In het laatste weekend van oktober, terwijl de herfstblaadjes van de bomen dwarrelen, is het inmiddels traditiegetrouw tijd voor de Dutch Doom Days: het Nederlandse doomevenement waar immense leegte en verdoemenis hoogtij vieren in velerlei gedaanten. Vanuit diverse landen, tot aan de Oekraïne en Marokko aan toe, trokken de in hun favoriete shirt gehulde doemfanaten naar Baroeg, het markante blauwe optrekje gelegen in een buitenwijk van Rotterdam. Zware Metalen wilde dit zwartgallige feest uiteraard niet missen en nam drie dagen lang een kijkje. Vrijdag noteerde Black Swan. Op zaterdag kreeg zij gezelschap van The Ghostwriter. Vitus-Frank haalde de zondag nog en is verantwoordelijk voor alle foto’s.
Met opnieuw een zeer gevarieerde line-up is er voor ieder wat te halen op deze vijftiende editie van het festival en vanzelfsprekend is er ook ruimschoots aandacht voor opkomend talent en reeds gevestigde namen, ook van eigen bodem. Op deze eerste dag luisteren we naar drie bands: het Nederlandse Faal en Phlebotomized en het uit Engeland afkomstige Eye Of Solitude.
Het zal met het relatief vroege tijdstip te maken hebben op de vrijdagavond, dat Faal het vooralsnog met een ietwat bescheiden opkomst moet stellen. Deze zeskoppige band, waaronder één dame met de even uitgebreide als indrukwekkende naam Cátia Uiterwijk Winkel-André Almeida op de toetsen, heeft de eer om de vroege vogels van dit festival als eerste onder te dompelen in tragische melodieën en hartverscheurende litanieën. Het eerste nummer dat het uit Breda afkomstige gezelschap ten gehore brengt is een nieuw nummer: Grief. Een licht ruisend, kabbelend intro gaat over in donkere klanken die krachtiger worden naarmate het nummer vordert. De intens lage, grauwende stem van William Nijhof zorgt voor de onvermijdelijke tragiek.
Gezien de relatief langgerekte nummers (een kwartier is eerder regel dan uitzondering) moeten we het vanavond niet van de kwantiteit hebben, maar van de kwaliteit. Faal doet alvast een serieuze greep naar ‘meest memorabele optreden van de avond’, al moeten we nummer twee en drie natuurlijk nog even afwachten. Er worden tussendoor twee nieuwe werkjes gespeeld en als laatste en vierde nummer is het tijd voor het prachtige en poëtische The Clouds Are Burning als absoluut hoogtepunt.
Een blik op de zaal leert dat het bezoekersaantal inmiddels op zijn minst is verdubbeld. Met Eye Of Solitude dalen we nog een treetje dieper af op de doomladder en zinken we verder in de zompige moerassen waar het geluidslandschap soms intens en hard dan weer uiterst minimalistisch is met slechts hier en daar een enkele klank of akkoord. In het tranendal van Eye Of Solitude is het echter prima toeven, er lijkt haast sprake van één langgerekt nummer waar de luisteraar enkel af en toe bruut uit zijn dagdroom wordt opgeschud door onverwachte tempoversnellingen of een hartverscheurende kreet van zanger Daniel Neagoe.
Ook tijdens cleane passages klinkt zijn stem om een aangename manier fragiel. We kijken naar vijf Londense schimmen die in mysterieus schijnsel en een sluier van rook volledig opgaan in hun muziek. De set wordt duidelijk opgebouwd met naar het einde toe steeds heftigere, snelle en hartstochtelijke stukken. Pas aan het slot van het optreden wendt Neagoe zich tot het publiek en noemt het optreden ‘fucking mindblowing’. Ook bedankt hij drummer Ahephaïm, die op het laatste moment bereid was om in te vallen.
Phlebotomized schudt de aanwezigen weer uit hun doomcoma met iets meer tempo en actie. Deze band uit Rozenburg, die ruim 25 jaar geleden begon, maar ook een paar jaar achter de coulissen verdween na hun album Skycontact uit ’97, is terug van weggeweest. De bijdrage van Maarten Post, die de viool bespeelt (ook al voor de onderbreking overigens) , is met zijn instrument een welkome toevoeging aan de toch al vrij bonte mix van doom/death/avantgarde. Desecration Of Alleged Christian History, I Hope You Know: A Cry In July en Mellow Are The Reverberations, de nummers worden stuk voor stuk met genoegen geconsumeerd door de aanwezigen. Het tempo ligt hoog en frontman De Graaff moet tussendoor af en toe echt even op adem komen. Zweet wordt met handdoeken van voorhoofden gewist, maar de intensiteit is dan ook alomtegenwoordig bij deze band.
Het laatste nummer Eternal betreft een eerbetoon aan Paradise Lost, en Phlebotomized speelt het met volle overtuiging. Vanavond blijkt bovendien het laatste optreden van gitarist Jordy Middelbosch met het gezelschap, vandaar dat niet alleen hijzelf, maar iedereen op het podium nog één keer alles geeft. Het publiek schijnt echter nog niet van plan te vertrekken nadat de laatste klanken wegsterven. Er klinkt geroep om meer. Jordy maakt spontaan van de gelegenheid gebruik om medebandleden toe te spreken en te bedanken voor de jaren die achter hen liggen. Phlebotomized keert terug op het podium voor een toegift, maar dan slaat Jordy toch écht zijn allerlaatste akkoord aan. Althans, wat zijn geschiedenis met deze band betreft.
Het licht in de zaal gaat aan en de bezoekers begeven zich langzaam richting uitgang om donker Rotterdam te begroeten. Tijd om huiswaarts te keren of – voor de internationale gasten – hun tijdelijke logement op te zoeken. Morgen is er een dag twee. Zondag een dag drie.
Lees het verslag van Dutch Doom Days, dag 2
Lees het verslag van Dutch Doom Days, dag 3
Datum en locatie:
23 oktober 2016, Baroeg, Rotterdam
Link: