‘Het feestje der feesten’, zo noemt programma-directeur Leon van Rijnsbergen wat ons vandaag te wachten staat. Vooraleer dat feestje kon plaatsvinden is er het afgelopen jaar wel wat gebeurd. De vorige editie kon alleen doorgaan mét crowdfunding en op de dag zelf liep er aardig wat mis. Tel daar dan het burengeklaag van de afgelopen weken bij op en je zou voor minder zenuwachtig worden. Maar zie! De boel gaat gezellig door (7000 aanwezigen!) en de programmatie is op zijn minst divers te noemen. Vier verschillende podia en een twintigtal verschillende muziekstijlen staan er gepland voor vandaag. I kid you not!
Een selectie dringt zich dus op, want ik ben hier vandaag alleen. Even ter verduidelijking. Er zijn de Main Stage, de Talent Stage en de Electronic Stage en daarnaast heb je de Plee Sessies. Over de Electronic stage kan ik zeer kort en bondig zijn: die komt hier niet aan bod. Om twee redenen. Drum ‘n bass, dubstep, electro en dergelijke vallen nu eenmaal iets buiten het metalen genre, en de enige groep die ik dan toch wel wilde zien speelde tegelijkertijd met de hoofdact. Toch wel dapper van Baroeg om er hier vandaag een volledig podium van te programmeren, temeer daar deze genres in de Baroeg zelf amper aan bod komen. Succes had het in ieder geval wel. Maar goed, laten we bij het begin beginnen: de Talent Stage. De eerste twee uur van het festival zijn gereserveerd voor nieuw talent en dat is zonder meer een dappere keuze van de organisatie. Best ook een goede keuze zoals zal blijken. Daarnaast zijn er de beruchte Plees-sessies. Een partytentje zonder podium, net naast de ingang van de toiletten. Een hoop herrie zonder grenzen is nog de beste omschrijving, ook al omdat sommige bandjes gewoon in het publiek gaan staan. Op de Main Stage staan dan de iets bekendere namen. Hier gaan we dan.
Hallowed Fire (Talent Stage)
Hallowed Fire opent de gevechten met pure thrashaanvallen die binnenkomen als mokerslagen. Ze bestaan zo’n drie jaar en hebben één EP uit, maar deze jongens en één meisje zijn er klaar voor zeg! Er staat aanvankelijk zo’n veertig man voor het podium, maar na een tijdje trekken ze behoorlijk wat aandacht. Geheel terecht, want wat de groep doet is niet zo evident. Ga er maar staan als eerste band van de dag! Uw dienaar is na twee nummers compleet verkocht. Iets zegt mij dat we Hallowed Fire nog gaan terugzien de komende tijd. Nu ja, ik in ieder geval wel. Kleine eervolle vermelding voor de heerlijke strot en de gierende gitaren.
Disturbance (Main Stage)
Al zijn de overlappingen vandaag vrij beperkt, bij Disturbance dringt zich al meteen een keuze op. Deze veteranen van de punk heb ik al eens aan het werk gezien, dus pik ik alleen de eerste twintig minuten mee. Genoeg om te zien dat de Rotterdamse punkers niets aan directheid hebben ingeboet. In de beste Britse jaren ’70-traditie worden heilige huisjes benoemd en gesloopt. Zonder in politiek gelul te vervallen. Rechttoe rechtaan. Zoals het hoort. Waarbij zanger Rob wederom als een stuiterbal over het podium raast. Blijft mooi om te zien!
Boskat (Talent Stage)
Als tweede groep op de Talent Stage komt Boskat aan de beurt, een Antwerps duo. Ze bestaan nog maar zo’n twee jaar, maar dat is er niet bepaald aan te horen. Eerder dit jaar kwamen ze al es langs in Baroeg, maar vandaag krijgen ze een groter publiek voor de kiezen. Officieel zou er een link zijn met de sound van Royal Blood en Rage Against The Machine, maar die vergelijking doet dit Boskat toch oneer aan en heel eerlijk, ik hoor die gelijkenissen niet echt. Ja, het is stevig en ja, ze zijn maar met twee, maar potverdomme zeg, wat een geluidsmuur! Luister maar eens even naar het moordnummer Fake Walls (of Playdough). Een heerlijk vol geluid, vaak heel technisch maar nooit te gezocht. Net als je denkt: nu dwalen ze af, komt de hele zaak weer heerlijk bij elkaar in een goed door-denderende riff. Eveneens opvallend is het schijnbare gemak waarmee dit allemaal gebracht wordt. Meer van dat. Veel meer.
TerraDown (Talent Stage)
De derde en laatste groep die aantreedt op dit talentenpodium is de winnaar van de Metal Battle: TerraDown. Melodieuze groove metal, dat speelt dit gezelschap officieel. Als je daar een flinke portie peper in je reet aan toevoegt, klopt de beschrijving enigszins. Muzikaal staat TerraDown als een huis. Hard, to the point, scheurend, beukend, roffelend, massief, in your face en ja, ook wel melodieus. Je hoort zowel black metal als pure blues door elkaar heen en die mix werkt als een trein. Check maar eens even een nummer als Masquerade. Die gierende gitaren na het rustige tussenstuk: goed voor het schuim op je biertje! Duidelijk muzikanten die de laatste tijd behoorlijk ingespeeld zijn geraakt op elkaar. De nummers komen binnen als met dodelijke precisie gegooide granaten en dat hebben wij toevallig heel graag. O ja, daarnaast heb je dan Nick Brouwer, een geheel uit eigenzinnig muterende cellen opgetrokken frontman. Een aardige jongen die lieve oudjes een hartaanval bezorgt wanneer hij zijn scheur opentrekt. Er moet toch minder herrie in het Zuiderpark? Dan moet je deze jongen een levenslang toegangsverbod opleggen! Zonder meer een van de beste optredens van deze dag.
Gold (Main Stage)
‘The Cure at their melacholic best, with the intensity of post-metal’, zo omschreef Kerrang! in 2017 het geluid van Gold. Melacholie dus. Post-alles darkrock omschrijven ze het zelf. Eenzaamheid, liefde en de afwezigheid van een vooruitzicht. Toe maar. Met het risico op zere teentjes te trappen, maar veel gedoe om niets is evenzeer een omschrijving. Als je jezelf zo serieus begint te nemen dat alles ten dienste begint te staan van je kunstig opgebouwde imago wordt het tricky. Of het werkt of je krijgt dit: sfeersponzen. Milena Eva, genoemd naar de geliefde van Franz Kafka, kan van zichzelf dan wel vinden dat ze bezwerende vocalen heeft, het gevolg is wel dat de eendjes in het Zuiderpark nu chronische diarree hebben. En daar neem ik geen verdomd woord van terug. Sorry fans.
Komatsu (Main Stage)
Komatsu komt bewijzen dat er vandaag niet alleen Rotterdamse bands staan, maar ook groepen van ‘heel ver’. Ze zijn van Eindhoven… Veel meer woorden worden er niet aan verspild. Wat volgt is een orkaantje. In volle stonertraditie walsen ze de tent plat, in volle sludgetraditie doen ze dat met een laid-back houding die geweldig is. Het geheel blijft echter opmerkelijk afwisselend. De nadruk ligt dan ook in de verschillende nummers anders. Nu eens gaat men voluit voor razende, drillende gitaren, dan weer voor sterk ritmische nummers, waarbij drums en bas geheel hun ding mogen doen. Er wordt dus niet in de typische stoner val getrapt met vaak een uur hetzelfde trucje en volstrekt inwisselbare nummers. Neen, Komatsu gaat breder dan dat en maakt daardoor toch wel even het verschil. De eerlijkheid gebiedt ook wel te zeggen dat de zang ietwat ondermaats blijft vandaag. Diezelfde eerlijkheid gebiedt eveneens te zeggen dat de geluidsmix er af en toe een zootje van maakt zodat de zang er niet altijd goed uit komt, zoals iets later nog wel even zal blijken. Goed concert!
Agent Fresco (Main Stage)
Ijsland brengt tegenwoordig aardig wat kwaliteit naar de Benelux, en Agent Fresco is daar onderdeel van. Omschrijven hoe deze groep klinkt is een moeilijke oefening, de organisatie kiest voor ‘progressieve metal’. Dat is echter een zeer enge benadering, want iets wat het midden houdt tussen zuivere mathrock en prog, met daartussen flarden jazz, extreme metal en zeer tedere kwetsbare flardjes, hoe omschrijf je het in godsnaam? Niet. Het enige dat ik kan meegeven is dat het apart is, maar het moet je liggen. Arnór Dan Arnarson heeft zo’n karakteristiek stemgeluid dat niet iedereen dit te pruimen zal vinden. Wie komt voor ragherrie gaat hier niets aan hebben. Wie komt voor vloeiende, logisch door elkaar vloeiende nummers evenmin. Maar wie zich vandaag openstelt voor wat ‘moeilijkere’ maar technisch schitterende geluiden beleeft mogelijk een topconcert. Een weg ertussen bestaat helaas niet denk ik. Voor mezelf ben ik er nog niet helemaal uit. Ik ben verrast door deze groep, maar hun muziek moet wel groeien.
Wild Romance (Main Stage)
Nostalgie! Dat is het eerste waar ik aan denk als ik de naam Wild Romance hoor. Iedereen weet wie ze zijn en iedereen wil precies hetzelfde horen. Dat weten ze zelf ook wel en dat is dan ook wat je krijgt. Al ontkennen ze dat zelf met klem. Mij best. Laat ik duidelijk zijn, mijn mede landgenoot Dany Lademacher (sorry, kan het ff niet laten) en zijn bandmaatje David Hollestelle gaan live als een speer. Vanaf de eerste noten herken je dat typische Wild Romance geluid en die even typische gitaarsound. Daar is wel even geen weg naast. En dan mag je beweren wat je wil, maar het zijn wel die ouwe nummers die het hem doen. Het siert Edgar Koelemeijer dat hij niet eens probeert Brood te imiteren. Maar live, of toch alleszins vandaag, komt hij vocaal niet echt boven het groepsgeluid uit. Maar wie maalt daarom? Wat iedereen wil horen komt langs. De rest is geschiedenis en mag dat blijven.
Samael (Main Stage)
Zwitserland blijft een raar land. Met de regelmaat van een klok leveren ze steengoede bands af, en Samael is er daar al ruim achtentwintig jaar eentje van. Aanvankelijk waren ze pure blackmetalpioniers, doch in de loop der jaren hebben ze daar een industrialsausje overheen gegoten. Een muur van geluid is het gevolg. De groep gaat verwoestend van start met Hegemony, een heerlijk bombastische meesleper van een nummer. Dat doen ze met weinig licht, wat de sfeer alleen maar ten goede komt. Even pauzeren is er niet meteen bij, er wordt dapper verder gedenderd met een zalige selectie uit hun toch al aanzienlijke oeuvre. Er komen zelfs enkele échte oudjes voorbij, zoals Baphomet’s Throne, in een enigszins gemoderniseerde versie dan. Werken doet het in elk geval wel, want ze hebben een ruim deel van het publiek meteen mee. Het concert wordt dan ook nog eens afgesloten met een schitterende versie van Black Supremacy, heerlijk gezwollen en op orkaankracht. Wat een groep. Wat een geluid. Wat een concert.
Dark Tranquility (Main Stage)
De headliner van vandaag is het Zweedse Dark Tranquility, een van de vaandeldragers van de beruchte Gothenburg-sound. De groep wil wel, maar ze hebben pech vandaag. Door technische problemen draait hun openingsnummer Encircled in de soep, en het zal gedurende het gehele concert niet meer goed komen met dat geluid. Echt vooraan in de tent valt het nog mee, achteraan klinkt alles schel en wat hollig, met drums zonder veel volume. Laat ons rustig zeggen dat het doodjammer is, want de nummers hebben ze wel en spelen ze ook nog eens. Vette riffs, met dat typische Zweedse melodieuze tintje erin. Zelfs wat folkinvloeden hoor je af en toe. Na enkele nummers is wel duidelijk waarom Baroeg Dark Tranquility hier heeft neergezet. Wat een kracht en uitstraling, ondanks het geluidsprobleem. Wie pareltjes als ThereIn, Lost to Apathy en Misery’s Crown op de setlist heeft staan verdiend deze plaats op de affiche. Ondanks alles maken ze hun reputatie wel waar vanavond.
Wat goed dat dit Baroeg Open Air terug in heerlijk vaarwater zit. Mooi festival, gemoedelijke sfeer, veel volk maar nooit te druk, wat wil je eigenlijk nog meer? Wel, volgend jaar weer een festival met een even leuke affiche. Doen!
Foto’s:
Datum en locatie:
14 september 2019, Zuiderpark, Rotterdam
Link: