In 2013 maakten de drie optredens Windhand en Pilgrim in Nederland diepe indruk op uw verslaggever. Het heeft bijna zes jaar geduurd, alvorens Windhand opnieuw op een Europese tour gaat waarbij Nederland wordt aangedaan. Het Patronaat in Haarlem is op 19 maart de gelukkige zaal.
Pilgrim is helaas niet meer door het tragische overlijden van Jon Rossi, dus doen we het vanavond met een andere band in het voorprogramma, te weten het Italiaanse Grime. Deze band blijkt inmiddels gereduceerd tot een trio, maar dat is niet te merken. Een knoertharde en lompe pot sludge wordt er over ons uitgestrooid, waarbij het wel prettig is dat de keuze vooral op de wat langzamere nummers is gevallen. Een prettige bijkomstigheid.
Grime begint een kwartier later dan gepland en speelt in de 35 minuten vooral nummers van het meest “recente” album Circle of Molestors uit 2015, maar ook een nieuw nummer. Na verloop van tijd gaat de scherp krijsende stem van zanger/gitarist Marco wat irriteren, het is teveel van hetzelfde. De toegevoegde brullen van bassist Antonio zijn dan ook een welkome afwisseling. Opvallend detail is wel, dat hij na ieder nummer uitgebreid de tijd neemt om zijn basgitaar te stemmen. De speelduur van dit optreden blijkt uiteindelijk precies goed te zijn om het te kunnen volhouden als toeschouwer.
Voordat Windhand na het openen van de gordijnen het podium betreedt voor de goed gevulde kleine zaal, is er eerst een intro van een volledig nummer van Robert Plant, dat best wel lang duurt. Bij de opkomst valt op, dat bassist Parker Chandler, inmiddels voorzien van een forse pornosnor, zijn bril af doet en deze hangt aan de zijkant van zijn versterker. Zeer gedurfd, gezien het volume en de vervorming die hij deze avond weet te produceren. Dat hij dan nog even kippig kijkt als hij nog even aan wat knopjes moet zitten is een onbedoeld grappig neveneffect.
Als de wierook brandt en drummer Ryan Wolfe een en ander nog eens juist heeft neergezet en afgesteld, iets dat hij na ieder nummer zal herhalen, mag het relatief korte Old Evil, dat nog altijd zes minuten duurt, de set openen en dan blijkt al direct, dat Windhand ook live de bakens enigszins heeft verzet. Voor een deel is dat noodgedwongen, na het vertrekt van oerlid Asechiah Bogdan in 2015. De band heeft er voor gekozen om hem niet te vervangen. Daarmee wordt de massieve loodzware en laag gestemde gitaarmuur uit het verleden ietsje poreuzer, maar dat geeft dan wel meer ruimte voor de zang van Dorthia Cottrell. Net als op het nieuwe album Eternal Return, dat vanavond middels vijf nummers ruim in het zonnetje wordt gezet, staat haar stem meer op de voorgrond en dat is zeker niet verkeerd.
Kennelijk heeft ze geen last van de warmte in de zaal, want de stola blijft het hele optreden over haar spijkerjas(!) heen geslagen. Zoals gebruikelijk beweegt ze constant op het podium, hiermee uw fotograaf tot wanhoop drijvende. Verrassend is wel, dat gaandeweg de set zo af en toe toch nog de microfoonstandaard wordt gebruikt. Het contact met het publiek blijft lastig, zeg maar gerust dat er in eerste instantie geen contact is. Daar komt na het nuttigen van diverse glaasjes rode wijn en wat niet nader te bepalen drankjes een klein beetje verandering in. Zo komen we in ieder geval aan de weet, dat het afsluitende nummer Cassock haar favoriet is. Daar gaat ze dan na tachtig minuten ook nog even vol voor. Eerder in de set weet vooral het nieuwe nummer First to Die een verpletterende indruk achter te laten, mede door het soleerwerk van Garrett Morris.
De laatste heeft trouwens opvallend veel moeite om zijn gitaar in de juiste toon te krijgen voor Feather, dat zelfs een herstart moet krijgen. Het softe eerste ballade-achtige deel komt niet echt goed over, maar het tweede ruige deel des te meer. Na 90 minuten is de reguliere koek op, maar Windhand heeft niet al te veel aanmoediging nodig om nog een toegift te geven middels het oudje Winter Sun, dat ruim elf minuten duurt. Een mooi einde van een prima optreden. Met een bescheiden groet verlaten de bandleden het podium, waarbij overigens Parker Chandler zijn bril vergeet.
Voor een doordeweeks concert is deze opzet uitstekend, met één hoofdact en één voorprogramma. Bijkomend voordeel is dan ook, dat de hoofdact lekker lang kan spelen. Dat verdient navolging, want waar er met regelmaat sprake is van vier bands met korte speeltijden en een belachelijk vroege aanvang doe je maar weinig mensen een plezier.
Foto’s:
Ruben Verheul (Wishful Doing)
Datum en locatie:
19 maart 2019, Patronaat, Haarlem
Link: