Vrijdag 21 juli

Het Duitse Equilibrium had deze keer iets bijzonders te vieren: De band bestaat namelijk vijf jaar en wilde hiervoor alle fans nadrukkelijk bedanken voor steun en de vette respons die zij bij hun shows hebben ervaren. De festivalslogan kon maar niet vaak genoeg van te pas komen: door ‘s ochtends om elf uur the earth te shaken met vrolijke epic-folk/ viking verdwenen alle katers en duffe gezichten vrij rap na het inzetten van de eerste nummers. Helge Stang is een fanatieke frontman, heftige enthousiasme komt dan ook honder procent gemeend over. Tijdens de vrolijke performance zou je bijna niet meer opmerken dat er toetsen hoorbaar waren, maar dat er geen toetsenist op het podium te bekennen was. Máár het gemis viel uiteraard mee doordat de speelvreugde alles overheersde. Vrouwen op het podium weten zich vaak slecht houding te geven, aan bassiste Sandra de taak het goede voorbeeld te geven. Ik heb zelden een meid op het podium gezien die er zo puur staat: ze had géén ongemakkelijke houding, deed niet aan overdreven gedoe en kon volledig meedraaien tussen de mannen. Wald Der Freiheit, Unter Der Eiche en Der Sturm waren vermoedelijk voor het publiek de meest dansbare songs die samen met de feestelijke performance zorgden voor een positieve start van de tweede festivaldag. [Renée]

Het is me een raadsel waarom deze fantastische band al zo vroeg op de dag staat geprogrammeerd, maar goed. Ik heb het over Evergrey dus. De band deert het vroege tijdstip niet en zet een strakke show neer met alleen maar knallers zoals ze dat het afgelopen jaar alleen nog maar hebben gedaan. Live geeft de band altijd net dat beetje meer power dan wat ik op de cd soms een beetje mis. Blinded, More Than Ever (met Marty Friedman achtig stukje solo en Thin Lizzy) twin-partij gitaarstukje, Recreation Day, The Masterplan: ze worden allemaal weer met verve en enthousiasme gespeeld. Altijd leuk om een band te zien spelen, die het ook zichtbaar naar de zin heeft op het podium en contact maakt met het publiek. Helaas staan ze vroeg op de dag en spelen ze geen Monday Morning Apocalypse van het gelijknamige nieuwe album. Van dat album wordt Obedience gespeeld. Dat dan weer wel. Een veels te kort optreden van een grootse band, die wel nooit de erkenning zal krijgen waar ze recht op hebben. Pure klasse! [Jaco]

Wederom een band in de running order, die onlangs met een dijk van een plaat aan kwam zetten; de death-thrashers van One Man Army And The Undead Quartet heb ik in december moeten missen, gelukkig hier een nieuwe kans die de moeite waard was. De Zweedse mannen spelen death-thrash, waar opfokkende tempo’s worden gecombineerd met subtiele melodieën. Aanvankelijk is het rustig voor het podium, maar het beukende repertoire van de band weet aanzienlijk veel mensen naar zich toe te trekken. Johan Lindstrand (voormalige strot van The Crown en Impious) bouwt gedurende de show vertrouwen op bij het publiek. Zijn rauwe zang en zijn stoere motoriek (continu met zijn microfoonstandaard knuffelend) zorgen voor een enthousiaste indruk. Tactiek lijkt een belangrijk ingrediënt te zijn, want buiten de goede podiumvaardigheden van Johan bezit One Man Army de kunst om niet alleen nummers te voorzien van enorm opzwepende opbouw, maar ook de show in zijn geheel. Hell Is For Heroes, Devil On The Red carpet, So Grim So True So Real en No Apparent Motive pompten geleidelijk energie over het festivalterrein, waarna we werden blootgesteld aan één van de hoogtepunten van de onlangs uitgebrachte debuutplaat 21st Century Killing Machine: die verdomd lekkere solo in het nummer The Sweetness Of Black! De Zweedse mannen hebben hier geweldig werk geleverd door hun optreden te voorzien van een riant voorspel, een meesterlijk in elkaar gezette setlist en subtiele hoogtepunten! [Renée]

In een wolk van rook betreden de heren van Gorefest het podium. Nadat de rook enigszins is opgetrokken ontwaar ik de band. For The Masses (inclusief kassalade-riff), When The Dead Walk The Earth zijn de eerste songs, die we voogeschoteld krijgen. Twee ijzersterke songs van het laatste album La Muerte. Hierna is het tijd voor de oudjes: The Glorious Dead en State Of Mind. Ondanks de bloedhitte, onstaat er een kleine pit. Ongeveer na ieder nummer roept het publiek om Erase maar i.p.v. speelt de band Low gevolgd door Malicious Intent. Hierna speelt de band Erase en het publiek kan zijn geluk niet op. Opvallend is de verschijning van de altijd iets meer op de achtergrond vertoevende Frank. Hij beweegt meer dan ik hem in tijden heb zien doen. Ook Jan-Chris grijnst regelmatig vanaf het podium wanneer hij ziet dat de Duitsers hen nog lang niet zijn vergeten. Ed slaat er lekker vertrouwd op los en Boudewijn hangt met de tong uit de bek regelmatig de clown uit maar speelt ondertussen wel een paar niet mis te verstane solo’s. Ook dit optreden is er één van een veels te korte duur. Geen You Could Make Me Kill van het laatste album, dus geen gaaf sologedeelte: damn! Wel Reality Is When You Die gespeeld door een opvallend levendige band. Klasse jongens. [Jaco]

Wintersun is zo’n band waar ik gedeeltelijk mijn vraagtekens bijzet. Spelen kunnen ze wel maar het lijkt zo onwijs veel op Children Of Bodom. Aan Bodommuziek was al geen gebrek op dit festival want bijna de gehele vrijdag en gedeelte zaterdag wordt tussen de optredens door Hate Crew Deathroll van die band gedraaid. Dat album hoef ik thuis voorlopig even niet meer te draaien want die is ‘In meinem Kopf gesetzt’. Maar goed. Deze band is in Duitsland ook behoorlijk populair getuige het aantal mensen dat zich voor het podium begeeft op het bijna warmste moment van de dag. Beyond The Dark Sun en het rustigere Sleeping Stars gaan er bij het publiek als koek. De toetsen zijn bij deze band ook erg belangrijk en ik vind het dan ook echt een gemis dat die van band afkomen. Er zijn natuurlijk wel vaker bands, die toetsen van band af laten komen maar in dit geval kan dat gewoon niet daar ze zo’n prominente rol innemen binnen de muziek. Een toetsenist op het podium erbij zou dan ook geen overbodige luxe zijn voor deze band. Met Starteil sluit de prima spelende band hun set af waar ik toch met gemengde gevoelens tegenaan kijk. Ik hoop dan ook dat ze op hun volgende cd een meer eigen geluid weten te creëren want spelen kunnen ze wel en die capciteiten moeten ze toch ook wel anders aan kunnen wenden. [Jaco]

Die Apokalyptischen Reiter is zo’n naam die je in de running order van vele Duitse festivals voorbij ziet komen. Helaas zijn festivals vaak zo groots georganiseerd dat je er nauwelijks aan toe komt om alle bands te bekijken. Gelukkig had Earthshaker één podium en hoefde ik de show van deze ras-Duitsers niet aan mijn neus voorbij te laten gaan. Als je bekend bent met Mambo Kurt en Knorkator zul je begrijpen dat het hier een genre betreft waarvan je houdt of waarvan je juist extreme afkeer hebt. Dit is ook van toepassing op kort gezegd Die Apo Reiter. Van stereotypering “Duitsers hebben geen humor” is hier wederom het tegendeel bewezen. De muziekstijl van deze meneren valt wellicht te omschrijven als blije deathmetal met toetsen, waardoor er wat Folk-achtigs in verscholen zit. Rommelig? Nee, absoluut niet! De mafkezen hebben niet alleen humor, maar zijn ook nog eens geweldige muzikanten. Volgende week zal het gloednieuwe album Riders On The Storm te verkrijgen zijn, waar wordt bewezen hoe hard deze band ‘the earth shaket!’ De bandnaam doet niet vermoeden wat men voor ons in petto heeft, maar we hebben uiterst staan genieten van stevige herrie, uitgevoerd door een stel gekken. Zanger Fuchs komt het podium op in een sultanpak en manifesteert zich als een kooidansende aap door rare sprongen te maken, een koprol te doen, op boxen te klimmen en de fotografen frontstage te bespringen. Terwijl gitarist, drumer en bassist trachten zich te focussen op hun instrumenten hebben we ook nog toetsenist Dr. Pest die zich natuurlijk de pleuris verveelt wanneer hij geen toetsen hoeft in te drukken: gedurende deze momenten wist hij ons te vermaken met zijn leren masker en zweep. Met een tergend hoog volume worden onder andere Barmherzigkeit, Sehnsucht, We Will Never Die, Du Kleiner Wicht, Riders On The Storm en Ghostriders In The Sky van de planken afgeblazen. Opvallend in de setlist was het akoestische Komm en de uitschieter was zeker weten Friede Sei Mit Dir (tevens op single uitgebracht). Op de vrijdagmiddag van Earthshaker dus een overweldigend feest, mocht je nog eens in gelegenheid komen om deze band live te zien: doen!!! [Renée]

Caliban speelt ons land de laatste anderhalf jaar onderhand plat. Zelf was ik nog niet aanwezig geweest bij één van de vele shows in Nederland, dus leek het me leuk om dit populaire metalcore-gezelschap voor rekening te nemen. Collega Pim was er in zijn recensie niet razend enthousiast over, maar als ik de liefhebbers van het genre moet geloven zou dit toch wel een klasse band moeten zijn. Tijdens de soundcheck dacht ik wat At The Gates-geluiden te horen. Dat zorgde ervoor dat ik me snel richting podium begaf. Eenmaal dichterbij constateerde ik dat de jongere bezoekers van het festival zich voor de hekken hadden verzameld. Meteen werd ik op dubieuze gedachten gebracht en voelde ik ergens een angst dat we te maken gingen krijgen met van die foute moderne onzin. Gelukkig valt het allemaal reuze mee en snap ik gedurende het optreden steeds beter waarom deze band zo populair is. De formule van At the Gates dient als basis voor de muzikale kunsten van de band. Ratelende dubbele bass, lekker lopende Zweedse melodieën zorgen ervoor dat ik enige waardering voor de band weet op te brengen. De tranen schieten me alleen in de ogen wanneer er cleane zang wordt ingezet: PLEASE STOP WITH THOSE CLEAN VOCALS! Erg lullig, maar dit moet men in het vervolg óf leren óf maar helemaal weglaten. Ik kan het niet houden bij een ‘minpuntje,’ want dit heeft te veel invloed op de indruk die de band achter laat. Daarentegen weet de band zich wél te gedragen op het podium. Evenals Chimaira werd het oude bekende trucje weer eens uit de kast getrokken (vooruit dan maar, de fans zijn doorgaans jong en weten toch niet dat het absoluut niet origineel meer is). Het publiek mocht zich opsplitsen in een linker en een rechter helft om vervolgens tegen elkaar in te gaan rossen (Wall Of Death). Caliban, toch nog een kleine uitzondering in de metalcore wereld door de basis te leggen bij het legendarische At The Gates maar toch tot het genre behoort door dit te mixen met vleugjes Deftones en Slipknot. [Renée]

Rage is een powervol trio, die muziek maakt die in het straatje van de powermetal valt maar je echt niet alles mee kan omvatten. In Nederland valt de opkomst altijd een beetje tegen en je kan je afvragen of dat ze in dit geval in Duitsland betere oren aan hun hoofd hebben want dit is helemaal niet verkeerd. Dat kan ook niet anders wanneer je huidige line-up naast zanger Peavy Wagner (mooie naam) uit snarenvirtuoos Victor Smolski en drummer Mike Terrana (zeker niet de minste), bestaat. No Fear, Speaks Of The Dead en Soul Survivor zijn nieuw maar worden gretig verorberd door het gulzige publiek. Maar het publiek wil meer en dat krijgen ze met Don’t Fear The Winter. Nadat dit nummer is afgesloten, zingt het publiek gewoon het refrein door. Dwars door de aankondigingen van Peavy heen. Die hier maar even mee stopt en met veel voldoening dit staartje door het publiek tot zich neemt. Het mooie is dat de band hier zelf geen aanleiding toe gaf en dat het publiek dit vanuit zichzelf doet: kwaliteit bewijst zich! Zonder orkest maar wel van die plaat speelt de band het tweede deel. Hierna vraagt Peavey of we nog wel fut hebben en sluit de band met Higher Than The Sky een verrassende setlist af, die toch aardig wat nieuw werk bevat alsmede de klassiekers. Van die laatste is na het optreden nog een paar minuten het refrein te horen, gezongen door het publiek. Het publiek roept om een toegift maar vanwege het strakke tijdschema kan de band hier niet aan voldoen en verlaat onder luid gejuich het podium. [Jaco]

Soilwork is zo’n band, die wel op ieder festival lijkt te staan waar ik heenga. Zo vaak als ik die band inmiddels al heb gezien weet ik niet. Op cd kan de band me altijd wat minder boeien (op twee albums na dan) maar live zie ik ze graag. Het geluid is over het algemeen erg vet, de band speelt met pit en enthousiasme. Daar is vandaag geen verandering ingekomen. Net als de setlist, die ik inmiddels wel kan dromen. Stabbing The Drama wordt gevolgd door Last Chain. Tijdens dat nummer maakt zanger Björn een cirkelende beweging en die tot genoegen van de band, een circle-pit tot gevolg heeft. I.p.v. hey hey hey’s voor te zingen, schreeuwt hij een aantal keer au, die het publiek nadoet om vervolgens Rejection Role te spelen. Gelukkig geen andere ‘ik doe voor en jullie doen na’-stukjes want daar is het de muziek niet voor. Hier en daar is het optreden wel wat voorspelbaar. Sommige trucjes en dingetjes zitten al erg lang in de trucendoos. Feit blijft wel dat ook dit optreden weer een goed optreden is en al springend nemen publiek en band afscheid van elkaar tijdens As We Speak. [Jaco]

Een ouderwetse muur van Marshall-stacks wordt het podium opgereden en in dit geval kan dat maar één ding betekenen Testament! De set bestaat uit een bloemlezing van thrash-klassiekers en wat songs, die wat minder interessant zijn. The Healing is leuk maar bij Into The Pit kreeg ik mijn eerste nostalgische gevoelens aan de goeie oude tijd. Het is net of er drie gitaristen op het podium staan want Chuck gebruikt zijn microfoonstandaard op de vertrouwde manier als ware het een gitaar. Gitarist Alex Skolnick laat horen nog steeds metal te kunnen spelen. Je zou niet zeggen dat hij tegenwoordig door jazz beïnvloede albums opneemt. Ook al is dat geverfde stukje haar wel erg fout. Vooral de solo’s in Over The Wall en het nog steeds wonderschone The Legacy, weet hij mooie jankend en gillend in te kleuren. Tegen het einde vanhet optreden is Chuck zijn stem een beetje op maar de rest van de band weet dit ruimschoots te compenseren door vette versies te spelen van Alone In The Dark en natuurlijk Disciples Of The Watch: yeah! Niet alle songs waren hoogtepunten in de set maar het zien en horen van deze band was dat wel. De oudjes doen het nog goed vandaag de dag. [Jaco]

De nog oudere leden van Saxon betreden hierna het podium. The Eagle hangt aan het plafond en de inmiddels respectabele leeftijd van 280 gehaald hebbend en nog op het podium staand, trekt de band ten strijde. De greatest hits set bestaat uit Heavy Metal Thunder, Witchfinder General, Solid Ball Of Rock (met ‘ik zing voor en jullie zingen na’-gedeelte: het is bekend maar heeft toch een bepaalde klasse. In Duitsland wordt die klasse nog net iets hoger ingeschat en voor band en publiek is dit een fijn weerzien. De ‘You want a slow song or a fast song?’ en ‘You want an old song or a new song?’ en andere variaties die zanger Biff kan verzinnen, komen me echter wel een beetje de keel uit maar zie jezelf nog maar eens te vernieuwen na al die jaren al op dat podium te hebben gestaan. Daar kan je alleen maar respect voor opbrengen. Tijdens The Eagle Has Landed daalt de adelaar en verlicht met zijn prachtige vleugels het veld. Crusader wordt aangekondigd als ‘die song waarvan mensen zeggen dat ze die echt niet meer willen horen, maar we blijven hem gewoon spelen!’ Voordat To Hell And Back Again wordt gespeeld, vermeld Biff dat dat tevens de titel is van een later dit jaar uit te komen dvd. Hetgeen wordt beantwoord met een luid gejuich. Alleen tijdens Motorcycle Man is dat irritante fluitje te horen en verder is hij zo aardig om het publiek alvast wat warm te maken voor Hammerfall ‘They are warriors too you know!’ Wheels Of Steel kan niet uitblijven natuurlijk waarna de adelaar hangend bovenaan het plafond ziet dat het zo goed is. [Jaco]

Deze vrijdag wordt afgesloten door Hammerfall. Misschien wel een beetje te veel van het goede na Saxon. In dat opzicht had ik het niet erg gevonden als Testament hiervoor had gespeeld en Saxon dus daarvoor. Het is nu namelijk wel erg lange power/ heavymetalzit/ staanmarathon. Dat Hammerfall afsluit is verder wel terecht. De band, die er voor een groot gedeelte verantwoordelijk is geweest dat de stijl, die ze spelen weer kon. Na hun Glory To The Brave ontstond er toch een kleine aardverschuiving binnen metalland en mochten bands als Hellloween en Maiden weer bestaan. Die bands behaalden weer cd’s van de maand in de bladen terwijl ze daarvoor toch een behoorlijke tijd werden afgezeken als oubollig enz. Gelukkig kan heavy metal wel tegen stootje. Helaas laten ze het grootste gedeelte van het optreden het debuut een beetje links liggen. Let The Hammer Fall, Riders Of The Storm en Fury Of The Wild zijn ons deel. Zanger Joacim Cans beschikt nog steeds over een goede stem. Legacy Of Kings en Stone Cold worden uit de oude doos getoverd om vervolgens Hammer Of Justice te spelen. Tussen de nummers door kondigt Joacim aan dat de nieuwe cd Threshold zal heten. Ondanks dat ik liever een aantal andere songs had gehoord t.o.v. een aantal andere gespeelde songs is alles af bij deze band. De lichtshow, het geluid, de presentatie: het klopt allemaal. Helaas hoort er bij zo’n show ook een drumsolo. Schrappen die hap want in die tijd kunnen jullie nog een nummer spelen! Het lijflied Hammerfall sluit deze wederom bloedhete, maar zeer geslaagde tweede dag af. [Jaco]