Het Klokgebouw in Eindhoven is wel in voor een metalfeestje. Vorig jaar was er Helldorado, nu is er Das Oktober Metalfest. Enkele weken voor aanvang kreeg de organisatie te maken met de afzegging van Saxon, aangezien zanger Biff Byford een hartoperatie moest ondergaan. Die operatie is inmiddels achter de rug en is goed verlopen, maar Biff is voorlopig nog wel even uit de roulatie. De festivaldag zelf dan kent helaas een valse start, want de schedelpullen blijken nog niet geleverd te zijn. Aangezien iedere toeschouwer (behalve de pers) een bruin muntje krijgt om zo’n pul in ontvangst te nemen en die pul mag houden (leuk idee!), blijven de toegangsdeuren dicht tot vlak voor de aanvang van het eerste optreden van de dag. Een hele lange rij wachtende fans buiten het gebouw is het resultaat en het motto van de zaak “Niet lullen! Pullen vullen!” kan dus nog niet worden waargemaakt.
Dat heeft dan tevens tot gevolg, dat Red Rum moet gaan beginnen, zonder dat er publiek aanwezig is. Onze fotograaf die niet op de hoogte is dat er een aparte persingang is, is er daardoor ook nog niet bij. Pas bij het tweede nummer druppelen de eerste mensen binnen en die hebben wel zin in een feestje. Halverwege de set van deze Engelse folkmetalband krijgen we tijdens het nummer Rowing een lijn van zittende mensen, die doen alsof ze in een roeiboot zitten. Zanger Dave Everitt heeft het postuur van een sumoworstelaar en heeft qua zang veel weg van Martin Walkyier (Sabbat, ex-Skyclad). Samen met gitarist Sam Wood probeert hij het publiek mee te krijgen en dat lukt vrij aardig, al is zijn halverwege de set ontblote bovenlijf wellicht iets teveel van het goede. Al met al een leuke en passende opener van het festival.
Aan de andere zijde van de grote zaal, deels gescheiden door de toiletruimtes, is het dan tijd voor iets heel anders. Met de Berlijnse band Ost+Front krijgen we een soort van Rammstein-light. De gitaristen hebben maskers op die direct aan de film Texas Chainsaw Massacre doen denken, terwijl zanger Herrmann Ostfront op een vampier lijkt, die zich kort voor het optreden nog even overvloedig heeft gelaafd.
De teksten worden in het Duits gebracht en er is sprake van een afgesproken theatrale en deels stoïcijnse choreografie op het podium. Soms voelt het wat unheimisch aan. Aan de andere kant staan deze Duitsers strak en overtuigend te spelen. De originaliteitsprijs gaat de band niet winnen, maar dat hoeft ook niet.
Het contrast kan niet groter als het hierna de beurt is aan Patatje Metal (of is het frietje?). Deze Nederlandse parodieband onder leiding van zanger Marco Borsatan is terug van weggeweest en brengt Nederlandse “klassiekers” in een heavy metal jasje. Denkt u hierbij dan aan Heb je even voor mij, Suzanne (volledig muzikaal verpakt in Metal Gods van Judas Priest), Hij weet niet hoe en ga zo maar door. Een eervolle vermelding is er voor het middenstuk van Annabel, dat gebracht wordt in het overbekende nummer Black Sabbath.
Beide gitaristen, voorzien van een fraaie typische jaren tachtig haardos, nemen de ene na de andere stoere en over de top pose aan. Het past er allemaal prima bij. Tijdens Opzij, Opzij, Opzij ontstaat er zelfs een heuse polonaise. Het moet niet gekker worden. Wat zijn wij Nederlanders toch af en toe een raar volk.
Het uit Seattle afkomstige trio Ghost Ship Octavius, dat live wordt aangevuld met twee gastmuzikanten weet met zijn progressieve metal helaas niet te overtuigen. Dat ligt vooral aan de schorre stem van Adon Fanion. Zijn stem gaat alle kanten op, behalve een prettig in het gehoor liggende. Laten we eerlijk zijn, het klinkt diverse keren behoorlijk vals. Uw verslaggever houdt het daarom al snel voor gezien en gaat eens een kijkje nemen op het horecaplein, waar er een bescheiden podium is dat wordt geleid door De Rooie Jager.
In eerste instantie komen daar alleen maar schlagers uit de speakers, maar het podium wordt inmiddels ook benut voor karaoke en we zien Dikke Dennis het nummer Kleine Jongen ten gehore brengen. Dennis blijkt de rode draad bij dit podium te zijn en behalve dat hij doet waar hij zeer goed in is (halve liters bier wegtikken), zal hij regelmatig op het podium aanwezig zijn, met later op de avond een pijnlijke verkrachting van Bohemian Rhapsody.
Grappig is een optreden van Heavy Hoempa, een blaasorkestje onder leiding van Robert van Asseldonk (Band Zonder Banaan). Talloze klassieke covers van vooral Iron Maiden worden het publiek ingeblazen.
Hierdoor wordt het eerste gedeelte van Dallas 1pm gemist. Deze Nederlandse tributeband is één van de twee vervangers voor Saxon en brengt de oudere Saxon-nummers ten gehore. Zanger Walter Dirkx weet hierbij te overtuigen, de gitaarsolo’s echter niet. Het publiek vind het allemaal wel best en tijdens het afsluitende Motorcycle Man ontstaat er zelfs een aanzienlijke moshpit.
Skyclad mag gerust worden gezien als een grondlegger van de folk metal. Begonnen in 1990 als een thrashband met folk-invloeden, werd met ieder nieuw album de thrash minder en de metal en folk meer. De folk staat na het vertrek in het jaar 2000 van zanger en oprichter Martin Walkyier meer dan ooit op de voorgrond en dat levert voor de metalfans dan wat minder leuke albums op. Vandaag speelt de band gelukkig een stevige set met veel vrolijke nummers.
Een hoofdrol hierbij is weggelegd voor violiste Georgina Biddle, die het hele optreden vrolijk heen en weer huppelt. Tijdens The Widdershins Jig huppelt ze zelfs door het publiek heen en maakt het nummer af in de fotopit. Een politiek statement komt er ook middels een Brexitverhaaltje, gevolgd door het nummer Parliament Of Fools. Skyclad zet een prima optreden neer en blijft op deze manier interessant voor de metal fans.
Het bier zal weer vloeien is een zeer toepasselijk nummer op dit festival en dat wordt dan ook met volle overgave gebracht door de Gelderse mannen en vrouw (wiens vioolspel amper te horen is) van Heidevolk. Deze band blijft een aparte eend in de bijt doordat er twee zangers zijn en de teksten in het Nederlands worden gebracht.
De gewaden en drinkhoorns zijn inmiddels verleden tijd en dat haalt wel iets weg van de podiumpresentatie. Het neemt echter zeker niet weg dat de stoere folk metal het vandaag goed doet en de band op veel bijval kan rekenen.
Hierna is het de beurt aan de tweede invalband Satan, oftewel dubbele dienst voor bassist Graeme English en gitarist Steve Ramsey, die eerder al met Skyclad op hetzelfde podium stonden. De jarige zanger Brian Ross, die de respectabele leeftijd van 65 heeft bereikt, krijgt op het podium een glaasje sterke drank aangereikt met twee kaarsje erbij die hij keurig weet uit te blazen, en wordt dan ook door het publiek toegezongen.
Hij doet zijn best om verder niet zoveel te babbelen, want de band heeft slechts drie kwartier speeltijd. Debuutalbum Court in the Act uit 1983 wordt rijkelijk bedeeld, aangevuld met recenter werk. Genieten blijft het vooral van de andere gitarist Russ Tippins, met zijn vingervlugge spel en tipsolo’s. De oudjes doen het nog goed!
Over oudjes gesproken, inmiddels is op het andere podium cultband Anvil al begonnen. De eerste paar nummers moet ik missen. Dat heeft alles te maken met het feit dat op het hoofdpodium enige vertraging is opgelopen. Het is inmiddels afgeladen vol, waarbij de vraagt toch blijft waarom. Muzikaal is de heavy metal nou niet echt bijzonder en de zang van Lips wordt er met het verstrijken van de jaren niet beter op. Maar hij blijft een aandoenlijk klein kind op het podium, die er het grootste plezier in heeft en dat werkt toch aanstekelijk.
Uiteraard wordt de vibrator ook weer uit de tas gehaald en wordt er een leuke gitaarsolo mee gedaan. Blijft toch nog een andere vraag hangen: waarom drumbeest Rob Reiner nooit gevraagd is en/of de overstap heeft gemaakt naar een grote band. Het blijft een genot om hem aan het werk te horen. Of je een minutenlange drumsolo op een festival moet spelen, is weer een andere vraag. Bij het lijflied Metal On Metal is het één groot feest in de zaal.
Op het andere podium is het daarna een ouderwets thrashfeest. De speciaal voor dit festival overgekomen oudgedienden van Death Angel trappen af met het furieuze Thrown To The Wolves van het verder nogal teleurstellende comebackalbum The Art Of Dying uit 2004. De toon is direct gezet en er worden, op het hele oudje Voracious Souls na, alleen maar nummers gespeeld van de recentste albums. Dat is geen straf, want daarop laat Death Angel horen het heilige vuur weer terug te hebben.
Zanger Mark Osegueda praat enthousiast de nummers aan elkaar en kan niet genoeg benadrukken dat de band blij is om weer in Nederland en in het bijzonder Eindhoven te zijn. Het publiek wordt, zoals de laatste tijd gebruikelijk bij een concert van Death Angel, even gek gemaakt doordat het beginstuk van The Ultra-Violence wordt gespeeld, maar dat gaat al snel over in The Pack. Een uitstekend optreden van een nog lang niet uitgebluste thrashband.
Hierna gaat, mede door de kleine opgelopen vertraging, de tijd dringen voor uw recensent, aangezien het bijna tijd is om de laatste trein terug te nemen om nog fatsoenlijk thuis te kunnen komen. Van Finntroll kan nog een nummer worden meegepakt, maar dat is te weinig om er iets zinnigs over te zeggen. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Terugkijkend op het festival kan in zijn algemeenheid gezegd worden, dat het een geslaagde editie is geweest. De aankleding was goed geregeld en de gedeeltelijke invulling in de zalen met de typische biertafels en banken was prima. Het horecaplein met kleine podium zorgde voor ander vertier. Verbeterpunt is het gebeuren rondom het eten. Er stonden lange rijen voor de balie waar eten gehaald kan worden en het duurde en duurde maar. Waar wellicht ook nog eens over nagedacht kan worden, is om zo’n festival een uur eerder te laten beginnen en eindigen. Dat is voor de toeschouwers die met het openbaar vervoer komen een stuk prettiger. Overigens is het grappig om te zien is dat diverse fans de moeite hadden genomen om verkleed te komen. Is weer eens wat anders, op een metal festival in lederhosen en dirndls. Hopelijk is er volgend jaar weer een Oktober Metalfest!
Foto’s:
Lonneke Prins (Lonneke Prins Photography)
Datum en locatie:
Zaterdag 5 oktober, Het Klokgebouw, Eindhoven
Links: