veel moeite weer op te komen, schreeuwt om de haverklap naar iemand in de coulissen en houdt zulke lange pauzes tussen de nummers dat het tempo uit het optreden totaal verdwijnt.

Een nummer als I Am Possessed, slaat helemaal dood dankzij de lamlendige Nattefrost, want als band en zanger zich er even toe zetten gebeurt er echt wel wat. Maar de zanger speelt liever wat met een tamboerijn of de stethoscoop (!) die hij om zijn nek heeft hangen, wisselt zoenen uit met een bokkenschedel (20 euro bij de Praxis) of zwaait rond met een knots. Zodra Dool in de kleine zaal begint, druppelt het publiek weg. Als Nattefrost weer eens pauze neemt die langer duurt dan de tijd die het kost om een kerk af te branden, besluit uw anonieme verslaggever zich bij de vertrekkers aan te sluiten.

Helaas wordt ook nu een traditie in leven gehouden: die van de propvolle kleine zaal waar na aanvang van een concert geen muisje meer bij kan. Dan maar weer de marteling van Carpathian Forest ondergaan. Godverdomme Nattefrost, lamlul! Ga eens spelen man! Op een select groepje voor het podium na, boeit het niemand meer wat deze clown brengt. Er gaan alleen nog wat handen naar hoofden als de man Duits begint te praten tegen het publiek. Eerlijk is eerlijk: tegen het einde van de set weet de band zowaar nog iets van een acceptabel niveau te halen maar het is te weinig te laat. (G)

Dark Tranquillity is toegevoegd aan de line up nadat duidelijk werd dat My Dying Bride de eer van deze Eindhoven Metal Meeting helaas aan zich voorbij moest laten gaan vanwege persoonlijke omstandigheden. De vervangende hoofdgast van vanavond staat echter vrijwel gelijktijdig geprogrammeerd met Deströyer 666, dat beneden in de kleine zaal de boel belooft plat te branden. En dat is te merken. Toch is er gelukkig nog een aardig koppel achtergebleven bij de Large Stage wanneer de Zweden hun entree maken onder een groot scherm met sfeerbeelden.

En ondanks dat de melodische deathmetal van het zestal nou niet direct het kopje thee is van uw anonieme verslaggeefster van dienst, is het wel degelijk prima om naar te luisteren in de categorie ‘nu we er toch zijn’. De rauwe, ver reikende stem van Mikael Stanne vormt daarbij een prettige bijkomstigheid. Dark Tranquility start het optreden met Force of Hand, The Lesser Faith en Atoma.

De mannen brengen een vriendelijke energie mee, die moeiteloos overslaat op het aanwezige publiek. Het stopwoordje van frontman Stanne luidt deze avond overduidelijk ‘sweet’. De heren gaan verder met The Treason Wall en The Science of Noise. Uiteraard mag ook het welbekende nummer over de geboortestad van DT niet ontbreken: Terminus (Where Death Is Most Alive), evenals Clearing Skies en The Wonder at Your Feet. De set wordt, na uitgebreide dankbetuigingen richting het publiek, afgesloten met Misery’s Crown. (BS)

De laatste band van de avond is voor mij Deströyer 666, een band die ik om de een of andere reden altijd maar half mee krijg. Zo ook deze keer, maar dat licht ik later nader toe. In de broeiende kleine zaal van de Effenaar treedt Deströyer 666 het publiek tegemoet, waarbij direct duidelijk wordt dat deze band toch een zekere air om zich heen heeft hangen. Dat draagt alleen maar bij aan de intensiteit van de band, en er wordt dan ook op fors tempo door de set heen geramd. Een groot deel van de nummers bestaat echter uit materiaal van het vorig jaar uitgebrachte Wildfire, een plaat waar ik persoonlijk geen ene moer mee kan. De overgave van de band overtuigt echter en maakt dat ik het optreden prima bij kan benen. Uiteindelijk haak ik voortijdig af omdat de hitte in de zaal een kookpunt behaalt, evenals mijn ergernis over het geblaat van de heer Warslut, die zo ongeveer de helft van de speeltijd inlevert aan gal spuwen over irrelevante zaken, zoals de geaardheid van de cameraman in het publiek. Jammer, volgende keer ben ik weer van de partij. (UT)

De heren van Cult of Fire zijn eerst gaan shoppen bij de plaatselijke kerk, want er staan twee altaren vol met attributen als kandelaars, doodshoofden, wierrookhouders en nog meer troep op het podium en één arme roadie heeft de taak alles wat kan branden aan te steken. Dat hoeft de man niet met een aanstekertje maar met een gasbrander te doen, maar toch. Het zal de reden zijn waarom de start van dit laatste concert van de eerste dag vertraging oploopt.

Voor een afsluitende act is het evenwel nog behoorlijk druk in de grote zaal, waardoor veel mensen kunnen horen dat er beter meer tijd had kunnen worden gestoken in het afstemmen van de microfoon dan in het aansteken van kaarsen. Zanger Devilish is de eerste paar minuten niet te horen. Pas na verloop van tijd valt zijn gegrom binnen. Wie de mannen van Cult of Fire zijn, is onduidelijk: ze gaan alle vier gekleed in alles verhullende gewaden. De droom van fundamentalistische moslims zeg maar. Riep daar iemand ‘Batushka!’? Nee, Cult of Fire draait langer mee en gaat meer voor het grotere gebaar in de muziek. Bovendien lijkt de band het qua thematiek meer te zoeken in hindoeïsme en Oosterse rituelen.

Wat Cult of Fire met Batushka gemeen heeft, is dat ook deze Tsjechen de kunst verstaan om een nummer langzaam te laten opbouwen om vervolgens genadeloos hard toe te slaan. Daarbij laat Devilish horen lekker te kunnen grunten. Het zorgt ervoor dat de eerste dag van de Eindhoven Metal Meeting een overheerlijk toetje krijgt in de vorm van dit fenomenale optreden van een meer dan uitstekende band. (G)