De laatste en meest zware dag van Desertfest is aangebroken, want na twee heerlijke dagen laat uw Zware delegatie, met versterking van Yves Pelgrims (YP) en Vitus-Frank (VF), vandaag helemaal niets aan zich voorbij gaan. Behalve dan headliners Church Of Misery en Melvins. Oeps. Gelukkig hadden we ook al Graveyard gemist. Maar we doen heus wel ons best.
Zondag wordt mijn dagje Desertfest. Ik kende de openingsband Big Fat Lukum, maar op Desertfest is het niet moeilijk om tijdig aanwezig te zijn om de eerste band te zien. De band bracht in het verleden een demo en EP uit en timmert nu aan een full-length, en dat is er eentje om in huis te halen als fan van het genre. De afsluitende gigant staat wellicht op de nieuwe plaat en dat klonk erg veelbelovend. Dit trio brengt stoner die rolt en beukt, en dat met een stevige en psychedelische sound doet. Een nummer als Small Light Kebab of Cocaine blijft hangen, en zeker niet alleen omwille van de ludieke titels. De punky stijl contrasteert hier en daar lekker met het beukende geweld, en dat vormt een frisse start voor dit dagje in Antwerpen. (YP)
(Big Fat Lukum; foto Marmo)
High Fighter is zo’n naam die je al weleens gehoord hebt en terecht, want deze lieden uit Hamburg doen het de laatste jaren goed. Een debuutplaat die vorig jaar wel wat potten brak en waarmee het gezelschap onder andere ook een plaatsje op Wacken versierde. Het is de eerste keer dat ik deze band rond frontdame Mona Miluski aan het werk zie en het bevalt me wel. Enerzijds zijn er de sludgy vibes, anderzijds de vocale agressie en het melodische gitaarwerk dat me hier en daar even een moderne metal/rockfeel meegeeft. Dit is wel geen band waar je me eender welk uur voor moet wakker maken, maar het is zeker geen slechte zitting geweest. Indrukwekkender dan op plaat, want eerlijk gezegd vond ik dat een beetje eentonig. (YP)
(High Fighter; foto Marmo)
De eerste band op het hoofdpodium vandaag is Monolord. Dat het een grote naam in het genre is, getuige ook alle Monolord-patches op de metalvestjes dit weekend. Ongebruikelijk is het al zo vroeg de planken te betreden, blijkt als frontman Thomas Jäger het massaal toegestroomde publiek begroet met “good evening”. Dat het ook onterecht is dat het psychedelische doomtrio niet een meer primetime slot toebedeeld is, bewijzen de heren met een geweldige set die zowel fans als nieuwsgierige toestromers weet te verleiden tot levensgevaarlijk traag en diep headbangen. Centraal in deze set is de genreklassieker Empress Rising, wat des te duidelijker naar voren brengt dat ook nieuwe nummers als Dear Lucifer en Rust live al helemaal op hun plek zijn. Enige kleine tegenvaller is het wel erg sloppy basgeluid uit het wapen van Mika Häkki’s keuze, waardoor de groove op gitaarloze of gitaarsolerende momenten niet duidelijk doorloopt. Maar gelukkig is daar drummer Esben Willems om ons te navigeren door de intrinsiek ijzersterke doom van Monolord. (WA)
Na enkele nummers van het meer dan prima Monolord, ga ik eens kijken naar de Vulture Stage om Partisan aan het werk te zien. Dat gebeurt puur op basis van interesse, want ik was nog niet bekend met het werk van deze Gentenaren. Op zich klinkt het behoorlijk out-of-the-box om op Desertfest te plaatsen, of misschien gaat het gewoon minder goed binnen tussen alle beukende materie die langskomt. Dit type indierock is ongetwijfeld fijn om te volgen in een andere context en misschien is het aan de orde om deze plaatjes eens te beluisteren, de opbouw van de songs zit namelijk erg goed. Enkel kopt het geluid erg flauw binnen naast alle andere walsen op Desertfest. Aangezien ik tijdig naar de Canyon Stage wil, hou ik het na een kwartiertje voor bekeken. Een volgende zitting op een rockfestival lijkt me een betere meting voor deze heren. (YP)
(Partisan; foto Marmo)
Hemelbestormer dan. De band die al jaren websites siert met lovende reviews en met niet de eerste de beste muzikanten. Ik ken heel wat van de andere projecten van deze heren, maar deze band zag ik nog niet aan het werk. Dat maakte ook Hemelbestormer tot een van de redenen dat ik me op zondag naar Antwerpen begaf. Terecht, zo blijkt. Ondanks dat de set van deze Limburgers overlapt met die van Partisan en Church of Misery, blijft het volk staan van begin tot eind. Vocalen zijn overbodig bij deze muziek, die je compleet meesleurt en dat past prima bij de videobeelden op de achtergrond. Het geweldige aan deze band is de opbouw van de nummers, met gitaarweefsels die je vastgrijpen en niet meer loslaten. Draaikolken van nummers en welgetimede overgangen. Hoogtepunt één van de dag hebben we alvast gehad. (YP)
(Hemelbestormer; foto Marmo)
Redd Kross is een vreemde eend in de curieuze bijt die Desertfest heet. Het zijn niet zozeer de flashy outfits (helaas ontbreekt de foto) van broers Jeff en Steve (die later met Melvins op het hoofdpodium zal spelen) McDonald, maar vooral de meer generieke rockliedjes waarmee deze veteranen uit de toon vallen. Figuurlijk dan. Want dat ze kunnen spelen is duidelijk, dat ze het met enthousiasme kunnen overbrengen ook, en eigenlijk is de 60’s- en 70’s-vibe best een warm bad na de intense post-alles beleving bij Hemelbestormer en tweeëneenhalve dag festival. (WA)
De band die ik vandaag zeker gezien moest hebben, was het Nederlandse Dool. Dé band die zo in de schijnwerpers lijkt te staan, of het nu met de aparte dark rock te maken heeft, dan wel met de principiële ingesteldheid van de leden. Eén ding is zeker: het debuut Here Now There Then is een lekker plaatje en dat komt live ook goed uit de verf. Vergeleken met The Devil’s Blood is dit natuurlijk heel wat minder spectaculair, maar het gevoel en de melodieën ziten er wel in. Zangeres Ryanne werpt zich ten volle in de tracks die gespeeld worden en alle leden staan levendig op de planken. Misschien heb ik hier en daar nog wel het gevoel dat bepaalde stukken in deze muziek wat lang aangehouden worden, maar dat is ongetwijfeld maar mijn mening. Dool zorgt voor een kwalitatief klein uurtje en laat een prima indruk na. (YP)
(Dool; foto Marmo)
Een fikse enkelblessure oplopen, vlak voordat je op tour gaat, is niet het meest handige. Het is gitarist en bandleider Dave Chandler van Saint Vitus echter wel overkomen, waardoor hij zich op krukken voortbeweegt. Een uurtje zonder krukken op het podium blijkt toch haalbaar en dus kunnen de liefhebbers hun hart weer ophalen aan een potje doom, met tussendoor ook wat snellere nummers. Met de terugkeer in 2015 van de originele zanger Scott Reagers, staan de eerste twee albums en een beetje Die Healing centraal, want er wordt niet verrassend afgetrapt middels Dark World en One Mind. Wat een stem heeft die Reagers nog steeds! Hoewel zijn ijle en moeilijk voor de geluidsmensen te behappen stem vooraan in menig zaal slecht te horen is, is daarvan geen sprake in Trix. Het scheelt in dit geval dan ook in positief opzicht dat er tussen podium en publiek een hekwerk zit, waar tussen de fotografen veilig staan. Dat ze na drie nummers weg moeten, is voor hen een geluk, want tijdens de snellere nummers ontstaat er, aangemoedigd door Dave, toch de nodige beweging in het publiek en krijgen we zelfs diverse crowdsurfers die over de balustrade belanden. Scott Reagers is echter niet te beroerd om een fan op te vangen en voorkomt daarmee een lelijke val van de enthousiasteling. Een snel nummer is ook het nieuwe Bloodshed, dat naadloos aansluit op het werk van het tweede album Hallow’s Victim. In 2018 kunnen we een nieuw album verwachten, dat is goed nieuws. Uiteraard wordt de setlist afgesloten met Born Too Late, zeg maar gerust het lijflied van de band. Waar Dave normaal gesproken door het lint gaat en vaak het publiek in gaat tijdens een lang opgerekte solo, doet hij het nu iets rustiger aan en kiest ervoor om te gaan zitten op de rand van het podium. Weer eens wat anders. Daarna strompelt hij langzaam van het podium af. Wat kan een uur toch erg snel voorbij gaan op deze manier. (VF)
(Saint Vitus; foto’s Vitus-Frank)
Enkele jaren geleden werd ik volledig overdonderd door een set van Part Chimp. Vol verwachting sta ik ruim voor aanvang van het concert vooraan te wachten om opnieuw overdonderd te worden. Zelden lukt het een band om dat kunstje twee keer te flikken, omdat na de eerste keer de verrassing er toch een beetje af is. Bij Part Chimp echter niets van dit alles. Vanaf minuut één is het mede dankzij het waanzinnige volume een Walhalla voor de stonernoiserockers onder ons. Wat een geweld en tegelijkertijd subliem spel. De zanger, gitarist heeft een gewaagd symbool op zijn T-shirt dat maar al te eenvoudig verkeerd geïnterpreteerd zou kunnen worden. Voor de kenners is het natuurlijk duidelijk dat het symbool in de oorspronkelijke positie staat, en geluk en voorspoed symboliseert. Absolute hoogtepunt van de zondag. De rest van de dag loop ik met een gelukzalige glimlach over het festival. Het is mij ook weer volkomen helder geworden waarom ik al jaren rondloop met een T-shirt van Part Chimp. Toch fijn dat een band en festival je geheugen weer kunnen opfrissen. (RH)
(Part Chimp; foto Marmo)
Wat lijkt iedereen fan te zijn van het Duitse duo van Mantar! Erinc en Hanno tekenden met hun tweede full-length vorig jaar bij Nuclear Blast en dat blijkt dan toch niet voor niets te zijn. Het is de eerste keer dat ik deze heren aan het werk zie, maar op basis van de opstelling is al meteen duidelijk dat dit een iets ander optreden gaat zijn. Met het drumstel opgesteld aan de rechterkant van het podium en Hanno aan de linkerkant van het podium, krijgen we meteen een iets ander gevoel. Als dan nog blijkt dat die Hanno een enorme spring-in-‘t-veld is, dan wordt het allemaal nog eens fijner om te volgen. Zeker als dan blijkt dat dit aparte, smerige sludge/core-hoopje live mensen aan het dansen kan brengen. Een wat gekke ervaring, maar Mantar blijft me zeker bij. Haast jammer dat Kadavar van start gaat op de Desert Stage. (YP)
(Mantar; foto Marmo)
Het succes van het Berlijnse Kadavar is niet meer bij te houden, en dan nog blijft zanger Lupus de bescheidenheid zelve. Hij verwijst op de planken na een hevig applaus zelfs dat hij wat bibberig op zijn benen staat, omdat The Melvins nog moeten volgen. De set van de band was ook niet zoals verwacht, met erg weinig materiaal van Berlin, de zwaardere tracks van Rough Times en heel wat van het debuut. Ik ben zelf een behoorlijke fan van Berlin, maar deze Duitsers bewijzen dat ze zelfs zonder die swingplaat een bom van een show kunnen neerplaatsen. De tracks van de nieuwe plaat die blijven hangen zijn vooral het enorm krachtige en psychedelische Into The Wormhole, maar op de terugweg naar huis blijft Black Sun door mijn hoofd gaan. Wie Kadavar live gezien heeft, weet natuurlijk wat te verwachten. Dit is een trio dat elke show sterker op mekaar afgesteld lijkt en de boel gewoon platspeelt met geweldige solo’s, indrukwekkende basstukjes en een drummer die mee frontman speelt. Een spektakel om te zien en te horen, en voor mij een waardige afsluiter voor deze zondag van Desertfest. (YP)
(Kadavar; foto Marmo)
Het is duidelijk dat je of heel erg fan, of journalistiek heel erg nieuwsgierig bent als je vooraan het podium staat voor het optreden van de Noren van Spidergawd. Beneden maakt dé headliner van het festival, The Melvins, zich namelijk klaar om King Buzzo’s iconische haardos te tonen. Drummer Kenneth Kapstad, eerder ook van Motorpsycho, zou zeker tussen het selecte clubje hier willen staan om zichzelf te aanschouwen, en hij komt door zijn prominente positie centraal en voor op het podium akelig dicht in de buurt. Volledig verdiend overigens, want in het ronkende hardrockensemble (mét saxofonist) steelt hij de show dankzij energiek, hoogtechnisch drumspel en zieke majoretteskills. Ondanks een steeds verder uitdunnend clubje enthousiastelingen ronkt de machine van Spidergawd ongeremd door, en dat maakt een toch al sterke performance des te prijzenswaardiger. (WA)
(Spidergawd; foto Marmo)
Gitarist, vocalist en vleesgeworden Mos Generator Tony Reed is al de hele dag prominent aanwezig in de hallen van de Trix, terwijl hij, duidelijk herkenbaar aan zijn Rush-shirt, meependelt van optreden naar optreden. Als onderdeel van één van de laatste acts op Desertfest 2017 betreedt hij echter vol goede moed het podium, om ons eerst maar eens welgemeend te bedanken voor de komst. Want ja, die verrekte Melvins hebben veel invloed op deze zondag, zelfs als je ze niet gaat zien. Maar daar heeft Mos Generator lak aan. Het vult de leemte tussen de hardrock van labelgenoot Spidergawd en de doom van het afsluitende Conan op met een setlist die energie en heaviness passend samenbrengt. U ook bedankt voor de komst. (WA)
(Mos Generator; foto Marmo)
Conan. Zit u tijdens de spits dikwijls vast achter een tractor, met geen mogelijkheid tot inhalen? In plaats van uw bloeddruk dan op te laten lopen, neem de volgende keer eens de tijd om het rubber dat de achterste helft ervan draagt in al zijn onconventionele glorie te beschouwen. Geen band komt immers dichter in de buurt van Conan. Het duurt even voordat het een volle omwenteling heeft gemaakt, maar het rolt even makkelijk als dat het door zwaar terrein ploegt, en laat daarbij steevast diepe sporen na. Dat is het effect dat de barbaarse doom van het Engelse drietal ook op de Canyon Stage heeft. Het tergende ritme en onverteerbaar lijvige geluid dat Conan uit de luidsprekers perst, garandeert dat elke nekspier die dit weekend nog niet losgewerkt was, dat na het inluiden van de maandag wel is. Niet eerder dan bij deze perfecte afsluiter werd de muziek zo massaal intens beleeft. De metalvestjes en de verdwaalde hippies zijn één. Desertfest Belgium 2017 is compleet. (WA)
(Conan; foto Marmo)
Foto’s:
- Marmo
- Vitus-Frank (Monolord & Saint Vitus)
Datum en locatie:
15 oktober 2017, Muziekcentrum Trix, Antwerpen
Links: