Dutch metal dag @ Melkweg te Amsterdam, 5 november 2005.
Op 5 november maakten in totaal zeven Nederlandse bands de Melkweg te Amsterdam onveilig tijdens de Dutch metal dag. Helaas was er vandaag geen black metal band geprogrammeerd, terwijl de nu metal- en hardcore-invloeden ruimschoots vertegenwoordigd waren. Desondanks werd het een geslaagd feestje waar Isle of Man, Kutschurft en Brutus de meeste indruk maakten.
Freud opent het Nederlandse metal feestje met hun mix van rock, nu metal, reggae en hiphop. Het sterkste punt van deze band is de krachtige stem van de zanger. Mede door zijn stemgeluid klinkt Freud in de rustige passages een beetje als Tool. Hij zingt bovendien fraaie zanglijnen, die direct in je hoofd blijven steken. Maar verder biedt Freud vooralsnog te weinig om een overtuigende show neer te zetten.
Gecontroleerde chaos
Dat was wel anders bij Isle of Man. Wat een power! Hou dit vijftal uit Eindhoven in de gaten, want dit is echt een hele vette band. Met hun afwijkende maatsoorten en ingewikkelde breaks doen ze in eerste instantie denken aan Dillinger Escape Plan. Maar daarnaast speelt Isle of Man ook meer rechttoe rechtaan death metal riffs en grind stukken. Het publiek kon deze wervelwind wel waarderen; er ontstond meteen een pit voor het podium.
Maar het was niet alleen rammen geblazen. Isle of Man trakteerde het publiek ook op ingetogen passages met een melancholische ondertoon, die aan Poison the Well deden denken. Deze stukken werden vervolgens meesterlijk opgebouwd naar een climax, waar de gecontroleerde chaos weer losbarstte.
Zanger Daan wil nog wel eens van het podium springen om als een doldrieste stier tussen het publiek rond te stampen (zie bijvoorbeeld het verslag van het Prog metalfestival elders op ZwareMetalen). Maar vanavond riskeerde de energieke frontman het niet om van het hoge podium af te springen en een enkel te breken. Desondanks maakte hij vanavond indruk met zijn brute strot en bezeten uitstraling.
Als deze death/math machine bij jou in de buurt speelt, moet je zeker gaan kijken.
Wijde broeken en dreadlocks
Daarna is het de beurt aan Zone. Deze wijde broeken/dreadlock-band speelt groovy nu metal, afgewisseld met cleanere, ‘commerciële’ passages. De gitarist stond lekker intensief te headbangen, terwijl de zanger zijn longen uit zijn lijf krijste. Zone verzorgde een vermakelijk optreden, maar hebben te weinig eigen smoel om te verrassen of indruk te maken. De fans in de zaal zaten daar niet mee; na diverse aanmoedigen van de sympathieke zanger, lieten zij zich overhalen om een pit te beginnen.
Zieke harmonieën
Sk;rl (geen typfout) speelt geen metal. Met hun indie/emo/noise waren ze de vreemde eend in de bijt op deze Dutch metal dag. Vreemd, maar wel lekker! Er gaat enorm veel kracht uit van de zwaar pulserende ritmes en de terminaal zieke gitaarharmonieën. De eigenzinnige band maakt prachtig gebruik van spanningsbogen. In rustige, dreigende passages borrelt de ingehouden woede omhoog, komt tot uitbarsting en ebt langzaam weer weg.
Het publiek wist zich vanavond geen raad met de intellectuele, ‘arty’ benadering van Sk;rl. Op twee overtuigde fans na, trok iedereen zich terug in een wijde boog rond het podium en stond doodstil toe te kijken. Maar desondanks gingen de muzikanten op het podium uit hun dak. De zanger, een kaal pezig ventje met een grote sportbril, sprong als een bezetene in het rond. Ook de gitarist (voor de kijker) links op het podium staat lekker te freaken, terwijl hij moeiteloos de meest onorthodoxe akkoorden op zijn gitaar pakt.
Een aangename kennismaking met een originele band, die het experiment niet schuwt.
Kut maar krachtig
De zanger van Kutschurft noemt alle hierboven beschreven bands ‘opgefokte experimentele kloteshit!’. Maar neem het hem niet kwalijk, want deze psychopaat zit normaliter opgesloten in het Pieter Baan Centrum. Samen met zijn bandleden mocht hij op proefverlof om vanavond in de Melkweg op te treden.
Nog vóór de eerste tonen kreeg Kutschurft de zaal volledig mee. Bij het Schlager-intro Met je kanus in m’n anus deed het publiek al de polonaise; ze hadden zin in een feestje. Toen de band inviel, veranderde de Melkweg direct in een orkaan van wapperende haren, vallende lichamen en rondmaaiende vuisten. Iedereen zong luidkeels mee met hilarische songs als Neuk je oma in d’r stoma en Ik krijg een paal van je huidkwaal.
Met hun kostuums, rekwisieten en kleine toneelstukjes, is Kutschurft een death/grind variant van een theatergezelschap. Zo stonden de bandleden vanavond onder bewaking van een verpleegster van het Pieter Baan Centrum. Zij kwam regelmatig het podium op om zanger dr. Schurvt rustig te houden middels onorthodoxe behandelmethoden. Zo liet zij haar vuist in zijn kont verdwijnen, of liet hem zijn katheter met pis leegdrinken. Helaas ging zij niet in op verzoeken uit het publiek om haar tieten ze laten zien.
Muzikaal brengt Kutschurft razende death/grind, die lekker in het gehoor ligt. Rechttoe rechtaan, maar gespeeld met dodelijke precisie. Dit is niet zomaar een lomp, gammel gore-grind bandje. Alles is humor aan Kutschurft, behalve het spelniveau. Met name gitarist dr. Zmegma is een beest.
Zeer vermakelijke show van dit death/grind theaterspektakel.
Murw gebeukt
Brutus had vanavond veel tijd nodig om de apparatuur in gereedheid te brengen. Ze spelen supersnel, maar zijn supertraag met opbouwen. Als dan eindelijk zover is, wordt het publiek werkelijk omvergeblazen door deze ‘over-the-top’ orgie van geweld. Er wordt aan één stuk op blast-snelheid gespeeld. De gitaristen staan aan één stuk door te headbangen. Drie molenwieken draaien synchroon in het rond. Ze houden alleen op met bangen, als ze hun beestachtige grunts in de microfoon blaffen. Een voorbeeld van hoe extreem muziek kan zijn.
De beweeglijke podiumpresentatie van de gitaristen staat in contrast met de houding van drummer Ploegbaas. Deze machine zit doodstil op zijn kruk en laat schijnbaar moeiteloos de pedalen en snaredrum ratelen. Het lijkt hem geen inspanning te kosten om constant op topsnelheid te trommelen.
Er liepen vanavond veel fans met Brutus T-shirts rond in de zaal en zij reageerden dan ook enthousiast toen hun favoriete band eindelijk op het podium stond. Er ontstond weer een grote pit voor het podium. Ze reageerde ook enthousiast op de aankondiging dat Brutus momenteel bezig is met de opnames van de nieuwe CD Murw gebeukt.
Brutus werd na afloop van hun set nog teruggeroepen voor een toegift en speelde een nummer van Mortician, waarbij de hele zaal mee headbangde. Tegen het eind van de show begon één van de monitoren te piepen. Hij had de geest gegeven. Gesloopt door het geweld van Brutus.
Internationale kwaliteit
Daarna betrad hoofdact Detonation het podium. Eigenlijk was het de beurt aan Flesh Made Sin, maar de thrashers moesten helaas afzeggen vanwege een ernstige griep van hun zanger/gitarist.
Detonation speelt melodieuze death/thrash, die op Zweedse leest is geschoeid. Ze hebben een deal bij het bekende Franse label Osmose en leverde afgelopen september het tweede album Portals to Uphobia af (zie bespreking elders op ZwareMetalen).
De Utrechtse kwaliteitsband weet van wanten. Razende riffs, schitterend samenspel van de gitaren en een professionele show. Vooral het gitaarwerk van de Amerikaan Mike Ferguson (tevens gitarist van Kutschurft) maakt indruk. Hij liet geen steekje vallen, en maakte in de gitaarsolo’s schitterend gebruik van supersnelle arpeggio’s. Ook de drummer verdient een eervolle vermelding.
De publieksreactie was een beetje lauw. Het gras was Detonation voor de voeten weggemaaid door de wervelende optredens van Kutschurft en Brutus. Het publiek was voldaan, of zelfs een beetje moe. ‘Stelletje mietjes’, zoals Daan van Isle of Man al tijdens hun optreden opmerkte.
..and the winner is:
- Botste band: Brutus
- Beste strot/frontman: Daan, Isle of Man
- Beste show: Kutschurft
- Beste gitarist: Mike Ferguson, alias dr. Zmegma, Detonation/Kutschurft
- Wreedste drummer: Ploegbaas, Brutus
- Ziekste harmonieën Sk;rl
Links: