Zo ben je op de zondagmiddag op de koffie bij je oma voor haar 89e verjaardag, leg je daarna een bosje tulpen neer bij het graf van je recentelijk overleden opa, en sta je ‘s avonds in de dB’s te Utrecht voor een stevig potje grindcore-gerelateerde ruis. Het kan hard gaan in het leven: van ouder worden, naar overlijden, en het ervaren van genadeloze blastbeats en hyperversnelde punkriffs. Vanavond draait alles om Wormrot, de Singaporese grindcore-belofte, die ook op Netherlands Deathfest speelt. Ondergetekende zal daar tevens bij aanwezig zijn en is vandaag alvast van de partij om een inleidende oorsmeerspoeling te ondergaan. Voor de lol pakt hij het lokale Black Decades en Fubar ook even voor u mee.
Fubar mag vanavond het voorwoord doen. Na een sludgende intro wordt al snel duidelijk wat deze mannen écht komen brengen: groovende grindcore en het liefst van het soort waarbij een 50Hz-brom permanent onderdeel uitmaakt van het totaalgeluid. Kippig loopt de drummer voor op de rest door meteen na de introductie een snelle blastbeat in te zetten. Vanaf dat punt wordt er flink op los geragd. Fubar lijkt in eerste instantie diep gevestigd te zijn in de tradities van de wat meer crusty en punky grindcore, maar de gitaarintroductie van het opvolgende Dead van de nieuwe langspeelplaat Weltschmerz geeft weer dat de groep best een melodische directie in durft te slaan. Echter, de wervelwindpassages waarbij beide gitaristen enthousiast meeblaffen slaan het sterkste aan. De geluidsmix staat een beetje vlak afgesteld, maar is geluidskwaliteit nu iets waar bij een grindcore-concert over gezeken moet worden? Zelfs als het nummer Forsaken daadwerkelijk akoestisch uitgevoerd had moeten worden (de speaker viel even uit), had het geen bal uitgemaakt. Een goedgevulde dB’s komt haar scene supporten en Fubar grijpt die kans met beide handen aan.
Het opvolgende Black Decades komt een stuk onconventioneler uit de hoek en laat zich wat lastig categoriseren. Qua totaalgeluid zijn zeker vergelijkingen met moderne black metalbands te trekken, maar op sommige momenten lijken de typische tremolo picks ingeruild te worden voor opgevoerde riffs van Black Flag. De gitarist, gehuld in een Sleep-shirt, maakt per minuut in ieder geval meer snaaraanslagen dan Sleep in een heel album. De plezierig gepijnigde zang klinkt als van veraf komend en voegt een laagje onheilspellende sfeer toe aan het optreden. Op andere momenten knalt de band juist rücksichtslos en immer gerade aus door om plotseling te stoppen voor een groovende breakdown. Black Decades speelt met speelstijlen en tempo’s, en dat levert een spannend brouwseltje op, zeker ook omdat de veelzijdige zanger de verschillende stijlen aan elkaar kan knopen en omdat het geheel met verve ingedrumd wordt. Hardcore en sludge in de vertraging, black metal in de versnelling. De tweede helft van het optreden is echter weggelegd voor een slepend doom-epos, waarbij vooral indrukwekkend is hoeveel er uit de enkele gitaar getoverd kan worden. Een veelzijdig toneelstukje dus, en zeker ook op plaat het uitchecken waard.
Dan het hoofdgerecht, afkomstig uit de gouden kooi die Singapore heet. In eerste instantie befaamd om de ‘Grind Goat’, maar uiteindelijk geroemd om haar unieke vorm van grindcore die vanwege een relatief melodieuze inslag gerust progressief genoemd mag worden. Het drietal is een vrij zeldzame verschijning, maar de reden dat de zaal vanavond nagenoeg uitverkocht is, heeft niks met sympathie voor de zeldzame afkomst van de bandleden te maken. Wormrot maakt namelijk grindcore van de hoogste klasse. De initiële, hupsende polkabeats krijgen het publiek vanaf de aftrap moeiteloos in beweging. Wormrot is speels en hard op de groove, maar nekbrekend en allesvernietigend in de versnelling. Het ontbreken van een basgitarist of een tweede gitaar hindert op geen enkel moment. De vlugge vingers van de enige gitarist strijken moeiteloos over de volledige hals van de gitaar en compenseren meer dan voldoende. Het geheel wordt extreem machinaal dichtgetimmerd (in de positieve zin) door een drummer die uit plezier allerhande excentrieke gezichtsuitdrukkingen laat zien. Zijn grimassen zijn haast een instrument op zich, als een dirigent die een orkest leidt.
Op vocaal vlak wordt ook geïmponeerd. De iele frontman kan moeiteloos omschakelen van diepe grunts naar ijzingwekkende krijsen. Het gebrekkige, doch charmante, Engels dat het publiek bedankt en nieuwe nummers aankondigt, contrasteert mooi met de tentoongespreide precisie en het muzikale vakmanschap. In de groove doet Wormrot denken aan de collega’s van Magrudergrind, maar met de melodischere passages doet de band herinneren aan de grootmeesters in Orchid. Ik heb overigens geen idee welke nummers er nu precies gespeeld worden, behalve dat er een paar ‘old fucking songs’ aan bod komen tussen de vele nummers van de nieuwste twee platen Dirge en Voices. Het hindert allemaal niet. Wormrot zet de boel in lichterlaaie en laat een zeer bevredigende en onuitwisbare indruk achter. Voor iedereen die de band nog niet op de radar heeft: gaat dat zien op Netherlands Deathfest!
Datum en locatie:
26 februari 2017, dB’s, Utrecht
Link: