Baroeg 35 jaar
7 mei 2016, Baroeg
Op zeven mei viert het roemruchte poppodium Baroeg een behoorlijke mijlpaal: al 35 jaar is het een podium voor extremere muziek, waarmee het toch een pionierende status heeft gekregen in Nederland. Om dit te vieren wordt flink van leer getrokken met niet de minste namen: headliner is Enslaved, maar daarnaast treedt ook het legendarische Trouble op. Verder zijn ook Komatsu , Dario Mars And The Guillotines en Red Vultures te aanschouwen en wordt er als extraatje een ware Baroeg All Star Band opgericht. Uw redacteur loopt de nodige vertraging op tijdens zijn reis naar het feestje en daarom stapt hij pas binnen vlak voor Dario Mars And The Guillotines.
Hoewel buiten de zon heerlijk warm schijnt, is daar in de krochten van Baroeg niets van te merken. Mede dankzij Dario Mars And The Guillotines, want met de duistere mix van soul, surfabilly en dampende rock ’n roll die de band voortbrengt, wordt Baroeg gedurende drie kwartier omgetoverd tot een scene uit een Tarantino film. Het publiek moet even op gang komen en hoewel de band eerst voor een vrij lege zaal speelt, spat het enthousiasme er per direct vanaf. Dit enthousiasme reikt ver, want in een mum van tijd is de zaal gevuld en wordt er op de voorste rijen stevig op los gedanst en gejuicht. Frontvrouw Bineta Saware wringt zich zowel vocaal als fysiek in allerlei bochten en dat gaat haar bijzonder goed af in haar glitterende gouden jurk. Ook de rest van de band heeft er zin in en staat al snel te zweten in hun goed uitgekozen outfits. Het is een show die je niet perse verwacht in de Baroeg, maar de aanstekelijke muziek gaat er in als zoete koek en zet voor mij de toon voor een fijne avond.
Na dat optreden van onze zuiderburen, is het tijd voor een portie stampende stoner van eigen bodem. Het Eindhovense Komatsu heb ik al een paar jaar niet live gezien, maar tot mijn genoegen (en dat van menig bezoeker om me heen) constateer ik dat de heren een krachtig optreden neerzetten. De immer aanwezige groove wordt voorzien van ruwe vocalen en het is leuk om te horen dat er nog steeds gebruik wordt gemaakt van samples. Naast bekende hitjes (die na een aantal jaar nog steeds herkenbaar zijn), wordt er ook wat nieuw werk gespeeld, waaronder ook de nieuwe EP So, How’s About Billy?, wat overigens prima bevalt. De band doet zijn naamgenoot eer aan en walst door een set met het gemak van een bulldozer, waarbij geen enkele toeschouwer gespaard wordt. Een betere opzet naar het geweld dat nog moet komen, kan er niet gewenst worden.
Met een paar frikadellen speciaal in de maag is het tijd voor een oprecht legendarische band: het Amerikaanse Trouble. Vanaf de eerste klanken kan de band enorme bijval van het publiek verwachten, waarbij frontman Kyle Thomas erg spraakzaam is en het publiek goed weet te vermaken. Gitaristen Rick Wartell en Bruce Franklin zijn al sinds de oprichting bij de band en het is opvallend hoe zij 37 jaar na dato nog weten te overtuigen, met overigens een voortreffelijke bewerking van de instrumenten die zij in handen hebben. Trouble heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van doom en dat wordt ook vandaag weer duidelijk, met de nodige oude hits die aan ons gepresenteerd worden. Gelukkig laten de leden ook horen waar zij destijds de mosterd hebben gehaald en wordt er een cover van Black Sabbath’s Supernaut gespeeld, die overigens met luid gejuich wordt onthaald. Hoewel mijn voorkeur na de tweesplitsing in de band bij The Skull ligt, is het wel zo eerlijk om toe te geven dat Trouble na al die jaren nog verdomd goed weet hoe een goede portie doom ten gehore moet worden gebracht.
Hoe voortreffelijk Trouble ook was, mij is het vandaag toch echt om de headliner te doen. Enslaved bestaat 25 jaar en viert dat met een bijbehorende tour. De show die vanavond wordt gespeeld bestaat voornamelijk uit ouder materiaal en dat is (letterlijk) muziek naar mijn oren. Albums als Frost en Eld hebben de tand des tijds uitstekend doorstaan en het is dus een goede zaak dat we vanavond op die fantastische muziek worden getrakteerd. De grote Noren passen maar net op het krappe podium, zo lijkt het, en mede de voor de bühne dringende fans maken dat het podium nog kleiner lijkt. Gelukkig ramt de band er stevig op los en duurt het niet lang voor een enthousiast publiek begint te pitten en mee te brullen. Na een opening met het wereldse Jotunblod, werkt de band zich door een set vol klassiekers, die, hoewel de band iets later begon dan de eerste Noorse golf van black metal, zeker niet onder doet voor de nummers van andere bands uit die beweging. Nummers als Fenris en Eld worden gespeeld en gaan er bij het publiek in als zoete koek. Ook een van de aller oudste composities band wordt gespeeld: Allfáðr Oðinn van de Yggdrasill demo. Het is een memorabele show, waarbij de band nog een keer het podium opkomt om het relatief nieuwe Isa te spelen. Daarna is het echt afgelopen en ga ik naar buiten, waar ik me na al die ijzige black metal verbaas dat ik niet op slag doodvries.
Links: