ZZ Top en Ben Miller Band in Amsterdam
Heineken Music Hall, 27 juni 2016
Exact tweehonderd jaar oud zijn ze samen, de tres hombres uit Texas. ZZ Top, immer balancerend op het randje van blues, rock, hardrock en boogrierock. Voormalig lieverdjes van MTV, waardoor in de jaren ’80 de ene na de andere hit aaneen werd geregen en deze eeuw vooral op pad om leuke muziek te laten horen, want met een album in 2003 en 2012 zien de drie baarden (een in naam, twee als beeld) nauwelijks een studio van binnen. Wat maakt het ook uit, ZZ Top: altijd leuk. Zelfs als een fotograaf om wat voor reden dan ook niet welkom is.
In het voorprogramma staat, zoals wel vaker de laatste jaren, de Ben Miller Band. En nu zijn de muzikale grenzen op Zware Metalen soms wat onduidelijk: met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan worden gesteld dat de Ben Miller Band niets op deze site te zoeken heeft. Zelfs Golden Earring of Bruce Springsteen zijn nog harder dat dit rammelblues/folk/bluegrassgezelschap. Nu wil het toeval echter dat uw anonieme verslaggever bekend is met het werk van de heer Miller en zijn band en dat bijzonder kan waarderen. En daarom is hij vol interesse getuige van het optreden van deze multi-instrumentalisten die er zowaar in slagen een vleugje van die typisch Amerikaanse moerasmuziek naar de bierbak in Amsterdam weten te brengen.
De drie heren en dame maken er een heuse jamsessie van waarin ze vrijwel na ieder nummer van instrument wisselen. Dat haalt enigszins de vaart uit het optreden maar als er wordt gemusiceerd, klinkt het verdomd goed. Een flink deel van het publiek neemt het allemaal voor kennisgeving aan, maar als House of the Rising Sun (1964, slechts vijf jaar voor de oprichting van de hoofdact van vanavond) wordt ingezet én naar een lang uitgesponnen en meeslepend einde wordt gebracht, volgt er goedkeurend applaus uit de hele zaal. Het is niet genoeg om een stormloop op de merchandisingstand te veroorzaken maar zoekt u nou gewoon eens naar live-versies op YouTube. En pak dan gelijk die cover van Ram Jam’s Black Betty even mee.
De hoofdact zorgt direct bij het betreden van het podium voor een glimlach door het loopje en de gebaartjes van het stokmagere bandopperhoofd Billy Gibbons. ZZ Top is in het huis, al is het een enigszins gemankeerd ZZ Top. Bassist Dusty Hill heeft nog te veel last van een schouderblessure en wisselt zijn snaarinstrument daarom af met een keyboard. Mede daardoor én door het mindere geluid tijdens de eerste nummers, schiet het optreden niet heel spectaculair uit de startblokken. Wereldhit Gimme All Your Lovin’ valt daardoor een beetje weg, maar gaandeweg herstelt de band zich prima.
Natuurlijk mede omdat de heren Gibbons, Hill en hun drummende collega Frank Beard, kunnen terugvallen op een ongekend aanbod aan ervaring en routine. Met zo’n verleden is het afleveren van goede optredens zoals het bestellen van een brood bij de bakker. Wat volgt is een avondje stampende bluesrock waarbij de danspasjes en loopjes veelal achterwege blijven, maar waarbij Billy Gibbons zich presenteert als krankzinnig goede gitarist: iets dat we door het ietwat cheesy imago en de beperkingen van het bandgenre nogal eens over het hoofd zien.
Over de hele linie had het optreden iets meer rock en iets minder blues mogen zijn, maar juist als het tempo iets te ver weg dreigt weg te zakken, stellen de heren met de cover Foxy Lady van The Jimi Hendrix Experience weer orde op zaken. Nog drie liedjes van anderen zullen er vanavond volgen en dat is misschien wat teveel van het goede voor een band met zo’n uitgebreid repertoire. Tijdens Cheap Sunglasses en Chartreuse lijkt het erop alsof er één grote jamsessie ontstaat, maar met Sharp Dressed Man en Legs komt iedereen weer bij zijn positieven.
Het blijkt het einde van de reguliere set te zijn maar na een korte pauze komen de nu in opzichtige glitterjasjes gestoken Gibbons en Hill weer terug voor het geniale La Grange en Tush. Het is dan gedaan met eigen repertoire (zelfs Beer Drinkers & Hell Raisers komt niet langs, terwijl de tour wel naar dat nummer uit 1973 is vernoemd): de laatste toegiften zijn covers: Sixteen Tons van de al lang overleden Merle Travis en één van de weinige nummers van de al veel langer dode Elvis Presley die de goedkeuring van uw verslaggever kan verdragen: Jailhouse Rock. Daarmee komt er na vijf kwartier een einde aan een prettig avondje ronkende rock van een band die op deze manier nog wel een aantal jaartjes mee kan. Op naar de 250 jaar samen!
Foto’s ZZ Top: Ferdy Damman/Heineken Music Hall
Links: