De derde dag van ons gevangenisfeestje vatten we gezamenlijk aan. Bart zal zich voornamelijk op de Swamp richten, Michel probeert zo veel mogelijk de Prison stage mee te pikken in het verslag. Heel soms kan daar dan ook nog wel wat Morgue bij. Al loopt alles niet meteen volgens plan. Door de verschuivingen gisteren zijn er ook vandaag bands die op een ander tijdstip en een andere plaats spelen. De communicatie daarrond is nogal verwarrend. Maar na vele oorlogen zijn we zoiets wel gewend.
Lees ook ons verslag van dag 1.
Lees ook ons verslag van dag 2.
Alien Weaponry (Prison Stage, Bart)
Alien Weaponry is de eerste band die ik vandaag mag aanschouwen. Jonge kerels, twee broers en een vriend, uit Nieuw-Zeeland die van hun dertiende een band vormen en duidelijk op elkaar zijn ingespeeld. Hun Māori-roots zijn duidelijk de meerwaarde en aantrekkingskracht en de nummers met vreemde titels op het einde van de set (Ahi Ka – Kai Tangata – Raupatu – Rū Ana Te Whenua) zijn toch echt wel de meest memorabele van de set, met dank aan de strijdkreten (die duchtig meegebruld worden door het publiek) en inheemse klanken. Veel meer dan de doorsnee thrash die het begin van de set bracht.
Carnation (Swamp, Bart)
Over naar de Swamp nu, waar het Belgische Carnation zijn ding zal doen. De voorbereiding klinkt indrukwekkend, de toeschouwers denken zelfs dat de show vroegtijdig begonnen is. We krijgen tijdens de aankondiging te horen dat er opnames gemaakt worden, dus we zetten net als de band ons beste beentje voor. Veel moeite hoeven we daar niet voor te doen, de oldschool deathmetal heeft een knalharde basdrum opstaan die de hartslag tot een veel te hoog tempo omhoog duwt. Net als in 2017 horen we Nederlandse Asphyx en Pestilence-invloeden, wat Bay Area thrash/death en vooral heel veel Zweeds geronk, zoals gezegd met vette porties doordrammende deukdrums. Frontman Simon heeft opnieuw een bloedrode kop en zwartdoordongen ogen en is vestimentair voorzien van zijn kettingen. Het Chapel of Abhorrence-dieet heeft hem ook duidelijk deugd gedaan want hij ziet er een pak strakker en fitter uit dan voorheen. Hoe dan ook, deze ferme brok death metal doet de brutale mens goed, nummers als Hellfire, Necromancer, Chapel of Abhorrence en Fathomless Depths gaan er met gemak in.
Anvil (Prison Stage, Michel)
Sinds er in 2009 de documentaire The Story of Anvil is verschenen, staan deze Canadezen onder aanvoering van de legendarische Lips er weer. Zeggen dat ze sindsdien weer massa’s volk trekken gaat misschien wat ver, maar op een festival als dit, zo ergens in de vroege namiddag, kunnen ze er altijd wel mee door. Anvil bestaat uit overlevers, ze zijn er tenslotte al 42 jaar bezig en daar heb je respect voor te hebben. Naar het einde van de jaren ’80 was hun tijd voorbij en verdwenen ze compleet naar de achtergrond. Daar was/is een reden voor: de nummers die ze uitbrachten waren vanaf dan compleet waardeloos. En eerlijk is eerlijk, dat zijn die nummers vandaag nog steeds. De groep heeft enkele oudjes die nog boeien en heel hun set is daarrond gebouwd. Van het moment dat ze iets spelen van na 1983 stort heel het kaartenhuisje in en daar kan hun ongebreideld enthousiasme jammer genoeg weinig aan veranderen. Nu hebben ze wel een trouwe schare fans en dat blijkt vandaag ook weer. Maar veel hoger op een affiche is geen optie vrees ik.
Unleashed (Swamp Bart)
Over naar Unleashed, dat sinds jaar en dag hun death metal inzet als oorlogswapen tegen allerlei vijandige krachten. De veteranen hebben er zin en jutten het publiek vaak op, inclusief bierdouche. De sober in het zwart uitgedoste heren brengen een solide set, inclusief de stevige inzet Blood of Lies, het opgefokte Lead Us Into War, het saaie The Longships Are Coming, het zeer oude The Dark One, het bemoedigende Stand Your Ground, het groepsgevoelbevorderende I Have Sworn Allegiance, het oorlogszuchtige drieluik The Hunt for White Christ, Hammer Battalion (UNLEASHED!) en Into Glory Ride. Unleashed betrekt voor een deathmetalband het publiek enorm in de performance en verdient daarvoor niets dan lof.
Metal Church (Prison Stage, Michel)
Metal Church is zo’n groep die terecht thrashpioniers mag worden genoemd. Wanneer de band in 1984 het titelloze debuut uitbrengt, wordt die meteen gezien als een klassieker in het genre. Dat is vandaag nog steeds zo. Er zijn veel ledenwissels geweest (zo’n 20-tal!), maar sinds zanger Mike Howe terug bij de bende is gaan ze live als een speer. De immer sympathieke en goedgemutste frontman straalt zo een speelplezier uit dat je al van staalhard metaal moet zijn om hier niet in mee te gaan. We krijgen vier oude nummers en drie nieuwe voor de kiezen. Gelukkig spelen ze die nieuwe nummers eerst. Damned If You Do en Needle and Suture zijn beresterke songs maar ze kunnen niet op tegen het geweld en de klasse van Beyond The Black en Start The Fire. Is dat erg? Bijlange niet, want het blijft zalig om een gitarist als Kurdt Vanderhoof nog eens aan het werk te zien. Metal Church heeft zijn publiek goed mee vandaag en weet er een gezellig feestje van te maken. Zoals steeds kan je bijna zeggen, want ze staan hier niet voor de eerste keer.
Voivod (Swamp, Michel)
Nu we dan toch over legendes bezig zijn, hier is er nog zo eentje: Voivod! Ook ooit begonnen als thrashband maar geëvolueerd naar progressieve/alternatieve metal. Sinds de dood van gitarist Piggy in 2005 en het definitieve vertrek van bassist Blacky in 2014 is de band helemaal anders gaan klinken. Ergens onderweg ben ik afgehaakt bij deze groep. In deze live set doen ze rare dingen. We krijgen enkele écht oude nummers uit de jaren ’80, zoals Killing Technology en het onvermijdelijke Voivod, ook The Prow van het machtige album Angel Rat wordt gespeeld, maar de nummers worden afgewisseld met maar liefst vier nummers uit de laatste worp The Wake. Nu is dat zeker geen slechte plaat, maar wel een heel andere dan het vroegere werk. Veel meer invloeden van jazz en fusion, afgewisseld met soms keiharde thrashmomenten. Het zijn nummers die moeten groeien en heus wel enkele luisterbeurten vragen. Als je die dan koudweg op je dak krijgt tijdens een optreden als dit, zie je veel mensen afhaken. Het zijn dan ook vrij hermetische ‘moeilijke’ brokken muziek. Denis Bélanger (aka Snake) heeft van nature een vrij monotone stem, maar vandaag zit hij ook nog eens in ‘zeur’-modus. Kortom, een vrij moeilijk, gesloten concert waar alleen de échte fans iets aan hebben gehad. De rest was op de vlucht naar de biertent.
Glowsun (Morgue, Bart)
De volgende band die ik bekijk is Glowsun, in La Morgue. Deze Franse psychedelische rockers brengen instrumentale nummers die het mij om verschillende redenen erg warm maken vanbinnen. Soms heavy, soms broeierig, altijd zwoel en met een zwier die ik normaal zelf toepas in intiemere sferen. Vraag me niet naar titels van nummers, ik ken er geen, maar de ritmes en riffs zijn blijven hangen.
Sacred Reich (Prison, Michel)
Sacred Reich begint het concert met een legendarisch nummer, The Amercian Way, maar het is het daaropvolgende Death Squad dat het vuur aan de lont steekt. Er wordt zo te zien met ongebreideld enthousiasme gespeeld en de reden daarvoor is te vinden in de persoon van de 22-jarige nieuwkomer Joey Radziwill. Sinds een klein jaar vervangt hij fouding member Jason Rainey op gitaar. De kerel doet dat met zo’n inzet dat de anderen er als vanzelf wat steviger tegenaan gaan. De versies van Love…Hate, Who’s To Blame en Ignorance zijn dan ook regelrechte thrashgranaten die met geen mogelijkheid omzeild kunnen worden. Niet dat het publiek dat wil, want voor de eerste keer vandaag is zowat iedereen aan de Prison Stage goed mee. Wanneer dan als afsluiter Surf Nicaragua aangekondigd wordt, zijn de crowdsurfers niet te tellen.
Decapitated (Swamp, Bart)
De volgende band om te bezoeken is Decapitated. De Polen hebben de gebeurtenissen in Amerika waar ze opgesloten werden duidelijk achter zich gelaten en kunnen rekenen op de volledige steun van het publiek. Wat ik verwachtte krijg ik op een bordje geserveerd met het nodige hakkende/staccato slagwerk op de gitaren en de drilboordrums die massaal gesmaakt worden door de deathmetalfans. Wie houdt van grooves staat lustig te draaien met zijn of haar derrière en de allen samen doen we de handjes op elkaar. Hoogtepunten: Kill the Cult (wat een killer, ook live!), Visual Delusion, Never, Earth Scar en natuurlijk het onvermijdelijke Spheres of Madness (beste deathmetalriff ever natuurlijk).
Rose Tattoo (Prison, Michel)
Aaaah, jeugdsentiment! Toen Rose Tattoo in 1981 hun Assault & Battery uitbracht, werd dat aanvankelijk gezien als het antwoord op Highway To Hell, het twee jaar eerder verschenen album van AC/DC. Maar in 1978 had de groep al een titelloze plaat uitgebracht, knal vol klassiekers. Het is dan ook met vreugdesprongetjes (jawel, voorlopig nog zonder kunstheupen) dat ik vaststel dat vandaag die volledige eerste langspeler hier gespeeld wordt. Alleen al Nice Boys, Rock ‘n’ Roll Outlaw en One of the Boys zijn voldoende om een uur lang met een hele grote glimlach naar dit gedaver te kijken. Eigenlijk is alleen zanger Angry Anderson (72 ondertussen) nog over van de originele bezetting, al de anderen zijn ondertussen overleden (!). Niet dat de beste man het rustig aan doet, want op het kleine uurtje dat hij op het podium staat maakt hij een volledige fles wijn soldaat.
Deicide (Swamp, Bart)
Dankzij de aanwezigheid van collega Michel hoef ik een hele hoop (extreem saaie, sorry not sorry) bands vandaag niet verplicht op te nemen en kan ik me volledig uitleven in beleven en beschrijven van de extreme bands. Deicide is de volgende op de lijst. Satan was cool toen ik 14 was en vandaag voel ik me weer 14, dat komt goed uit. Zeker wanneer de ene na de andere klassieker langskomt, zoals daar zijn Dead By Dawn, When Satan Rules His World, Once Upon the Cross, Kill the Christian en Dead But Dreaming. Scars of the Crucifix is een stuk recenter en technischer maar daarom niet minder amusant. Van het vorig jaar verschenen Overtures of Blasphemy komt enkel Seal The Tomb Below langs als ik goed hem opgelet, tevens het minst gevierde nummer van de set. Glenn en de zijnen zijn er graag bij en oogsten veel lof van nostalgische zielen die het allemaal misschien niet bijzonder diepgaand vinden, maar daarom niet minder duivelse genoegens ervaren.
Powerwolf (Prison, Michel)
Terwijl collega Bart zijn innerlijke demonen (en geloof me, dat zijn er heel wat) staat te bezweren in de Swamp, trek ik naar het hoofdpodium voor een band die op het punt staat internationaal volledig door te breken: Powerwolf. Het is de eerste groep vandaag die een volledige en professionele productie mee heeft, al gaat heel wat daarvan verloren door het daglicht. Onbegrijpelijk toch dat je dergelijke act niet later op de dag zet in de plaats van hoofdacts die er geen zijn. Of verklap ik nu al dingen? Nuja, terug naar het hoofdpodium. Een bijzonder praatgrage Attila loodst ons doorheen tien epische pareltjes van nummers, waarbij de groep op geen enkel foutje valt te betrappen. Of beter, negen pareltjes, want het lichtjes belachelijke Resurection by Erection is met geen stokken uit de setlist te krijgen. Uiteraard zijn nog enkele dingen voorspelbaar. Zo is het duidelijk dat klappers als Werewolves of Armenia en We Drink Your Blood tot het laatst bewaard worden. Maar wie tussendoor hemelse versies van Armata Strigoi, Army of the Night en Blessed & Possessed rondstrooit mag dat. Je kan ook vaststellen dat een uurtje speeltijd veel te kort is om alles tot zijn recht te laten komen. Het is dus alvast uitkijken naar het najaar wanneer Powerwolf terugkomt naar Tilburg (géén concert in België) om de groep in volle glorie te kunnen aanschouwen. Vandaag laten ze in elk geval zien dat de groep er staat en klaar is voor een volgende stap. Je kan eveneens concluderen dat een plaats als headliner op een festival als Alcatraz absoluut niet te hoog gegrepen is voor Powerwolf.
Tesseract (Swamp, Bart)
Tesseract is de volgende op mijn lijst, een band die ik slechts per abuis eens geluisterd heb. De reden hiervoor is me al snel duidelijk. Tesseract maakt heel erg mooie, emotionele, intieme metal op een heel moderne (lees: djenterige), proggy wijze. Heel mooi, maar naar mijn smaak iets te jeugdig (lees: ik ben een oude man). Het zag er allemaal goed uit, het klonk heel mooi en het liep ook vrij snel leeg. Dit trekt duidelijk specifiek een subsectie van het publiek specifiek aan dat hiervoor opgedaagd lijkt te zijn.
Meshuggah (Prison, Bart)
Dan over naar Meshuggah. Het is mijn eerste keer, mijn Meshuggahontmaagding dus, iets waar ik enorm naar uitkeek. Meteen op het hoofdpodium, wat aangeeft dat deze band immens groot geworden is. Ik ben de organisatie uiterst dankbaar dat Meshuggah boven Powerwolf staan, puur uit principe. Het podium is bijzonder smaakvol aangekleed, en vanaf de eerste tonen maakt de extreem sterk op elkaar ingespeelde band duidelijk dat ze de meesters van de statische metal zijn, meesters die zelfs de heren van Decapitated, die naast me staan, vol bewondering en als kleine kinderen enthousiast te maken. Headbangen is quasi onmogelijk en toch ontstaan hier de meeste pits en golvingen doorheen het publiek. Toppers uit de set: Born in Dissonance, Rational Gaze, Future Breed Machine, Clockworks, Bleed (!) en Demiurge.
Hemelbestormer (Morgue, Bart)
Morgen werken, dus na Hemelbestormer naar huis. Er staat een gigantisch metalen kruis naast La Morgue en dat past perfect in de setting van het quasi-instrumentale Hemelbestormer, dat met zijn kosmische postblack in tripsludge zowel black metal liefhebbers als Amenra aanhangers op zijn hand krijgt. De visuele voorstelling mag er best zijn en zorgt voor de nodige begeestering. Voor mij een vroegtijdig einde aan Alcatraz 2019, dat ik vooral zal herinneren omwille van Mayhem, Decapitated, Hypocrisy en de kriebels tijdens Glowsun.
Rotting Christ (Swamp, Michel)
Black metal uit Griekenland. Yummie! Hoewel Rotting Christ ooit begon met pure grindcore, is de groep ondertussen uitgegroeid als de vaandeldrager van de Mediterrane black. Maar Grieken zouden geen Grieken zijn als het onderwerp van hun teksten niet over mythologie zou gaan. Ze hebben een schitterend nieuw album uit, The Heretics, en het is dan ook met Hallowed Be Thy Name dat het optreden op gang getrapt wordt. Schitterend is een klein understatement, maar wat daarop volgt is een ware streling voor de zintuigen: Kata Ton Daimona Eaytoy. Vanaf dan wordt dit concert een trip. De sfeer is geweldig en iedereen laat zich meeslepen door dit Griekse monster, dat ons voorgaat in heldhaftige gevechten tegen demonen en Perzen! Zelfs de Thou Art Lord-cover Societas Satanas past perfect binnen het geheel. Er wordt wel eens geprutteld dat wat Rotting Christ vandaag speelt geen echte black meer is maar een afgeleide daarvan. Zou er één ziel zijn die zich daar vanavond ook maar één moer van aantrekt? Zo ja, er bestaan pillen tegen die kwaal. Wat onze Griekse vrienden hier vanavond over ons uitrollen is groots, intens en vraagt vooral om meer. Al met al zetten ze hier voor mij hét optreden van het festival neer.
En dan resten mij nog twee bands te gaan. Twee bands die mij totaal niets zeggen om totaal uiteenlopende redenen en die ik dus besluit niet te recenseren. Omdat je nooit moet schrijven over dingen die je al op voorhand slecht vind. Dat is niet eerlijk tegenover de fans en tegenover de groep. Beelden van deze bands krijgt u echter wel.
Avantasia (Prison stage)
Soulfly (Swamp)
Na Bart zeg ook ik Alcatraz vaarwel. Het was een mooie editie en er is nu wel degelijk bewezen dat je veel volk kan aantrekken op basis van een programma zonder echte headliners. Ook het idee van een derde podium met alleen Belgische groepen is een schot in de roos te noemen, ook al zijn er dan overlappingen.
Lees ook ons verslag van dag 1.
Lees ook ons verslag van dag 2.
Foto’s:
Tessa Verstraete
Datum en locatie:
11 augustus 2019, Kortrijk
Link: