Gastschrijver Kim Gilissen zat 22 november thuis en omdat dat ook niet alles is, besloot hij toch maar af te reizen naar Diest, om dar Xandria en Elusion te aanschouwen. Lees zijn verslag.
De voorlaatste woensdag van november was ik even vermoeid en had weinig zin iets te doen, maar een mens heeft af en toe eens een uitlaatklep nodig en moet de nodige stoom af blazen, dus zijn ik en mijn wederhelft naar de Moonlight Music Hall in Diest afgezakt om daar eens te gaan kijken naar Xandria en Elusion, ondanks dat ik niet veel kende van de nieuwe Xandria en hun nieuwe zangeres… Maar je weet maar nooit of het mee kan vallen. Toegegeven, het viel meer dan mee, volg me mee in deze review waarom Xandria een must-see is.
Het is de tweede keer dat ik ga kijken in de Moonlight Music Hall, de eerste keer was met Evergrey dat – ondanks een tegengeslagen eerste viewing – in deze zaal wel iets beter speelde. In tegenstelling tot Evergrey was de zaal een stuk minder gevuld bij dit optreden, maar de menigte zag er enthousiast uit. Ik heb al vaker tussen een klein publiek gestaan en dat het dak nog steeds van de tent geblazen werd, dus wie weet wat het ging geven…
Van de eerste groep heb ik eerlijk gezegd nooit van gehoord, Elusion deed bij me geen belletje rinkelen. De groep begon al een half uur later dan gepland was, eenmaal dat we in Diest aangekomen waren. Ik was dan ook vrij ongeduldig aan het worden, inclusief sommige anderen van het relatief klein publiek. Uiteindelijk betrad de groep dan toch het podium en was het vrij aangenaam tijdens het eerste nummer, de band zelf was dan ook goed in de stemming, dus wat kon er mis gaan? Tja… toch ging er iets mis tussen het eerste en tweede nummer met het geluid van lead guitarist Domingo. Storing met de kabels of zoiets, althans dat werd ons gezegd, maar dat kan mits de nodige pech wel eens gebeuren, of niet? Zangeres Evy nam dan ook even de tijd om te socializen met het publiek, zo voelde het moment minder ongemakkelijk aan. Eenmaal dat alles terug in orde was, stak de groep meer effort in hun nummers en begon het publiek zich ook meer mee te laten slepen.
Ondanks de kleine tegenslag liet de zangeres het niet aan haar hart komen en bleef glimlachen en het publiek proberen te bespelen, alhoewel dat niet altijd even succesvol was. Veel nummers volgde er spijtig genoeg wel niet, waarschijnlijk omdat de groep een half uur later begonnen was en misschien maar hooguit een uurtje de tijd in totaal hadden? Ik kan er enkel maar naar gissen. Achteraf bekeken was Elusion toch een enthousiaste groep met leuke nummers die nadien toch even in het hoofd bleven plakken, al mocht men – buiten uit het sociale momentje met de zangeres tijdens de technische storing – toch iets meer met het publiek omgaan. Het publiek bleef dan ook, buiten een paar uitzonderingen, matig enthousiast. Desondanks toch een leuke intro voor de main act, met een verrassing die ik altijd zal onthouden: dat een vrouw met een hoge stem ook kan grunten. Zeer impressionant.
Nadien kwam de opstelling voor Xandria, hetgeen vrij snel klaar was, maar wederom konden we redelijk lang wachten tot de groep het podium zou betreden. Na bijna in slaap te vallen zonder een pintje om me te troosten of wakker te houden, kwamen de eerste bandleden dan toch onder een dim rood licht te voorschijn, je kon enkel de silhouetten van de leden herkennen, alles bleef relatief donker. Maar toegegeven, eenmaal zangeres Aeva Maurelle effectief het podium besteeg gingen alle lichten aan en alle remmen los.
Ik dacht dat tijdens Pain in het Casino van Koksijde een klein publiek al luid kon zijn, maar hier was het publiek hooguit 80 man in totaal voor de hele avond (dus makkelijk driemaal kleiner) en het klonk eens zo uitbundig en luid. Volgens mij zaten er een paar superfans tussen in het midden vooraan, want de zangeres herkende er zelfs een paar van tijdens haar kleine kennismaking na het eerste nummer. Niet echt verwonderlijk dan dat een tiental mensen compleet uit hun dak gingen, zeker niet als je weet dat de nieuwe zangeres – zacht uitgedrukt – een streling voor het oog is. Als er een mooie blondine in leren pakje twee meter voor je neus staat, zullen de meeste mannen kunnen beamen dat het moeilijk wordt om niet de volle aandacht op het podium te vestigen. Maar euhm… genoeg over dat.
Buiten het enthousiasme van de zangeres en geweldige interactie die ze met publiek voerde, was bassist Steven Wussow wel iemand die echt vol gas gaf tijdens dit optreden. Dit wilt niet zeggen dat de rest van de band weinig tot geen energie toonde op het podium, maar deze kerel sprong er letterlijk met kop en schouders bovenuit. Hij sprong zelfs in een gekke bui regelrecht het publiek in met bas en al, waar hij dood normaal bleef verder spelen voor de rest van het nummer. Het publiek was op zo momenten moeilijk te bedwingen, wat dan ook zeer begrijpelijk is.
Even het geluid en de nummers hierbij ook vermelden. Het geluid was fantastisch voor een zaaltje dat letterlijk vierkant is. De akoestiek van de zaal speelde hier dan ook niet helemaal in het voordeel, maar hier was niks van te merken, dus een dikke proficiat voor de mannen achter de mengpanelen. Echt klassenwerk van formaat.
De nummers die mij tussendoor vooral opvielen waren Call of Destiny, Nightfall, Cursed en Valentine. Waarschijnlijk omdat deze nummers ook het bekendste in de oren klinken voor mij persoonlijk, maar er zat een ander leuk nummertje – een ballet – tussen dat gespeeld werd nadat nieuwe zangeres Maurelle de uitleg gaf van hoe ze eigenlijk in de band terecht gekomen was. Dit nummer bleek achteraf Dreamkeeper te zijn, wat ik eerlijk gezegd mogelijk nog vaker in de toekomst zal beluisteren. Nummers die ik minder herkende waren Voyage of the Fallen en Queen of Hearts Reborn, degene die samen met Dreamkeeper van het recentere album bleken te zijn, maar nog steeds in dezelfde stijl klonken als het oudere werk en niet buiten de boot vielen tussen het geheel.
Na een dik uur te spelen leek het alsof alles ten einde was voor dit optreden omdat de groep een mooie vaarwel zei en van het podium verdween, maar als de lichten aan blijven, niemand opruimt en het publiek blijft schreeuwen, dan weet je dat er meer zal volgen. Voor een keer bleef het niet bij maar één nummer, maar nog twee extra nummers omdat het publiek gewoonweg weg was van de groep en al smekend bleef roepen voor meer.
Ik heb me ondanks alles dus weeral kostelijk geamuseerd, het was zeer entertaining met de middelen en het publiek die maar ter beschikking was. Wat mij zal bij blijven als herinnering van Xandria is dat een verandering van zangers niet altijd iets slecht te betekenen heeft. In pit en interactie met het publiek komt Maurelle zeker niet tekort. Van de nummers die ik thuis online beluisterde van de oude Xandria ben ik er bijna zeker van dat deze zangeres een goeie match is voor de band en minstens even goed – al dan niet beter – is dan de oude. Uit nostalgische redenen zal men altijd kritiek hebben op het nieuwe tegenover het oude, wat ook soms begrijpelijk is, maar hier hoeft men zeker geen kritiek te hebben. Gewoon genieten met volle teugen! Ik zal ze zeker niet uit de weg gaan als ze nog eens ooit in de buurt of toevallig op een festival zijn!
Foto’s:
Tessa Verstraete
Datum en locatie:
22 november 2017, Moonlight Music Hall, Diest
Link: