De Amerikaanse deathcore pioniers van Whitechapel doen Nederland vrijwel elk jaar aan, maar staan sinds 2011 niet meer bovenaan de affiches. Eindelijk weer eens uit de supportrol stappend werd Neushoorn in Leeuwarden het toneel voor deze clubshow. Verslaggever Ruben ging kijken of ze die rol nog kunnen vervullen.
Bij binnenkomst is de grote zaal van Neushoorn al goed gevuld met vrolijk gestemde metalheads. Friesland heeft een gezonde metalscene die uitloopt voor festivals als Into the Grave en eerder Into the Void en Neushoorn is hier een centrale spil in. Dit jaar programmeerde het podium zelfs een zwaar toneel tijdens het bevrijdingsfestival en organiseren ze nog steeds de hardcore woensdag van poppodium Romein maar dan op vrijdag. Genoeg te doen dus voor de metalliefhebber in de Friese hoofdstad.
En voor sommigen zal het nostalgisch aanvoelen, want op deze woensdagavond staat er zowaar een hardcoreband op het programma. Het Amerikaanse Bodysnatcher is bereid gevonden om het voorprogramma van vanavond te verzorgen. Ook mannen met inmiddels een waardige staat van dienst. Met vier volledige albums op zak en hard in aanloop naar een vijfde, zijn de Floridiaanse beukers prima in staat om de toon van de avond te zetten.
Het viertal opent met het vorige maand uitgekomen Infested, dat staat me nog vers in het geheugen van het inluisteren. Zo ook de vier andere singles die er sinds het laatste album Bleed-Abide uit 2022 zijn uitgebracht. Heel goed kan ik de rest niet uit elkaar houden. Voor hardcore is dit namelijk aan de zware kant. Een stuk trager dan je eigenlijk zou willen van een band in dit genre. Het publiek kan het niet zoveel schelen en is gretig met elkaar aan het stoeien. De eerste stagedivers komen zelfs ook al op het podium. De temperatuur loop in ieder geval flink op in de nagenoeg uitverkochte zaal.
In het laatste blok wordt de eentonigheid gelukkig wat verbroken en komt er meer variatie en tempo in het spel. Daar wordt het ook een stuk leuker van. Voor deze laatste nummers mag de vocalist wat gas terug nemen en neemt de drummer de backingvocalen op zich. Dat vind hij vast niet vervelend, want hij klinkt als een dichtgeknepen stofzuigerslang die het grind onderin de vissenkom moet opzuigen. Na Black of My Eyes en het nieuwe Murder8, speelt Bodysnatcher de grootste hit King of the Rats natuurlijk nog en laat het publiek even afkoelen voordat de hoofdact begint. Drie kwartier in een stampvolle zaal met druk bewegende mensen kan best benauwd woorden, dus tijdens het intermezzo verdwijnt het grootste gedeelte van het publiek naar buiten voor een frisse neus. Uitstekend moment om een goed plekje te bemachtigen voor de publiekstrekkers van de avond.
De mannen van Whitechapel hebben zich aardig verkeken in de grootte van het podium. Na zo lang als supportact te hebben opgetreden denken ze vast geen grotere zaal vol te spelen, maar daar hadden ze zich gezien de opkomst vanavond geen zorgen over hoeven maken. De banners die beide bands mee hebben genomen passen ook maar nauwelijks over de breedte. Het Amerikaanse vijftal laat zich echter wel gelden. Na rustig het podium op te wandelen knallen ze direct los met het tien jaar oude Let Me Burn. Hoewel de heren twee jaar geleden het album Kin nog hebben uitgebracht, is dat vanavond een ondergesneeuwd kindje in de setlist. De voorkeur gaat naar ouder werk en de mannen spelen vier nummers van het in 2019 verschenen The Valley achter elkaar. Nou ja, niet helemaal achter elkaar want na We Are One laat de techniek ze in de steek en komt er geen geluid meer uit de speakers.
Gelukkig is dat snel genoeg verholpen en kan de set vervolgd worden. Ik snap wel waarom deze band zo gesteld is op het The Valley-album. Het stelt de lage grommen en uithalen van frontman Phil Bozeman goed tentoon. Ook de meer melodieuze gitaar riffs en leuke drumfills zijn op dit album nadrukkelijker aanwezig. Maar na Black Bear is het gedaan met deze plaat. Al is het esoterische oog dat op de albumhoes te zien is nog steeds nadrukkelijk aanwezig in de merchandise.
De band vervolgt met een nummer uit de oude doos en met een vuige titel als Prostatic Fluid Asphyxiation weet je dat dat de muziek al even smerig is. Veel zwaardere riffs en nog diepere roggeltonen laten duidelijk zien waar de grindcorescene de inspiratie vandaan haalt. Maar slecht weinigen kunnen er nog iets meer van maken dan een eentonig gebrom. Hier zien we hoe het ook kan. Dat wordt later nog even herhaald met Ear To Ear van hetzelfde album.
Na wat nummers van de tweede plaat This Is Exile en een stagediver die wel zo lang op het podium blijft staan dat hij door de pitcrew het publiek weer ingeduwd moet worden, vliegt er opnieuw ergens een stekker uit en moeten we het tijdelijk doen zonder geluid. Dat gebeurt in totaal drie keer en dat is toch een beetje jammer voor een band de duidelijk vol wil knallen en de energie er in wil houden.
We krijgen toch nog een nummertje van het Kin-album met A Bloodsoaked Symphony en van het Whitechapel-album volgt I, Dementia. Geen liefde voor A New Era of Corruption of Mark of the Blade vanavond. Al hadden ze dat van mij best mogen spelen, want dertien nummers in krap een uur voor je headlineshow is vrij summier.
Whitechapel weet wél wat de fans willen en sluiten aanvankelijk af met Our Endless War voordat de mannen na niet al te lange tijd het podium weer opkomen voor een korte toegift. Dat moet natuurlijk voor The Saw Is The Law zijn waar het publiek helemaal voor uit z’n plaat gaat.
Jammer van de technische tekortkomingen en jammer dat ze er niet even een half uurtje langer werd gespeeld voor de echte fans die de deep cuts willen horen. Whitechapel kan zichzelf met gemak overeind houden en een volle zaal trekken, hopelijk doet de band dat snel weer.
Datum en locatie
14 augustus 2024, Neushoorn, Leeuwarden
Link: