Winterfylleth en Wiegedood in Utrecht
dB’s, 15 juni 2016
Een dosis helse wiegmuziek en atmosferische black metal geïnspireerd op de rijke Engelse folklore, dat gaat er wel in na een lange (werk)dag. Zo te zien heeft een flink aantal mensen hetzelfde gedacht, want uw verslaggeefster begeeft zich deze woensdagavond in goed gezelschap van nog zo’n 150 andere metalfanaten – jawel, de show is helemaal uitverkocht – richting de welbekende Utrechtse kweekvijver voor ondergronds talent: dB’s. De oorspronkelijke programmering is wel ietsje aangepast: Nefast en A Forest Of Stars hebben afgezegd, maar de organisatie heeft gezorgd voor waardige vervanging: naast Winterfylleth komt het Belgische Wiegedood slaapliedjes voor gevorderden spelen.
De aftrap wordt deze avond echter verzorgd door de debutanten van Lustobject. Het betreft hun tweede keer voor de publieke bühne. Helaas heeft uw recensent dit optreden misgelopen, maar in de wandelgangen wordt wel duidelijk dat de show van deze jongelingen goeddeels positief is ontvangen.
Het gros van de aanwezigen is vanavond gekomen voor een ander stukje onbuigzaam metaal, namelijk dat van Wiegedood. Debuutplaat De doden hebben het goed werd vorig jaar lovend beoordeeld door collega Willem, hoog tijd dus om eens te ervaren of de heren live ook hun mannetje weten te staan.
Het kleine zaaltje is in elk geval alvast tot de nok toe gevuld wanneer de muzikanten van dit uiterst obscure gezelschap het podium betreden om de eerste mokerslagen uit te delen. Van een band met een dergelijke, weinig subtiele naam kun je natuurlijk van alles verwachten, maar het geluidssalvo dat dit black metal-trio op het publiek afvuurt is ronduit verbluffend. Wiegedood komt met zwaar geschut: hyperactieve, stampende drums, twee gitaren (bas ontbreekt, maar wordt niet gemist) en zanger Levy Seynaeve die er als een bezetene overheen blèrt. Pas na zes minuten wordt het muzikale geweld onderbroken door een rustig intermezzo van cleane gitaarklanken, een welkome adempauze, niet in de laatste plaats voor de leden van de band zelf. Het optreden doet aan als een wilde draaikolk waarin alles en iedereen steeds dieper wordt meegezogen – een onbekende afgrond in.
De heren zijn trouwens verder niet geïnteresseerd in enige interactie met hun aanhang, stoïcijns spelen zij de vier langgerekte nummers van De doden hebben het goed integraal aan de toeschouwers voor. Een publiek dat aan de lippen hangt van deze band en instemmend met de hoofden meedeint op de overwegend zware, zwarte golven van Svanesang, Kwaad bloed, De doden hebben het goed en Ondergaan. Dit laatste nummer wordt uitgeleid met mysterieuze, in het Russisch gesproken zinnen die een extra naargeestig tintje geven aan de toch al uiterst duistere sfeer die deze band vanavond neerzet. Het betreft een werkelijk oorstrelend optreden van het kaliber dat niemand snel zal vergeten.
Hoe anders is dit bij Winterfylleth. De zaal is niet langer afgeladen vol zoals bij het optreden van Wiegedood, maar het is wel duidelijk dat deze band ook een omvangrijke aanhang heeft weten te mobiliseren. Met name vlak voor het podium wordt er druk meegeklapt, met hoofden geknikt en hier en daar geheadbangd. De Britten benaderen het publiek dan ook een stuk toeschietelijker dan hun Belgische collega’s. Enthousiast worden vanaf het eerste nummer The Wayfarer pt. 2 – Awakens He, Before of Kinsmen de metalregisters opengetrokken en de aanwezigen worden aangespoord om hun vuisten in de lucht te gooien, maar het klinkt aanvankelijk allemaal nog niet loepzuiver. Zo moet Chris Naughton meermaals aanwijzingen doorgeven aan de techniek om geluid van microfoon en gitaren bij te stellen. Na het geoliede optreden van Wiegedood duurt het dan ook even voordat het publiek er lekker in zit: er wordt nog wat heen en weer gelopen om bier te halen en sommige bezoekers verlaten de zaal zelfs helemaal, wie weet om het feestje door te zetten aan de bar. Maar na een paar nummers lijkt Winterfylleth warmgedraaid en spelen ze een afwisselende en grotendeels goede set weg.
Naughton kondigt daarnaast nieuw werk aan getiteld The Dark Hereafter. De gelijknamige titelsong van dit nog te verschijnen mini-album wordt gespeeld en kan in ieder geval rekenen op een enthousiast onthaal door het publiek. Vooral met de toegiften van deze avond Forsaken in Stone en Whisper Of The Elements, laat Winterfylleth zien wat de band daadwerkelijk in huis heeft: stevige black metal met hier en daar verrassend originele melodische elementen. Altijd lekker, zo na een lange (werk)dag.
Foto: Ghostwriter
Links: