Het is een mistige dinsdagavond als ik afzak naar de 013 om daar, samen met de band zelf, het vijftigjarig bestaan van Yes te vieren. Een wonderbaarlijke leeftijd voor een band, maar de heren hebben dan ook de nodige verliezen mogen meemaken de afgelopen jaren, niet in de laatste plaats met het relatief recentelijk wegvallen van Chris Squire. Natuurlijk zullen we vanavond stil gaan staan bij die heftige momenten, maar dit optreden zal gedomineerd worden door de viering van de muziek van de iconische Britse band band. Voor ik me naar de 013 begeef, maak ik een tussenstop bij Kandinsky om wat van de nieuwe aanwinsten van het cafe te proberen en natuurlijk leidt dat tot een lichte verlating.
Als ik aankom in de 013, is Yes dan ook begonnen. Op de klok kijkend, kan ik slechts enkele minuten gemist hebben, maar luisterend naar de heerlijke muziek en ontspannen grooves, lijkt het alsof dit ruimteschip al zeker vijftig jaar op weg is. Het feit dat alles in de Tilburgse poptempel is zoals het moet zijn, draagt zeker bij aan deze ervaring. Werkelijk alles klopt, van de posters aan de muur tot de ambiance (die in de 013 toch altijd goed is), iets dat toch een veelbelovend begin van de avond is. In mijn eentje haal ik de gemiddelde leeftijd zo ongeveer 25 jaar naar beneden en de zaal staat vol met verknochte progfans die iedere melodie, ieder woord en elke uitgekiende noot weten mee te zingen. De presentatie van de muziek staat dan ook buiten kijf, met af en toe een lichte afwijking van het studiomateriaal, maar vooral ook een band die 45 jaar na het uitbrengen van Tales From Topographic Oceans nog steeds de finesse bezit om die muziek schijnbaar moeiteloos voort te brengen.
Een geoliede machine als deze verwacht je ook te zien, zeker gezien de veteranenstatus van de band. De heren zijn een spil geweest in de ontwikkeling van de progressieve rock, hoewel de manier van muziek schrijven altijd heeft gemaakt dat de heren wat meer naar de ingetogen kant van het genre neigen. Het bombastische aspect is aanwezig, zo ook vanavond, maar de nadruk ligt toch op de complexe structuren die bovenal een kalmte uitstralen. De uitgesponnen muziek wordt sterk ondersteund door de visuele effecten en de clips die zich afspelen op de achtergrond, en zodoende een prominente plaats in de show innemen. De felle kleuren en golvende visualisaties komen extra tot hun recht doordat de gloed van talloze mobiele telefoons ontbreekt, een gunstig effect van de demografische samenstelling van het publiek.
Yes zorgt hier voor een uitgebreide trip door het roemrijke verleden van de band, met een geluid dat even onbezoedeld als kundig wordt neergezet. Het spreekt voor zowel de band als het publiek dat die trip door het enorme oeuvre ook een trip is naar de atmosferen uit een voorbije periode. De generaties die nu meestal het publiek van de poppodia opmaken, zijn hier afwezig en het wordt pijnlijk duidelijk wat het betekent om met aandacht naar een band te kijken, zeker in een tijd waar lul-niet-lollies en vrachten houd-je-bek-spek uitgedeeld dienen te worden. Nee, dan toch echt liever het zwoele effect van een band die niet minder glorieus is dan vroeger, terwijl je buren, elkaar omarmend, staan mee te zingen.
Fotografie:
- Rob van Dalen
Datum en locatie:
- 27 maart 2018, 013, Tilburg
Links