Vader, SepticFlesh, Devian en Inactive Messiah
24 april 2008, Patronaat – Haarlem
Als het op zwaarmetaal-gebied aankomt was het Haarlemse Patronaat het laatste jaar niet echt the place to be. Waarschijnlijk hebben de verantwoordelijken voor de inhoud van het programmaboekje dit zich ook gerealiseerd en komt het steeds regelmatiger voor dat het isolatiemateriaal weer op proef gesteld wordt op bestendigheid tegen metaal. Zo stonden eerder al Entombed en Turisas op de planken, en is het in juni zelfs aan Dimmu Borgir om de Haarlemse trommelvliezen een opdonder te geven. Maar eerst is het de beurt aan Vader om deze mooie donderdag een heerschend mooie donderdag te maken. Aangezien de Polen van Vader bijgestaan werden door SepticFlesh wist ik al dat het helemaal goed moest komen.
Inactive Messiah
Net als de vorige keer dat Vader Haarlem aandeed werden ze op de tour vergezeld door de Grieken van Inactive Messiah. Niet echt iets waar ik, en vele andere bezoekers die bekend waren met de band, naar uit keek. Maar blijkbaar zijn de heren een erg aangenaam gezelschap om in de tourbus te hebben en dus was het weer aan Inactive Messiah om de avond te openen.
De band probeerde met veel enthousiasme en een lading aan nieuwe nummers de harten van de gestaag binnendruppelende bezoekers te winnen. Hierbij werden ze geholpen door een geluid dat behoorlijk degelijk afgesteld stond. Desondanks wist de band geen potten te breken, het aantal haren dat door de lucht zwiepten waren op één hand te tellen. Dit was voornamelijk te wijten aan de ongeïnspireerde nummers, die naast saai ook nog eens van behoorlijk matige kwaliteit zijn. Vooral de wat oudere nummers van bE mY dRug gaven mij zin in een stevige bak koffie. De nummers van, het binnenkort te verschijnen album, Sinfull Nation die voorbij kwamen waren niet veel beter, hoewel er in de verte gelukkig een beetje progressie in te horen was. Wil deze band uitgroeien naar een gezelschap dat wel de moeite waard is raad ik ze echt aan eens het boek ‘muziek maken voor dummies’ te lezen en heel gauw wat inspiratie op te doen voor het schrijven van muziek.
Devian
De naam Devian zei me bij voorbaat eigenlijk niets. Dat is niet zo gek ook, aangezien de band in zijn korte bestaan alweer aardig wat naamwisselingen heeft doorgemaakt. Maar na enig snuffelwerk vooraf werd ik toch wel erg nieuwsgierig gemaakt. Met bandleden als bijvoorbeeld Legion, Emil Dragutinovic (beide ex-Marduk) en Roberth Karlsson (ex-Edge of Sanity) op de affiche is dat niet zo gek ook.
Helaas wist ook Devian me niet heel erg aan te spreken. Dit was voornamelijk te wijten aan het slechte geluid. Ik weet zelf dat mijn oren dankzij regelmatig concertbezoek ook niet helemaal meer zijn wat ze geweest waren, maar als ik vanaf mijn positie naast de geluidstafel voorman Legion niet eens kan verstaan als hij tussen de nummers door het publiek aanspreekt staan er toch wel aardig wat knoppen op diezelfde tafel niet helemaal lekker. Ik vond diezelfde Legion overigens maar een vreemde verschijning. Ten eerste herkende ik hem nauwelijks zonder de corpsepaint die ik van hem gewend was bij Marduk, ten tweede stond hij zo vanuit zijn rug te headbangen dat het er op leek alsof hij zichzelf oraal plezierde. Maar ondanks dat verdient hij pluspunten voor zijn enthousiasme.
De band speelde een hele rits nummers van hun album Ninewinged Serpent. En ondanks het slecht afgestelde geluid was gelukkig wel duidelijk te horen dat het stuk voor stuk zeer bekwame muzikanten zijn die met veel plezier hun mix van death-, black- en thrash metal aan het publiek laten horen. Persoonlijk vond ik de nummers Scarred (waar overigens binnenkort een videoclip van verschijnt) en Suffer the Fools het beste uit de verf komen. Jammer dus van het slechte geluid, ik kon er niet voldoende uit opmaken wat de band allemaal in zijn mars heeft.
SepticFlesh
De verrassing van de avond moest komen van de tweede Griekse band van de avond. Nog voordat Vader begon wist ik al dat dit voor mij de band van de avond was. SepticFlesh heeft al heel wat jaren geschiedenis achter de rug waarna ze er in 2003 een punt achter zetten. In 2007 besloot de band de instrumenten weer op te pakken om vervolgens het album Communion uit te brengen en weer op tour te gaan. Eigenlijk had ik die hele reünie een beetje langs me heen laten gaan en was ik naar het Patronaat gekomen met enkel wat kennis van het oudere werk. Een hele grove fout, want damn, wat wist deze band indruk te maken zeg! Ik sloeg stijl achterover van de nummers van Communion, waarvan er bijzonder veel voorbij kwamen. Muzikaal gezien lagen de nummers een beetje tussen het symfonische van Hollenthon en de mysterieusheid en snelheid van Nile in. Verfrissend hieraan was ook om de Griekse-invloeden in de symfonische elementen af te horen.
Bijna het hele oeuvre van voor 2003 liet de band links liggen en bijna het hele album Communion kwam aan bod. Een keuze van de band waar ik niet rouwig om was, want vooral de nummers Persepolis, We the Gods en het gelijknamige Communion waren werkelijk om je vingers bij af te likken. Dankzij prima afgesteld geluid, mooie lichten en een rookmachine die roodgloeiend heet moet zijn geworden ontstond er een mysterieus sfeertje wat het optreden erg versterkte. Dit optreden maakte een enorme indruk op me en gaat voorlopig voor mij de boeken in als het optreden van (het nog prille) 2008.
Vader
Het begint ondertussen een jaarlijkse traditie te worden om Vader in het Patronaat te bekijken. Maar deze derde keer in evenzoveel jaar beloofde anders te worden dan normaal. Om het 25-jarig bestaan te vieren besloot Vader namelijk de setlist eens flink om te gooien. Iets wat ik wel kon toejuichen, want de nummers die de band normaal gesproken speelt zijn ondanks dat ze prima te pruimen zijn ondertussen wel gehoord. Dit keer dus geen standaard Slayer-cover, maar een setlist gevuld met nummers uit hun gehele discografie, bestaande uit een belachelijke hoeveelheid albums.
En inderdaad, het enige wat hetzelfde was gebleven deze avond was de exponentiële groei van frontman Peter’s pens, de heupwiegende bewegingen van gitarist Mauser die doen vermoeden dat hij een vagina achterin zijn gitaar heeft en Novy die staat te bassen alsof hij zijn pols chirurgisch heeft laten vervangen door een elastiek. Tenminste, daar leek het heel lang op, maar de band kon het toch niet laten om het geheel af te sluiten met de standaarddeuntjes Wings en de meezinger Helleluyah!!! (God is Dead), wat ik overigens niet bepaald als vervelend ondervond.
Vader was in extreem goede doen en de muziek was strakker dan Sugar Lee Hooper in een kinderlegging gespeeld. Zonder teveel poespas tussendoor werden veel nummers ingezet, waaronder ook behoorlijk wat oudjes zoals bijvoorbeeld Reborn in Flames en Vicious Circle. Helaas werd op Wings na het gehele album Litany niet behandeld, iets wat ik wel erg jammer vind. Zou Vader niet doorhebben dat ze met dat album één van de meest indrukwekkende deathmetal albums aller tijden afgeleverd hebben?
Vader liet wederom zien dat het een stel professionals zijn die geen toeters en bellen nodig hebben om een indrukwekkende show te geven, en na een lange setlist en een toegift met This is the War besteeg ik met een voldaan gevoel en een flinke suis in de oren mijn ijzeren ros huiswaarts.
Links: