Battlefest 2007, De Kade – Zaandam
Ensiferum, Naildown, KromleK, Elexorien, Cutting Daisy
1 april 2007
Het is 1 april, een zonnige zondag in het prachtige Zaandam en een dag vol strijd, het is namelijk tijd voor Battlefest! En nee dat is geen grap.. Van 17:00 tot ongeveer 22:00 uur (lees 17:10 tot 22:45) stonden voor de aanwezigen vijf folk en melodische metalbands op het programma. Als grote publiekstrekker was Ensiferum uitgenodigd, terecht zo bleek, want het grootste gedeelde van het publiek kwam voor deze Finse strijders.
Cutting Daisy
Maar lang voordat het zover was, moest het festival eerst geopend worden. Aan Cutting Diasy de taak om een dunnetjes gevulde zaal alvast op te warmen. De heren (en dame) spelen een stevige mix van verschillende soorten harde stijlen en dat gaat ze niet slecht af. Zanger Thijs Hoogstraat is een stevige gozer met een aardige strot die live stukken beter uit de verf komt dan op de opnames. Tel daarbij een beukende drum, redelijke riffs en af en toe een keyboard voor het melodische gevoel op en je hebt een aardig geheel. Maar verder dan aardig komt de band niet, de muziek komt daarvoor te standaard en niet overtuigend genoeg over. Wat meer afwisseling in de nummers en een betere performance zijn punten waar de band in de toekomst op kan letten. Al met al toch een redelijk begin.
Elexorien
Na 30 minuten Cutting Daisy en 10 minuten ombouwen is het tijd voor de tweede band, Elexorien. Het is jammer dat de Kade nog steeds niet heel erg vol staat, want Elexorien was het zeker waard om wat eerder voor te komen. De vier heren en twee dames (kwijl?) brengen een mix van folk, pagan en verschillende zware metalen ten gehore, door de band zelf omschreven als “Epic Fantasy Battle Metal”. Zelf was ondergetekende vooralsnog niet bekend met de muziek van de band, maar het was gelukkig een prettige eerste kennismaking.
Vooral qua performance was de band erg sterk, elk bandlid (behalve de drummer) stond actief op de voorgrond. Elexorien rockt en laat het publiek zien hoe Epic Fantasy Battle Metal gespeeld moet worden. Het geluid is helaas wat minder, aan de linkerkant is de zanger Lainedil nauwelijks te horen, op de grappen tussen de nummers na. Alleen als hij flink uithaalde was de zang duidelijk aanwezig. Ook de afstelling van de drum was niet helemaal geweldig, de bekkens klonken te hard en verdoemde af en toe de rest van de instrumenten tot een brei van geluid.
Gelukkig verbeterde het geluid naarmate het concert vorderde en was ik vooral onder de indruk van de krachtige stukken van zangeres Iné, die als ze er voor ging, echt een prachtstem had. Het hoogtepunt van het optreden was het moment dat KromleK zanger Alphavarg zich bij de band voegde tijdens het nummer Dryads & Trolls. Zangeres Iné werd afgewisseld door een driestemmige grunt (Lainedil, Alpharag en toetsenist Grimbert) en het resultaat was zowel voor ondergetekende als voor het overige publiek overweldigend. Een prima zet van een band die ondanks de afstelling een goed optreden neer heeft gezet!
KromleK
Dan is het de beurt aan het Duitse KromleK, die het folk sfeertje verder opvoerden. De heren en dame met viool spelen een combinatie van black metal, folk, viking en pagan metal. Hoewel ik niet erg onder de indruk was van de nummers die ik van te voren gehoord had, moest ik mijn mening live toch bijstellen, de band zet namelijk een uitstekend optreden neer! De gitaren zorgen voor een donker geluid, aangevuld door (een) sfeervolle viool/toetsen en een scherpe zwartgallige zang, maakten het tot een krachtig geheel.
Minstens even krachtig was de act van frontman Alphavarg. Iets wat door het publiek ook zeer gewaardeerd werd. KromleK speelde afwisselend meer black en af en toe meer folk gerelateerde nummers. Vooral de folk nummers deden me erg denken aan een band als Finntroll en hadden een hoog hoempapa gehalte, maar dat was dan ook waar het gros van het publiek voor gekomen was. De afstelling van de instrumenten was dik in orde met als enige minpunt dat de toetsenist af en toe onhoorbaar was. Vooral als zanger Alphavarg flink schreeuwde bleef er weinig van de strings over. Tot ieders verassing verscheen Elexorien zanger Lainedil ook nog op het podium om een nummertje mee te zingen. Opnieuw een strakke actie, want het klinkt erg sterk en geeft het geweldige optreden nog wat extra glans. Een goede show, zeker voor herhaling vatbaar!
Naildown
Eigenlijk is de tijd al rijp voor Ensiferum maar helaas is eerst Naildown nog aan de beurt. Helaas zeg ik want de band blijkt een flinke afknapper te zijn. De sfeer zat er na KromleK goed in en de Kade was intussen een stuk voller geworden. Maar zoals gezegd betrof het publiek vooral folk metal en Ensiferum fans, de melodic death metal viel dan ook niet in goede aarde. Velen namen het op dit moment gebruik om even wat te gaan eten of uit te rusten voor Ensiferum. Naarmate het optreden vorderde werd het vooraan dan ook steeds minder druk.
Instrumentaal gezien speelde de band strak en foutloos. Aardige riffs, razendsnelle solo’s, goede afstelling en de schreeuwzang van zanger Daniel Freyberg (wannabe Mr. Laiho) maakten de band nog enigszins interessant. Maar de 4 stemmig gezongen cleane stukken waren matig en deden echt afbreuk aan het goede dat de band neerzette. Er was ook weinig interactie met het publiek op een paar mislukte Hé-Hé-Hé-pogingen en de “Thank you” na de nummers gingen de heren volledig op hun technische spel.
Tegen het einde stroomde het voor het podium steeds voller, niet voor Naildown maar om alvast een goede plek te vinden voor de hoofdact. Het eerste echte applaus kregen de heren bij de aankondiging van hun laatste nummer en toen ze van het podium vertrokken, als een soort oprotpremie. Een matig optreden dus, wat niet alleen de band te verwijten valt maar ook de organisatie, die met Naildown de plank misslaan. Kwestie van wrong place, wrong time.
Zodra Naildown weg is stijgt de spanning en wordt ook een heel stuk drukker. Het tijdelijk vertrokken publiek is teruggekomen en degenen die even aan het bekomen waren zijn inmiddels ook al weer opgestaan.. Ensiferum is op komst..
Ensiferum
Veel mensen waren puur voor Ensiferum naar de Kade gekomen en hadden net als ondergetekende hoge verwachtingen van wat deze Finse strijders neer zouden zetten..
Rond 21:15 was het zo ver, het langverwachte gevecht kon beginnen. Het nummer Blood is the Price of Glory was een geweldige opener en bracht de stemming er gelijk goed in. Nadat zanger Petri zich van zijn cowboyhoed met koeienprint ontdaan had, richtte hij zich tot het publiek en vocht de band zich het volgende nummer in. Hoewel de zaal naar mijn idee lang niet volledige gevuld was, hing er een goeie sfeer met af en toe een kleine pit tot gevolg. En terecht, want Ensiferum stond zeer sterk en overtuigend te spelen. Dat de band het op deze tour zonder toetseniste Meiju Enho moest doen viel nauwelijks op, met name omdat ze vervangen werd door een andere schoonheid(Emmi Silvennoinen) die zich prima thuis leek te voelen tussen de mannelijke strijders.
De instrumenten stonden ongeveer gelijk afgesteld aan hoe ze op de cd’s staan, een goede afstelling dus. De toetsen werden alleen af en toe iets naar de achtergrond gedrukt, maar gezien dat op de albums ook voorkomt, is het in dit geval geen storende factor. Niet alleen de instrumenten klinken goed, ook zanger Petri Lindroos is goed bij stem zowel tijdens de nieuwe nummers, als tijdens de oude nummers van zijn voorganger. Petri brengt alles met volle overtuiging. Op deze manier benadrukte de heer Lindroos maar weer dat hij een waardige vervanger is van oud-zanger Jari Mäenpää.
De band speelde zowel oude als nieuwe nummers. Van Victory Songs kwamen onder andere Blood is the Price of Glory, Ahti, A New Dawn en tot mijn verassing ook de 10 minuten durende titelsong aan bod. Hoewel de band de nummers nog niet vaak live heeft gespeeld, zitten ze er goed in en ook het publiek weet de nieuwe nummers te waarderen. Nog iets beter vallen de oudere nummers. Met name Dragonhead, Guardians of Fate en Iron waarop de Kade helemaal los gaat.
Dat de heren en dame van Ensiferum zich goed vermaken, mag wel blijken uit het feit dat ze tot drie keer toe terugkomen voor een toegift. De zaal schreeuwde het uit bij de vraag of ze nog een nummer moesten spelen en zo duurt het tot ieders vreugde concert steeds langer.
Helaas komt aan al het goede een einde, zo rond 10:40 speelt de band nog een outro, die onder gejuich van het publiek blijft duren. Maar daarna was het dan ook echt afgelopen. De band verdween en keerde vervolgens niet meer terug op het podium..
De strijd was gestreden.. En wat een geweldige strijd was het!
Links: