Dutch Doom Days 2017, de zestiende editie alweer. Het langslopende doomfestival van Europa kondigt zich weer aan, want het laatste weekend van oktober is bereikt. Zware Metalen zakt daarom af naar de Baroeg om verslag te doen en trof daar een zeer gevarieerd aanbod aan. Fotograaf van dienst is Vitus-Frank, verslaggevers dit weekend zijn Wouter Kooy (WK) en Usurperofthetyrants (UT).
Aftrap van de Dutch Doom Days is dit jaar voor Beyond Our Ruins, een jonge, Nederlandse band die een breed scala aan invloeden laat zien. Niet alleen is er death metal terug te vinden in de toch relatief snelle muziek, maar ook de gotische traagheid van een entiteit als Type O Negative, een band die met name door de inzet van de toetsen van invloed lijkt te zijn geweest. Het gezelschap bevat bovendien Rens van Herpt van Treurwilg, die hier zijn rol vervult op bas.
Zo traag als die laatstgenoemde band wordt het echter zelden en hoewel hier een band staat die zeker strak speelt, mis ik toch een stukje emotie. Die emotie zou wellicht beter tot uiting zijn gekomen als de voet van het gaspedaal werd gehaald, maar dat is mosterd na de maaltijd. De heren hebben een prima show neergezet, hoewel dit niet de muziek is waarvoor ik naar Dutch Doom Days kom. (UT)
De tweede show van de dag is voor Urza, een Duitse band die vandaag zijn eerste show buiten de eigen landsgrenzen speelt. Berlijnse funeral doom, een behoorlijke afwijking van de stijl van de vorige en volgende band, en dus alvast een garantie voor de variatie die we vandaag gaan ervaren. De heren hebben een eerste album op zak, genaamd The Omnipresence of Loss, en die titel lijkt een goede keuze te zijn voor dit gezelschap. De sfeer gaat ten onder in diepe, duistere rouw, sterk aangezet door de aanwezigheid van een bulderende frontman.
Toch wordt ook hier verraden dat we met een jonge band te maken hebben, zeker omdat de podiumpresentatie niet bij alle leden even vertrouwd aanvoelt. Urza slaat zich echter prima door de set en wakkert de nieuwsgierigheid aan om eens wat meer van deze band op te gaan zoeken. (UT)
Vandaag zou eigenlijk de terugkeer van Pilgrim naar Nederland betekenen, een gegeven waar menig doomliefhebber reikhalzend naar uitkeek. Kort geleden werd echter bekend gemaakt dat Pilgrim moest annuleren, daar de organisator van de tour niet bepaald betrouwbaar was en dezelfde, gehele Europese tour niet door kon gaan. Ondanks dat de band 25 oktober nog een show speelde in de Verenigde Staten, bereikte op 27 oktober een zeer naar bericht onze redactie: Jon Rossi, de 26-jarige frontman van Pilgrim, werd levenloos aangetroffen. Een aderlating voor de doomwereld en dan met name voor de jongere garde, waar kwalitatieve en traditionele doom schaars is. (UT)
Dutch Doom Days zit als organisatie niet stil en na de annulering van Pilgrim werd gezocht naar een waardige vervanger. De organisatie denkt die te hebben gevonden in Hemelbestormer, een graag gezien genootschap uit België. De heren staan vanavond zeker hun mannetje, zoveel is duidelijk, hoewel de muziek natuurlijk mijlenver bij Pilgrim vandaan ligt. De post-metal van de Belgen blijkt er goed in te gaan, want riff volgt op riff en nek na nek dreigt te breken, iets dat des te meer geldt voor de voorste linie in de zaal.
De atmosfeer die wordt gecreëerd, is op zijn plek, met sfeervolle verlichting vol symboliek en projecties die de massa van de muziek weergeven. Terwijl de toehoorders door het ledige zweven, zorgt de band voor een soundtrack die zorgt dat een lijntje met de aarde wordt behouden. (UT)
Het is het Duitse Doomed dat nu aan de beurt is. Het allereerste optreden van deze band vond ook tijdens dit festival plaats, maar het gezelschap is sinds die tijd behoorlijk gegroeid. Ook heb ik deze groep ondertussen al diverse keren aan het werk mogen zien en eigenlijk is de band altijd degelijk.
De doom/death wordt met overtuiging gebracht, maar eigenlijk net als op de albums zelf blijft er (helaas) weinig in je hoofd hangen. Aan het optreden van de band zelf heeft dat vandaag in ieder geval niet gelegen. (WK)
Een nieuwkomer voor mij is het eveneens Duitse Albez Duz, ondanks dat deze heren en één fotogenieke dame al drie albums uit hebben gebracht. Deze doomrock gaat muzikaal een beetje van links naar rechts en weet hierdoor mijn aandacht wat matig vast te houden. Een origineel maar bijzonder vreemd element hier, is de cleane zang die afgewisseld wordt met pigsquals.
Als er bij het derde nummer een schedel wordt gebruikt om doorheen te blazen, schiet ik inwendig toch even in de lach en besluit dat dit een moment is om even een drankje te gaan halen: hierin blijk ik niet alleen. (WK)
Aan het Russische Mare Infinitum dan de taak om muzikaal de lat wat hoger te leggen. Hier ligt het tempo weer lager, waarbij deze labelgenoten van Doomed laten zien ook behoorlijk melodieus te zijn.
De heren zijn erg blij dat ze hier mogen optreden en bedanken het publiek dan ook meerdere keren hartelijk, waardoor de houding in een apart contrast komt te staan met de boodschap van de muziek. Toch leuk om deze band zo levendig te zien en ook muzikaal is het gewoon dik in orde. (WK)
Afsluiter van de dag is een vreemde eend in de bijt. In The Woods… staat nu eenmaal niet bekend om de doom metal die het altijd heeft gemaakt, maar juist wel om de black metal die progressief werd. Toch kwijten de Noren zich met verve van hun taak als afsluiter en geen band heeft vandaag zo strak geklonken als deze. Het tweede nummer wordt opgedragen aan de zeer recent overleden Jon Rossi, de zanger van Pilgrim, een band die hier vandaag ook had moeten staan.
Dit nummer is misschien zelfs wel het beste doomnummer van de dag. Ondanks dat deze band een vreemde eend is, blijkt het wel een waardige afsluiter van de eerste dag te zijn en dat mag best een prestatie genoemd worden. (WK)
Links: