Voor de liefhebbers van de min of meer traditionele doom metal is er in Oostenrijk het Doom Over Vienna Festival. Inmiddels al de twaalfde editie, dus hoog tijd voor Zware Metalen om daar ook eens een kijkje te nemen. Via een poort en een steegje, mag je binnenin de Viper Room nog een tweetal trappen afdalen om zo echt een underground gevoel te krijgen, zeg maar. Een mooie en geslaagde locatie. Wel jammer dat je pas tien(!) minuten voor aanvang van de eerste band naar binnen kan. Dat zal toch een stukje bieromzet schelen.
Minder geslaagd is de openingsband van vandaag, het uit Kroatië afkomstige Negative Slug. Lompe sludge met de nodige blackmetalpassages, inclusief een krijsende zanger die het vertikt om met zijn gezicht naar het publiek te staan. Op het moment dat het gas wordt teruggenomen en langzame, zware instrumentale stukken gespeeld worden, is de doom wel prima te verteren. Maar zo’n negatieve podiumpresentatie zou toch niet mogen. Jammer, maar het zal vanavond snel beter worden.
Daar zorgt het Italiaanse Messa dan direct voor. Twee weken daarvoor had ik al een stuk van het optreden op het Into the Void Festival meegepakt en dat smaakte naar meer. Vanaf de eerste minuut weet deze band te overtuigen. Doom met diverse twisten, wellicht een enkel hippiemomentje, en prachtige vocalen. Messa schroomt niet om heftige en zware momenten af te wisselen met hele subtiele, rustige momenten.
Tijdens de rustige momenten wordt nagenoeg de hele zaal stil, op een enkele idioot na dan, die meent nog even een conversatie voort te moeten zetten. Zangeres Sara weet op alle momenten te overtuigen, zowel bij de vol overgave gezongen stukken, als op de rustige. Wat een stem. Hoogtepunt nummer één van deze avond.
De prijs voor de mooiste gitaar die bespeeld wordt op dit festival, is zonder enige discussie voor Vince Hempstead van de Engelse band Desolate Pathway. De setlist bevat vooral materiaal van het tweede album Of Gods and Heroes, hetgeen logisch is, aangezien Vince vanaf dat moment ook de zang voor zijn rekening neemt. Dat doet hij verdienstelijk. Het nummer Pagan Altar, de band waar hij zelf ook nog enige tijd deel van uitmaakte, wordt opgedragen aan de overleden zanger Terry Jones. Het optreden zelf kent een rommelig begin en einde, te wijten aan materiaalpech.
Zo wordt drumster Mags tot wanhoop gedreven als de drumstandaard voor het linker grote bekken maar liefst drie keer kiept en het bekken op de één van de toms leunt. Uw verslaggever maakt zich, bij gebrek aan een stagemanager op dat moment, bij de derde keer dan ook maar even verdienstelijk als drumroadie. Daarna blijft het gevaarte stabiel. Dat geldt helaas niet voor dat bekken, want aan het eind van het optreden breekt het af om pardoes in de handen van Mags te vallen. Een apart einde van een op het technische malheur na toch wel goed optreden van deze old school doomband.
Hierna is het de beurt aan het Finse Cardinals Folly, een band die tot op heden helaas maar weinig buiten Scandinavië speelt. De eerste verassing blijkt al bij het ombouwen van de drumkit, aangezien drummer Joni Takkunen blind blijkt te zijn. De drummer van Hooded Priest is echter zeer behulpzaam. Als Joni uiteindelijk plaats heeft genomen achter de kit en alles gevoeld heeft, wordt er direct furieus gestart met het snelle Worship Her Fire. Van de laatste twee albums komen elk drie nummers aan bod, aangevuld met Our Cult Continues!
Cult is Cardinals Folly zeker, nog afgezien van de ketting met amulet die alle drie de bandleden om hun nek dragen. Een zeer strakke en intense set wordt afgewerkt, waarbij vooral gitarist Juho Kilpelä niet vies is van een showtje weggeven. Liggend en zittend op de grond wordt met Secret of the Ruins de set afgesloten. Indrukwekkend optreden, hoog tijd dat andere doomfestivals eens aan deze band gaan denken!
Black Capricorn heeft altijd een logistieke uitdaging, als ze op het vasteland van Europa willen spelen: de band komt namelijk uit Cagliari dat op het eiland Sardinië ligt. Dat maakt de dames en heer echter niets uit, ze hebben al behoorlijk wat live gespeeld de afgelopen twee jaar. Op plaat doen ze het met z’n drieën, live nemen ze een extra gitarist mee. Deze keer is dat multi-instrumentalist Elvio (Elvis) Corona, van de thrashband Abduction. Op zijn modieuze gympen slaagt hij met vlag en wimpel voor de doomtest.
Black Capricorn focust zich op de nummers van het net uitgebrachte vierde album Omega, waarbij de band laat horen dat vooral de doom georiënteerde herhalende riffs een grote rol spelen. De brommende zang van zanger/gitarist Fabrizio Monni is niet echt goed verstaanbaar, maar als hij bij het laatste nummer met zijn echte stem voluit gaat zingen, is dat een openbaring. Daar mag hij meer gebruik van gaan maken. Een mooi einde van het optreden.
Het Belgisch/Nederlandse Hooded Priest zou aanvankelijk twee weken op tour zijn met Hour of 13, maar die band zei de Europesche tournee af. In een ingekorte tour weet de eerste band toch verschillende sets te spelen, waarvoor hulde. Vandaag een mooie mengeling van het eerste album en het officieel nog niet uitgebrachte tweede album The Hour Be None, dat echter wel te koop is bij de merchstand.
Zanger Luce weet alle aandacht weer op zich te richten, eerst verkleed in de gebruikelijke monnikenoutfit en een zeis in de hand. Later toch vooral om zijn aanstekelijke podiumpresentatie en goede zang. Met zo af een toe een flinke tempoversnelling, waarbij drummer Quornelius Backus zich flink uitleeft, maar ook erg langzame stukken, weet Hooded Priest van begin tot eind te boeien.
Als laatste is het prettig gestoorde Engelse gezelschap Arkham Witch aan de beurt. Wie kort voor een optreden afscheid neemt van een bassist, moet op de blaren zitten. Dat gaat wederom op voor zanger Simon, die tegen wil en dank dan ook maar weer de bas hanteert. Dat ging hem in het verleden goed af en is nu ook geen probleem. Arkham Witch is de snelste band van deze avond, met de op overzichtelijke heavy metal geschoeide songs. Aangezien de ritmesectie ook een lange geschiedenis heeft bij The Lamp of Thoth, ontkomt dit gezelschap er niet aan om daarvan nummers als Wings of Doom en The Lamp of Thoth te spelen, die duidelijk op de meeste bijval kunnen rekenen van het publiek.
Zangeres Mieke van Tyrant’s Kall mag ook nog een nummertje meedoen om de feestvreugde te vergroten. Een leuk en relatief lichtvoetig einde van de eerste dag van Doom over Vienna XII, dat al direct doet verlangen naar dag twee. Eerst maar even een tukje doen in het hotel tegenover de Viper Room, hoe mooi en makkelijk kan het zijn.
Fotografie:
Vitus Frank
Datum en locatie:
10 november 2017, Viper Room, Wenen
Link: