Op 19 en 20 oktober vervalt Neushoorn in Leeuwarden weer in leegte. Into The Void 2018 is een editie waar klassieke doom grotendeels plaats maakt voor sludge, post-rock, en meer retro klinkende bands, afgewisseld met de wat gebruikelijke experimentele toevoegingen. Het beoogde schrijversduo blijkt op het laatste moment beide geplaagd te worden door aan de ene kant medische zorgen en aan de andere kant facilitaire tegenslagen. Om die reden is Frank Geerligs alleen op de vrijdag aanwezig om de eerste dag van Into The Void 2018 schriftelijk te verslaan. Zo worden optredens van nieuwe en oude doomhelden als Famyne en Conan én de occulte rock van Lucifer helaas gemist. Naamgenoot Vitus-Frank is echter als vanouds weer aanwezig op dit festival om beide dagen met zijn camera op beeld vast te leggen.
Wanneer we Neushoorn betreden, na eerst gauw een paar ranzige snacks uit de muur te hebben gehaald bij de snackbar om de hoek, is het programma al van start gegaan met Jo Quail, wiens optreden al bijna ten einde loopt. Bij de muntenautomaat horen we wat zweverige ambientklanken uit de kleine zaal komen, waar ik op dat moment verre van onder de indruk raak. Iets dat gelukkig niet veel later zal omslaan. Na snel een biertje te hebben gehaald en een handje te schudden met onze dienstdoende fotograaf, wordt vluchtig de zaal ingedoken om nog even het slot van Jo Quail mee te pakken voor een impressie. Het blijkt een verrassing, wanneer zichtbaar wordt wat op het podium staat. Hier staat namelijk geen band.
Integendeel, hier staat slechts één dame met haar elektrische cello, welke ze ten volle benut door middel van een looppedaal. Het blijkt een uiterst rustgevende ervaring om de stijlvolle, blonde dame steeds verschillende lagen te horen spelen, welke telkens verenigd worden met de herhalende stukken. Maar het laatste nummer wordt alweer aangekondigd, en dat is er eentje die naar verluid niet zo veel meer live wordt opgevoerd. Voor we het weten worden we vol dromerige bombastiek naar het slotakkoord geleid. De verdeeldheid is duidelijk zichtbaar bij de aanwezigen in Neushoorn. Waar men in de zaal Jo Quaile voorziet van een luid applaus, toont de grote groep buiten de zaal aan dat dit zeker geen optreden is dat aan iedereen besteed lijkt.
Gelukkig voor hen is het aan Blood Of The Sun om aan te vangen in de grote zaal. De Texanen weten direct te verrassen met hun strakke rock ’n roll met een vintage oogmerk. Dat de toetsenist, met een opvallend shirt van Prostitute Disfigurement, gebruikmaakt van een heuse hammondorgel roept direct herinneringen op aan Deep Purple. Maar ook een Uriah Heep of zelfs een vleugje Led Zeppelin hoor je terugkomen.
Op het podium staat een zanger met een krachtige stem voor dit type hardrock, die overigens constant bezig is contact te maken met elke dame die hij in de zaal spot. De nummers gaan er in de zaal ook in als zoete koek.
En dan blijkt achteraf de drummer ook nog Henry Vasquez van Saint Vitus te zijn! Ja, Into The Void is nu toch echt van start gegaan!
Het laatste nummer van Blood Of The Sun slaat uw redacteur over, want in de kleine zaal is het inmiddels alweer A Storm Of Light dat elk moment zijn opwachting zal maken. Frontman Josh Graham was ruim tien jaar verantwoordelijk voor de visuele toevoeging aan de optredens van Neurosis en het beheersen van die vaardigheid blijkt ook tijdens dit optreden. De sfeervolle, grimmige, met sludge doordrenkte post-rock is van een dergelijk apocalyptische aard, dat het zich perfect leent voor een projectie van beelden op de achtergrond. De samenhang ontgaat me geregeld, maar dat het de sfeer ten goede komt mag best als feit bestempeld worden.
Geopend wordt er met de nummers Rosebud en Prime Time van het nieuwe album Anthroscene. De hoofdjes gaan op en neer en men laat zich verzinken in de voordracht van de teksten van Graham, welke een belangrijke factor spelen in de muziek van A Storm Of Light. Punt van kritiek zijn de achtergrondvocalen van de bassist tijdens You Are The Hunted. Deze zijn zo gruwelijk bagger, en het verpest een ontzettend fijn nummer. Desalniettemin weet de band te overtuigen en snellen we vervolgens gauw naar de grote zaal.
Het bejubelde Elder is daar al bezig aan zijn set. Waar bij A Storm Of Light de vocalen en teksten juist een belangrijk ingrediënt vormen voor de muziek, spelen de vocalen bij Elder een marginale rol. En dat is eigenlijk maar goed ook, want de zang van Nicholas DiSalvo komt niet echt lekker uit de verf.
Maar het gaat om zijn gitaar die hij moet laten spreken en dat doet hij met de volste overtuiging. De band slechts bekijken is overigens net zo spannend als kijken naar hoe verf opdroogt, want daarvoor ontbreekt het de heren aan enige uitstraling. Doe je echter de ogen dicht, dan valt er toch wel te genieten van het vakmanschap van de bandleden.
Wanneer Minsk start, zijn beide vocalen helaas te laag in de mix en de drums staan juist net iets te hard. Erg jammer, want uiteindelijk zijn de Amerikanen – het merendeel van de artiesten vandaag blijken Amerikanen – gewoon het hoogtepunt van de dag. Onlangs bracht Minsk de uitstekende split Bigod uit met Zatokrev dat na het optreden van Mono ook in de kleine zaal zal optreden.
Ook nu weet de zaal de atmosferische sludge weer gulzig te verorberen en zo lijkt de drie kwartier weer in rap tempo voorbij te gaan. Het kan niet anders dan dat de band van het podium vertrekt met weer een paar nieuwe fans wiens harten zijn gewonnen, dankzij de balans tussen agressie en schoonheid.
Dat de Japanners van Mono er wat van kunnen met hun dromerige post-rock is geen geheim meer. Ze weten altijd te imponeren, maar na de band al meerdere keren gezien te hebben, besluit uw redacteur om na één nummertje even een pauze in te lassen.
Daarna is het weer terug naar de kleine zaal waar Zatokrev zijn opwachting maakt. Ook deze Zwitsers zetten een uitstekende set neer en als luisteraar/toeschouwer wordt het je tevens duidelijk waarom Minsk met deze band zijn split opnam. De bands sluiten perfect op elkaar aan, ondanks hun eigen sound. Ook Zatokrev biedt een hoge dosis schoonheid, al ontstaat soms wel het gevoel dat er te veel opbouw is, terwijl de climax uitblijft. De bassist is overduidelijk zeer beschonken en heeft er zin in.
Wanneer hij de mogelijkheid heeft voor een pauze, ploft hij neer op zijn knieën om vervolgens weer wild door te gaan, zodra er een nieuw nummer start. Er worden zelfs nog extra achtergrondzangers voor een nummer op het podium geroepen, maar of het de bandleden zijn van Minsk is uw dienstdoende redacteur even ontschoten. Het aanschaffen van Bigod na afloop is in ieder geval een must!
Dan is het aan de stonerdoom van Wo Fat om de grote zaal af te sluiten. Deze wordt nog even meegepakt vanaf het balkon, maar na één nummer is het duidelijk dat deze dertien-in-een-dozijnband slechts zal zorgen voor vermoeidheid. Deze Texanen weten mij niet te boeien, maar de fanatieke stonerfan zal zeer waarschijnlijk in hogere sferen verkeren met het materiaal van deze band.
Dat je de basgitaar wel degelijk met een blikje bier kan bespelen, liet Zack Busby ook nog even blijken. Een goede reden om bovenstaande foto mee te nemen in het verslag.
Dan is het tijd voor de afsluiter en de band waar ik in aanloop naar deze festivaldag het meest naar uitkeek: Ancestors. Collega Michiel schreef eerder al lovende woorden over het nieuwe album Suspended In Reflections. En terecht, want het is gewoon een ijzersterke plaat geworden voor de liefhebber van post-rock/-metal en atmosferische prog. Aanvankelijk lijkt de bassist er weinig zin in te hebben gezien zijn mimiek. De gitarist neemt bovendien nog gauw een paar trekjes van zijn joint en dan kan het beginnen. Vanuit de eigen positie, voor de kijkers links van het podium bij de bar, klinkt het alsof de vocalen erg rommelig zijn tijdens het eerste nummer Gone, tevens de opener van het nieuwe album.
Wellicht dat het elders in de zaal minder rommelig klinkt, maar aangezien de band gebruiktmaakt van meerdere zangers komt het vanuit mijn positie niet goed uit de verf. Toch klinken de melancholische klanken heerlijk en zalvend en is het genieten van Ancestors als afsluiter. De drummer van Elder loopt richting het podium, en wanneer hij aangeschoten zwaait naar de bandleden, verzoekt de bassist hem met succes en al spelend een drankje te halen voor hem of de hele band. Ook oogt hij inmiddels alweer een stuk vrolijker. Niet veel later zal er zelfs nog een fles drank op het podium gezet worden. Het maakt het optreden des te meer memorabel.
Nadat ook deze Amerikanen hun slotakkoord gespeeld hebben, is de eerste dag van Into The Void alweer een feit. Geen vertrouwde doom dus deze keer, maar alsnog volop kwaliteit om van te genieten. Helaas zal er van de tweede dag geen schriftelijk verslag worden gedaan, maar gelukkig hebben we de foto’s nog!
Foto’s:
Vitus-Frank
Datum en locatie:
19 oktober 2018, Neushoorn, Leeuwarden
Links: