Vorig jaar was het de eerste editie van Antwerp Metal Fest die ik besloot mee te pikken. Qua oppervlakte een enorm verschil met Graspop de week voordien, maar het heeft een enorme charme. Eén van de grotere bands op de planken zegt het dit weekend nog met de perfecte omschrijving: ‘Het is alsof je speelt in iemands gigantische achtertuin’. We zakken ook beide dagen op wegens een verspreiding van erg interessante bands, maar ook gewoon voor de sfeer. Zaterdag vinden we onder andere Leng Tch’e, Serial Butcher en uiteraard grootmacht Nile terug, maar er zijn nog wat leuke ontdekkingen naast deze deathmetalbands die ik absoluut wilde zien.
Zoals dat wel vaker gaat bij de eerste dag van een festival, ben ik net te laat om echt in de set van het Antwerpse Objector te komen. Wat file onderweg was de boosdoener. Ik doe het dan maar met de sfeerbeelden van de laatste paar nummers die de heren brengen op de Mainstage van het festival. Erg veel aanwezigen waren er nog niet, maar dit potje thrash klonk wel aardig in de oren, hoewel het geluid zeker nog niet op punt stond. De band bracht begin dit jaar na heel wat jaren van stilte een eerste full-length uit en ook op de planken is duidelijk dat er terug leven in de brouwerij is.
Op vlak van attitude is het wel een pakje minder dan bij de band die de tent opent. Schizophrenia is de band die tot 2016 bekend stond onder de naam Hämmerhead en vandaag op de planken staat om een mix van vuile thrash en death te brengen. Het zit al zo’n beetje verscholen dat hier wat oude Sepultura in zit, maar daarnaast komt bijvoorbeeld ook een Morbid Angel voorbij of oude Slayer. Wat vergelijkingen op een hoopje, maar het is vooral de attitude van Schizophrenia die groots is. Vol vuur opent het de Marquee en het jonge geweld doet zelfs denken aan een band als Evil Invaders, zij het dat deze band een heel andere stijl heeft en meer zwartgalligheid uitademt. Ook is dit de eerste keer dat de drummer van het gezelschap na enkele jaren er terug bij is, en vormt Antwerp Metal Fest het startschot voor de carrière van deze bandleden. Het is hen, na deze stevige show, van harte gegund en wie weet staat hier de opvolger van Evil Invaders en Carnation in de Marquee.
Op de Main Stage staat vervolgens Deconsecrate uit West-Vlaanderen. Het laatste wapenfeit van deze heren dateert van vorig jaar en dat was de EP Resentment. Hier op Antwerp Metal Fest brengen ze een melange van death metal en hardcore en ondanks de warmte kan ik dat prima waarderen van op mijn schaduwplekje. Heel wat aanwezigen wagen zich eveneens niet in de zon, maar dat speelt niet in op de energie van deze band die een stevige set brengt. Halverwege de set staan er wat interviews gepland waardoor ik ook de volgende show in Marquee mis, maar wat ik deze twintig minuten te horen kreeg van deze West-Vlamingen, smaakt naar meer.
Ik ben op tijd terug om Leng Tch’e aan het werk te zien. Gelukkig maar! Het kan goed tien jaar geleden zijn dat ik deze grindcoreheren nog aan het werk zag, het was zelfs de eerste keer dat ik Serge Kasongo aan het roer van zijn hoofdgroep bezig zie. Met Razorgrind brachten deze heren vorig jaar nog een prima plaat uit, al vind ik dat de band niet het niveau bereikt van de eerste platen. Kasongo is echter een geweldige verschijning op de planken en ook dit keer zet hij de aanwezige massa naar zijn hand. Wel zit het deze band niet mee met het geluid op de Mainstage. De gitaarpartijen gaan compleet verloren en het geluid waait wat van de ene naar de andere kant, waardoor Leng Tch’e ook helemaal niet overtuigend kan overkomen. Erg jammer, want dit was één van de bands die vandaag heel de keet had kunnen platspelen, moest ze in de Marquee gestaan hebben en op een later tijdstip.
Misschien is de kloof met de stijl van Leng Tch’e iets te groot, want Hæster weet me in de Marquee niet te raken. Misschien heeft het te maken met de vocalen, want muzikaal is dit nog wel te pruimen, of was het misschien het feit dat hier leden van onder andere Aborted in terug te vinden zijn? Na enkele tracks houd ik het voor bekeken en ga ik iets om te eten scoren om nadien het geheel van op afstand mee te volgen.
Dust Bolt voelt op dit moment in de warme namiddag gewoon fijner aan. De nieuwe plaat van dit thrashgezelschap is binnen een half jaar klaar, dus voorlopig nog geen nieuwe tracks op de planken, maar met drie full-lengths is er genoeg keuze om aan te bieden. Op zich werkt een band als deze ook niet met hitjes. Dit is crossover thrash die mooi aanleunt bij bands als Testament en Slayer, en dat weet de iets grotere massa op Antwerp Metal Fest ook goed te waarderen. Geluidtechnisch staat de Mainstage zeker nog niet op punt (of stond ik op een slechte plek?), maar sinds de vorige band is er wel een klik van energie en/of dronkenheid gekomen bij de aanwezigen. Dust Bolt pikt er gretig op in en brengt een energieke set. Een fijne band met een herkenbare sound en op het juiste moment van de dag.
Een behoorlijke sprong in genres wordt gemaakt in de Marquee, waar Serial Butcher zich klaar maakt. Zanger Kurt maakt meteen duidelijk dat hij wachten niet fijn vindt, en start met de heren zo snel dat hij kan een knaller van een set. Wat een band is dit toch… De gitaarlijnen van Kenneth zijn verdraaid technisch, Nico drumt erg strak en ook de bassist die ik nog niet aan het werk zag, doet het goed. Hierop brult Kurt zijn gorgelende vocalen in en ik laat dit machtig potje technische death metal een half uur lang gewoon over mij komen. Ik kan niet anders dan constateren dat Serial Butcher weer even in de verf zet waarom het in de top vijf van Belgische deathmetalbands hoort te staan. Petje af hiervoor!
Tijd voor Pestilence dan. Meteen is duidelijk dat deze Nederlanders heel wat support krijgen, ook van persoonlijke vrienden van de heren uit andere bands zoals Carnation. Dit rauwe potje technische death is er wel eentje waar je voor moet zijn en Pestilence was altijd minder mijn ding op plaat. Op de Mainstage komt het allemaal ook niet goed tot zijn recht, maar ik blijf wel van begin tot eind kijken naar deze vrij verse line-up die goed op mekaar is ingespeeld. Zanger Patrick is goed bij stem en geniet duidelijk van het optreden en hoewel er even een technisch probleempje lijkt, verloopt de set over het algemeen vrij vlot. Niet mijn ding dus, maar ik kan het wel appreciëren op dit festival.
Bark, ik kende het niet, maar daar kwam vlug verandering in. De band speelde nochtans op Graspop in 2016 en collega Michel is behoorlijke fanboy. Terecht, want deze heren hebben gewoon een winnende formule in handen. Lekker zware en rollende gitaarlijnen, een wat southern vibe die hier en daar opduikt en de bakken attitude die zanger Ron uitstraalt. Werkelijk, geef deze man een standbeeld, of als dat niet kan gewoon een microstatief waarmee hij de zaak lekker gevaarlijk maakt. Een moshpit kan niet uitblijven, deze groovy massa dwingt de aanwezigen gewoon om te bewegen en wat laat Bark een verdraaid sterke indruk na voor het thuisfront. Waarom ken ik dit niet? Even die twee albums en EP zien te scoren en mijn achterstand goed maken!
Het is geleden van Alcatraz Fest vorig jaar dat ik de Zweden van Dr. Living Dead aan het werk zag. De heren krijgen om en bij het uur op Antwerp Metal Fest en het moet meteen gezegd worden dat dat gewoon te veel is, voor mij in elk geval. Dat de band een fijne show heeft en energie bezit, staat buiten kijf, maar ik trek de zang van Dr. Mania gewoon zo lang niet. Lekkere skatethrash dus, met heel wat schwung en agressie, zoals we dat van hen gewend zijn. Hier en daar even een fijn showelement waarbij de zanger lijkt flauw te vallen en het aangeboden water weigert voor bier, maar over het algemeen vind ik dat hier toch meer mee kan gedaan worden. De maskers zijn er nog, de fun en het circus blijven nog wat weg.
Enkele jaren geleden zag ik op de Jupiler Stage van Graspop de Antwerpse band Off The Cross. Het liet me toen nogal koud, wellicht omdat het als opwarmer voor het festival diende en het geluid op dat podium nooit fabelachtig goed is. Op Antwerp Metal Fest sluiten de heren de Marquee af op zaterdag en het prima geluid en de donkere sfeer zorgen voor een heel ander verhaal. Dit is niet zo maar een metalcorebandje, de gitaarriffs zitten lekker donker en gelaagd in mekaar, de ontploffingen zijn erg lekker en nu vinden we ook wat prima basriffs terug met Kurt Hermans op bas (Herfst, Angeli di Pietra, …). Zanger Steven schreeuwt alles als een bezetene aan mekaar en zo valt het eurostuk uiteindelijk. Hier staat een band die met dit type zwartgallige core verdiend op het eind van de dag staat. Het is nog geen Amenra en dat is het doel ook niet, maar qua sfeerschepping kunnen ze er wel wat van.
Tijd voor de afsluiter van de dag dan, met het Amerikaanse Nile. De Mainstage is mooi aangekleed en kernlid Karl Sanders vindt heel dat mysterieuze opkomen duidelijk maar minder belangrijk, want hij staat zelf de check van het geluid te doen op voorhand. Is het misschien daarom dat de Amerikaanse grootmacht binnen de deathmetalwereld hier zo’n verbluffend geluidsresultaat neerpoot? In elk geval starten de heren mooi om kwart voor elf aan hun set en de hele wei mag het geweten hebben dat deze band hier gestaan heeft. Als afsluiter van de What Should Not Be Unearthed-tour komen er uiteraard enkele nummers voorbij van die laatste plaat, maar al bij al is de setlist mooi verspreid, met van elke plaat wel een track die voorbij komt en met de typische Egyptische intermezzo’s als sfeervulling.
Het indrukwekkende aan deze band is uiteraard de vocale en instrumentale samenwerking. Bassist Brad en gitarist Brian zitten er eigenlijk nog maar enkele jaren bij, maar je zou zeggen dat ze met Sanders al decennia nummers schrijven. Dit is ook het type death metal waar je verplicht met open mond moet blijven staren doorheen de ganse performance en waarbij je zin hebt om na afloop je gitaar of basgitaar in een stoffig hoekje te gooien en er nooit meer aan te komen. Je zal immers toch nooit dit niveau bereiken, en dan nog eens zo veel fun halen uit het brengen van zo’n wiskundig technische death metal op de planken. Het is heerlijk om te zien dat Karl en Brad mopjes uithalen op de planken, om de paar nummers mekaar tussen twee riffs een vuistje geven, maar meteen de knop weer omzetten en verdraaid donkere riffs en vocalen produceren. Enkel voor deze band was het de komst al waard vandaag; een memorabel optreden van een van de grootste bands binnen het genre. Voor de AMF All Star Band besluit ik niet te blijven, mijn kaars is uit en morgen is er weer een dag.
(AMF All Star Band)
Foto’s:
Tessa Verstraete
Datum en locatie:
30 juni 2018, Bouckenborghpark, Merksem
Links: