In het voorjaar is het Patronaat te Haarlem traditioneel gezien te gast aan een hele resem alternatieve bands die je twee keer doen nadenken. Voor een line-up die vol staat van ontdekkingen en geflipte verassingen waar je jaren na datum nog over staat te ‘geeken’ stap ik mijn wagen in om voor de derde keer verslag uit te brengen van dit heerlijk festival. Naar goede gewoonte zijn Pim en Niels er ook, maar nemen jammer genoeg niet deel aan de geschreven verslaggeving. Iets met een podcast, Osmium ofzo… Gelukkig zijn er wel twee geweldige fotografen mee afgezakt Jurgen van Hest en Ruben Verheul die dit verslag voor jullie ondersteunen – of maken – met actiekiekjes.
De eerste band die ik vandaag zie is Neptunian Maximalism uit Brussel, de opener op de mainstage. Het spijt me OATS, ik steek jullie dolgraag overnacht in de koelkast, marinerend in amandelmelk, maar soms vergeet ik ook wel eens om te ontbijten. Om maar niet te zeggen dat er een uur file was ergens tussen Breda en Dordrecht en ik de eerste set van het festival niet gehaald heb. Terug naar Neptunian Maximalism. Deze conceptuele band vult de mainstage aardig met drie gitaren, één bas, één toetsenist, twee drummers – waarvan één akoestisch en één elektronisch – en een saxofonist die beide bas en sopraansax voor zijn rekening neemt. De backdrop projecteert een oranjeroze zon met bewegende schaduwen. Melodische dronepassages wisselen af met noise en ambience, maar de band is het sterkst wanneer er naar een climax toegewerkt wordt. Enkel duurt dat soms wel erg lang. De muziek is randje pretentieus, ik denk bij mezelf: ‘wat als de band nu andere noten zou spelen, zou dat eigenlijk een verschil maken?’ Het publiek laat het niet aan zich komen en de vrij goedgevulde zaal laat zich lekker opwarmen door de bizarrigheid van Neptunian Maximalism. Zo zien we het graag.
Op weg naar Crown Compass neem ik plaats achter de bar waar ik me een Slowstepper laat inschenken, een bier gebrouwen door Briljant Brouwhuis speciaal voor deze editie van Complexity. Het bruine bier van 6% drinkt gemakkelijk door een gembertoets, maar heeft ook voldoende body om mee te dingen met de meer stevige bruine, ondanks het percentage. Duidelijk gemaakt door een brouwer met veel ervaring. Bij Crown Compass zien we eveneens ervaring. U herkent mogelijks de voormalig zanger van Textures of de bassist die met Our Oceans al op Complexity heeft gestaan en vroeger bij Cynic heeft gespeeld. De band begint heel kalm en dromerig. De volle stem vult de kalmte perfect op en de fretloze bas zweept en sputtert legato als een ingeoliede clitoris. Vanaf nummer twee gaat de band meteen een versnelling hoger. De samenzang en technische passages worden loepzuiver gebracht, echter doet het podium onrecht aan deze hele gave band. Het lage plafond is ok en vooraan zijn twee bescheiden speakers die ver boven hun gewichtsklasse boksen, maar achterin de zaal is er één speaker waar de drums zo houterig en dun op klinkt dat het bijna afbreuk doet aan de show. Gelukkig verbeterde het geluid gaandeweg doorheen de set. Crown Compass, dat moeten we later nog een checken. Gave band. Volgende keer deze klassebakken op Stage 2 boeken graag!
Tijd voor Belgische trots! Op de mainstage dient STAKE aan. Op Headbanger’s parade waren ze echt fenomenaal en dat is vandaag niet anders, enkel is het publiek van een ander kaliber. Ondanks dat de klank echt super is, is er amper reactie vanuit het publiek. Een stilzwijgende waardering is er wel, maar de logge sludgeriffs en bijpassende shoegaze passages zetten het publiek niet aan tot bewegen. Vijf personen wagen zich uiteindelijk in een moshpit, redacteur inbegrepen. Dank je, andere vier helden. De band speelt ondanks de mindere publieksinteractie met veel passie. Wanneer de gitaarriem van Brent het laat weten bij Catatonic Dreams wordt er gewoon doorgeramd en gemultitasked dat het een lieve lust is. Nog even tuffen tussen twee regels in, gitaar in de hand en alle noten raken. Brent handelt dit zo goed af dat niemand zelfs aanstalten maakt om hem te helpen. Later op de set worden we ook nog getrakteerd op Dickhead, een nummer dat alleen maar beter blijkt te worden naarmate het ouder wordt. Gravity Giants is ook weer een groot plezier en waarschijnlijk de vetste riff die uit België is gekomen. STAKE palmt het hoofdpodium terecht in en staat als een gloeiend baken in het hoge Noorden van Haarlem.
Dan wordt het tijd voor het hoogtepunt. Tuskar, een band die ik sinds de zomer bijna wekelijks luister. De kolossale progressieve post-metal van de heren wordt enkel door twee mannen gemaakt. Deze band is perfect voor het café en sloopt de zaal helemaal. Vanachter je drums screamen is vrij badass, maar als je zelfs geen microfoon nodig hebt om over je kit uit te komen ben je toch wel een baas. Als je dan ook nog in een rustiger stuk vanachter je kit rechtkomt om onheilspellend het publiek aan te staren en dan vanuit het niks een maagversplinterende breakdown eruit mept dan ben je er toch wel. Tuskar klinkt groots, overweldigend en vurig. Het is duidelijk dat er nog veel buskruit in dit vaatje zit om uit te tappen voor volgende albums. Verplichte kost dit.
Kayo Dot, één van de grote namen op de affiche, brengt vandaag Choirs of The Eye, het debuut, integraal. Dit album is één van mijn favorieten en ondanks dat het grensverleggende post-metal is, is het origineel uitgebracht op een jazzlabel. De band staat heel lang te soundchecken, te lang. Als ik me eenmaal afgewend heb wordt Marathon ingezet zonder aftellen, doven van de lichten, niks. Het is een episch begin en het geluid is kraaknet vanaf het begin. Al snel neemt een gezapige trompet en een onheilspellende viool het voortouw waarna een blackened passage volgt. Het publiek lust er meer van. Echter hierna stuikt het kaartenhuisje hard in elkaar. De band doet er te lang over om een punt te maken en de fantastische muziek van het album vertaalt helemaal niet goed naar een live setting. De schrille uithalen van Toby Driver zijn nu niet bedoeld een streling voor het oor en de muziek is zo pretentieus live. Geen interactie met het publiek, een black metal kerstman op gitaar, podiumpresence van een zak aardappelen. De zaal stroomt leeg en ik heb makkelijkere dagen gekend in mijn legertraining dan door dit concert heen te komen.
Birds in Row daarentegen brengt de energie die we zoeken. De chaotische Franse post-hardcore bezocht de kelder van het Patronaat enkele maanden eerder al en is toen prompt teruggevraagd. Het is de chaotische vlam in de lont. Dit trio barst van de energie vanaf de eerste seconde. Het publiek lust er pap van, de sfeer zit helemaal raak en het is moeilijk tot in de zaal te geraken. Daarom parkeert een deel van het publiek zich maar op de trap. De muziek zelf gaat over depressie en angsten, maar in de uitvoering is het vooral frustratie en worstelen op aritmatische wijze. Veel speeches, screamen in koor en stroboscopen. Lekkere herrie die ik heel snel nog eens ga checken.
Tribulation bestijgt de mainstage met de attitude van een headliner. De 3cm-dik geverfde wallen benadrukt dat de band thuishoort in het nachtleven en ‘vampiers’ zijn. De heavy metal riffs klinken helder en zijn heel gemakkelijk verteerbaar. Zelfs de blackened zang erover werkt erg goed. Echter vind ik het niet zo bijzonder en het publiek heeft een beetje hetzelfde. Echt hardcorefans zien we niet, maar het is wel een prima show.
Ah die laatste groep in de kelder. Altijd legendarisch. Na eerdere passages van Otoboke Beaver en The Armed is het ditmaal de beurt aan Klakmatrak, het memetechno -is dat een ding zelfs- project van Brent Vanneste, zanger van STAKE. En die vult de grote schoenen van voorgangers wel in qua bizarheid. In deze dj-set met live vocals en atonaal gitaargeschram wordt er takkeherrie hardcore gemixt met klassiekers en memes. Ongepaste gitaarsolo’s, nippleslips, snelle planga’s, roeptoeters en hakkende Hollanders. Alle ingrediënten waren er. Ah wacht, laten we My Heart Will Go On uit Titanic met blokfluit niet vergeten, verkracht in Klakmatrakstijl natuurlijk.
Omdat Complexity altijd een dik feestje is heb ik dit jaar ook de afterparty bezocht en daar is toch wel de verassing van het festival naar voren gekomen. In het café komt Behringer Escape Plan tussen twee DJ-sets in hun instrumentale synth mathrock brengen. Denk Three Trapped Tigers, maar met twee. Nieuwe lasershow, nieuwe nummers en een paar honderd man die er helemaal zin in hebben. De drummer is zo ongelofelijk strak dat hij laat in de nacht mijn voeten een tweede leven geeft en de geniale composities die hij eruit krijgt kunnen makkelijk meedeinen naar de meest interessante passages van Complexity 23. Daarbuiten klinkt de band ook gewoon meesterlijk en ik zie geen reden waarom de grotere podia niet weggelegd zouden zijn voor deze heren. Geniale bandnaam, geniale drumpartijen en een heel vette laser.
Ik hoop dat u genoten heeft van het verslag en volgend jaar terug naar Complexity trekt. Ik ga er alvast mijn verdomde best voor doen om er te zijn. Een festival dat zo een tegendraadse line-up durft te programmeren met zelfs een aantal echt beginnende groepen is erg zeldzaam. Dat het dan soms een beetje mis kan lopen – Kayo Dot ik kijk niet in jouw richting – is deel van de ervaring. Over Birds In Row, Behringer Escape Plan, Tuskar en Klakmatrak gaat er nog lang met passie nagepraat worden. Heeft u nog niet genoeg over Complexity 23 gehoord en gelezen, of heb ik uw favoriete band gemist? Dan is de laatste aflevering van Osmium nog wel iets voor u. Voor nu zwaai ik af en bedankt nogmaals de fotografen voor hun uitstekende werk. Het ga je goed Complexity, tot snel.
Datum en locatie
25 februari 2023, Het Patronaat, Haarlem
Foto's:
- Jurgen Van Hest (JvH013Photo)
- Ruben Verheul (Wishful Doing)
Link: