Yes, 22 mei 2014
013, Tilburg
Yes is een instituut dat al 45 jaar bestaat. Dit jaar verschijnt er een nieuw studioalbum, maar voordat dat het levenslicht ziet wordt het jubileum gevierd. Dat doen de heren middels het integraal spelen van drie albums uit de jaren ’70. Zware Metalen nam een kijkje.
013 in Tilburg is al weken uitverkocht voor het optreden van de Engelse proggigant. Voornamelijk mannen van meer dan middelbare leeftijd (uw verslaggever constateerde de aanwezigheid van een rollator) bevolken de fraaie concertzaal in Tilburg. En die hebben er weinig moeite mee om bijkans € 70,- neer te leggen voor deze incarnatie van Yes die drie albums speelt, maar dat niet in de samenstelling doet waarin die albums zijn opgenomen. Geen Rick Wakeman of Jon Anderson vanavond, laat staan Bill Bruford. Toch wint de muzikale klasse van de wel aanwezige muzikanten het van de nostalgie.
Geen voorprogramma vanavond. Logisch, drie albums krijgen we integraal te horen. Iets na half negen trapt Yes af met Close To The Edge, het titelnummer van de plaat uit 1972. Direct een nummer van dik twintig minuten, heerlijk. Wat direct opvalt is dat de vervanger van zanger Jon Anderson, Jon Davison (Glass Hammer) schijnbaar moeiteloos de hoge noten haalt en bijkans als het jongere broertje van Anderson klinkt. Ook de hippie-trekjes die Anderson kenmerken beheerst Davison. Ze doen geen afbreuk aan zijn zangkwaliteiten.
Close To The Edge is voorbij voor je er erg in hebt. Geruggensteund door een marginale backdrop waarop vage natuurbeelden en caleidoscopische beelden voorbij huppelen (kom op heren, dat kan beter anno 2014!) werkt de band naar haar kenmerkende aanzwellende hoogtepunten toe.
Een album dat ik zelf niet tot mijn favoriete Yes-albums reken, Going For The One, is als tweede aan de beurt. Ik verheug me al op het laatste nummer, het magistrale Awaken, maar denk eerst me te moeten worstelen door de overige nummers. Afgezien van het titelnummer dat ik nog steeds niet kan waarderen valt de rest van de plaat mij in deze live-setting alleszins mee. Thuis maar weer eens opzetten. Awaken, één van de hoogtepunten van de avond, besluit het tweede deel van de show. Je zou een pauze verwachten. Niets is minder waar. Bassist Chris Squire weidt twee woorden aan de ontstaansgeschiedenis van The Yes Album en “off we go”.
Het album met de lelijke hoes kent bijna alleen maar hoogtepunten. Eén daarvan is The Clap, het instrumentale solo-spotje van Steve Howe. Net als de rest van de avond (alleen bij Starship Trooper haperde hij in het begin wat) bewijst de beste man één van ‘s werelds beste gitaristen te zijn. De volgepakte 013 geniet met volle teugen. Dit is wellicht voor het laatst dat Yes zo veel klassiekers op één avond ten gehore brengt. Nadat de laatste klanken van Perpetual Change zijn verstomd komt de band zowaar nog een toegift doen. Het van Fragile afkomstige Roundabout. Een lekker swingende uitsmijter.
Ondanks de hoge leeftijd van de heren bandleden bewijst Yes vanavond niet alleen zonder Jon Anderson uit te voeten te kunnen, maar dat zij schijnbaar moeiteloos klassieke albums kan presenteren zonder uitgeblust te klinken. Ik ben benieuwd naar het later dit jaar te verschijnen nieuwe album. Wanneer dat evenveel enthousiasme en plezier bevat als dat de band vanavond aan de dag legt dan zit het wel goed.
Links