Wat is het een drukbezette zomer vol aardige festivalletjes, dus we kunnen jammer genoeg niet alles meenemen. Toch zou ik eens willen proeven van het folklorefestijn Castlefest in het Nederlandse Lisse. Enerzijds om aan te tonen dat Zware Metalen zich niet louter richt op harde muziek, anderzijds omdat ik echt die Zweden van Ye Banished Privateers eens aan het werk wil zien.
Iets na de middag bereik ik dit festivalletje aan kasteel Keukenhof, ongeveer een half uurtje vooraleer de piraten van start gaan op de Village Stage, gelegen in de uithoek van het festivalterrein. Het biedt me de gelegenheid om even te bekomen van de verwondering, want twaalf edities lang is er een enorm creatief proces geweest, dat tijdens deze dertiende editie uitmondt in een middeleeuwse wereld die me een Efteling-gevoel geeft. Haast iedereen gaat gekleed, de marktjes zijn enorm leuk en ik val van de ene verbazing (mede-ijs) in de andere (draailiercursussen, poppenkastspelers, heerlijk honingbier, …). Neen, men verveelt zich duidelijk niet op dit festival, dat is een eerste zekerheid.
De muziek dan: Ye Banished Privateers tekende net bij Napalm Records en dat maakt dat ik de muziek kon leren kennen, frontman Bjorn sprak voor een interview en ik zelfs de beslissing nam om wat kilometers te rijden zodat ik dit spektakel kan meemaken. Vorig jaar speelden deze piraten hier reeds en ze lieten duidelijk een goede indruk achter. De Village Stage is aardig gevuld en heel wat mensen hebben de moeite gedaan om als piraat te verschijnen. Dan bedoel ik niet dat ze louter een lapje voor hun oog gedaan hadden en een hoed hadden opgezet, dit ging veel verder. Heel wat toeschouwers zagen er zelfs uit als de zeevaarders op de planken. Anderhalf uur lang trakteert deze massa artiesten (tien of elf) de aanwezigen op heerlijke folkdeuntjes en zelfs een waar spektakel waarbij zangeres Magda wat heren de keel doorsneed en verdronk in een bak met water. De fijne muziek is één ding, maar hier is zo’n aanstekelijke drive aanwezig, dat iedere aanwezige wel genoodzaakt is om mee te bewegen. Daarnaast is er de nodige humor en bouwen deze muzikanten, zangers en grommers/roepers een erg fijn feestje, met lekkere tracks die in je hoofd blijven spoken voor de rest van de dag (Bring Out Your Dead of Last Night Back in Port, en voor een diepere bodem Annabel). Dit optreden dat anderhalf uur duurde, maakte de trip eigenlijk al meer dan waard.
Dat was echter nog maar het begin van de dag. Op de Main Stage (of Forest Stage) staan de heren van Mutefish immers al klaar om hun set te beginnen. Ik heb zelf een gesprekje met de organisatie van dit festival, maar ik kan wel de eerste twee nummers en de laatste drie meepikken. De heren zien er niet uit met hun aparte kledij (lees: patattenzakkleedje, sombrero en zonnebril), maar gelukkig is hun muziek wel lekker. Hun Ierse fluitdeuntjes staan garant voor songs waar lekker van te genieten valt (of op te dansen is, getuige de aanwezigen), maar daarnaast kan de structuur van deze songs aardig wat reggae en geladen folkrock meekrijgen. Om te tonen dat deze heren het hardere werk niet schuwen, komt er als afsluiter van de set zelfs nog een cover van Roots Bloody Roots voorbij, en dit weekend leerde me ook dat de Cavalera-broers het daarom niet beter brengen dan dit beloftevol hoopje muzikanten. Een erg aangename ontdekking.
Weer terug naar de Village Stage om te kijken of EMIAN me kan bekoren. Deze Italiaanse band bestaat een vijftal jaren en speelde al enkele shows in België en Duitsland, maar zorgt toch voor een zekere exclusiviteit op Castlefest. Meteen moet gezegd worden dat al wie toch iet of wat stevigheid in muziek verlangt, hier aan het verkeerde adres was, maar gelukkig hoeft dat niet steeds voor mij. Met een beker mede plaats ik me tussen de dansende aanwezigen en geniet ik van de middeleeuwse harpdeuntjes en prachtige samenzang. De frontman en -dame kunnen misschien nog wat werken aan hun Engels, maar dat is dan ook het enige werkpuntje. Dit is erg mooie luistermuziek, met een lekkere paganfeel.
Op weg naar de Forest Stage stop ik even aan de Folk Stage om een deel van het concert van het Nederlandse SeeD te bekijken. De heren en dame brengen eveneens folk van het rustiger type, maar met een focus op fluit en gitaar, en met een lekkere opbouw in de songs. De band doet een release van de nieuwe plaat op Castlefest en doet dit met een ludieke ondertoon. De zanger meldt dat hij een weddenschap heeft, waarbij hij 37 keer moet melden dat er een nieuwe plaat is en daar lijkt hij achteraf ook in geslaagd te zijn. Prima muzikanten dus binnen dit genre, maar daarnaast ook een band die sfeer weet te scheppen met een grap hier en daar.
Misschien komt het door de twee rustigere bands die ik al zag dat ik hunkerde naar iets met meer pit, of misschien is het toch gewoon het muzikale geheel dat me minder aanstaat, maar met Cesair heb ik het persoonlijk wat moeilijker. Dit gezelschap uit Utrecht brengt folk die naar mijn gevoel wat minder diepgaand is en eerder gebaseerd is op herhaling. Alles wordt gebracht met authentieke folkinstrumenten en deze muzikanten weten duidelijk wat ze doen, maar de langgerekte nummers en de mix met de zweverige stem van Monique liggen me gewoon minder. Wat wel erg fijn is om gewaar te worden, is dat deze dame met haar band in de mythologie duikt om vorm te geven aan haar teksten en de bezieling van de muziek. Het neemt echter niet weg dat dit anderhalf uur enorm lang duurt.
Over naar La Horde om eindelijk wakker geschud te worden. Deze heren uit het Belgische Luik werden me reeds door enkele mensen aanbevolen, dus wil ik hun show zeker niet missen. Plezier maken staat duidelijk centraal bij deze Belgen en dat is vooral merkbaar door de ludieke bindteksten van deze heren. Muzikaal gaat het vooral om covers, gaande van The Wild Rover tot een soundtrack van Aladdin, en door de performance van deze vier grappige heren en hun maffe paaldanser/vaandelzwaaiende roadie, zorgen ze dat deze nummers erg aangenaam in de oren klinken. Goed, Engels was niet het beste vak van deze Walen, maar het is hen vergeven. Fun is dus een belangrijke factor die de shows van La Horde een must maken om te volgen, maar toch lijkt er ook een serieuze kant aan deze show te zijn. De folklore wordt aardig gebracht en daarnaast komen er ook nummers als het antifascistische Bella Ciao! voorbij, wat bij de aanwezigen voor eendracht zorgt. Een erg fijne show om meegemaakt te hebben en samen met Ye Banished Privateers het hoogtepunt van mijn dag.
Afsluiten doe ik met de set van Berlinski Beat op het hoofdpodium. Dit gezelschap uit Berlijn bestaat uit lieden van Corvus Corax, wat ook de verkoop van mede naast het hoofdpodium verklaart. De muziek van deze band is echter heel wat anders, en dat blijkt al uit de kostuums van deze heren. De Balkan-roots komen wat naar boven met deze muziek, die als doel heeft om een feestje te bouwen; het is immers niet voor niets dat ze zelf vermelden dat hun genre ‘feestmuziek’ betreft. Allerhande slag- en blaasinstrumenten zorgen voor feestjes die van polka naar jazz gaan, maar ook wat elektronische geladenheid meekrijgen hier en daar. Een beetje een King Louie-feestje met een experimentele, Oost-Europese vibe. Het smaakt best en levert een prima afsluiter op voor een geslaagd dagje Castlefest. Het experiment is geslaagd, dus mogelijk ben ik er volgend jaar gedurende het ganse weekend. Wacken is toch steeds uitverkocht.
Datum en locatie:
- 4 augustus 2017, Lisse
Link: