Ulver – 013, Tilburg
13 februari 2014
Ulver heeft in 21 jaar een indrukwekkend oeuvre opgebouwd waarin talloze facetten van de band behandeld worden. Beginnend met black metal op Bergtatt, daarna naar folk op Kveldssanger en toen richting de electronic en experimentele rock. Een uitstapje naar psychedelische rock uit de jaren ’60 wordt zelfs niet geschuwd en vorig jaar kwam Messe I.X-VI.X uit waarin klassiek de overhand had.
Dit was alweer de derde keer dat de Noren 013 aandeden, iets wat vrij bijzonder is aangezien ze niet heel vaak optreden. De eerste keer was in 2010, de tweede keer was op Roadburn met een jaren ’60 coverset en nu met grotendeels improvisatie. Met die mededeling weet je eigenlijk nog niet wat er gaat gebeuren, aangezien het bij Ulver alle kanten op kan gaan. Voor mij was het in ieder geval de eerste keer en de verwachtingen waren hooggespannen.
De show begon met een ambient-introductie waarbij op de visuals een stervende man te zien was. Geluiden van kerkklokken werden steeds duidelijker en er werd rustig naar een climax opgebouwd waarin gaandeweg de percussionist inviel met kettingslagen. Een erg mooi begin, wat gelijk gecontrasteerd werd met England van Wars Of The Roses waarin Garm voor het eerst zijn vocalen liet horen. De stembanden moesten geloof ik nog even warm lopen, aangezien hij er af en toe naast ging. Later in de show liet hij horen een fantastische zanger te zijn door de hoge noten echt loepzuiver neer te zetten.
Het improvisatiegedeelte kwam erg goed uit de verf. Garm en Ole Halstengard zetten een motief in en daar werd op voortgebouwd. Repeterende patronen waren dan ook de hoofdmoot van deze show en ik kan me voorstellen dat dit voor sommige mensen als saai is ervaren. Ik vind het juist een heel mooi gegeven aangezien de muzikanten er compleet in doken en vanuit iets kleins iets magnifieks neerzetten. Daarbij kon de band heel dromerig en ongrijpbaar zijn maar ook juist opvallend funky en explosief. De interactie en het samenspel tussen de drummer en de percussionist was geweldig. Een compliment voor de ritmesectie! De baspartijen van Daniel O’Sullivan waren in sommige passages behoorlijk stuwend en prominent en ook ging de drummer aan de slag met lekker opzwepende ritmes. Het blackmetalverleden van de band sijpelde zelfs even door de muziek in een explosieve passage.
Toch waren er tijdens de ruim anderhalf uur durende show een aantal herkenningspunten te horen voor de fans van Ulver. Zo werd onder andere het ingetogen Glamour Box (Ostinati) van Messe I.X-VI.X een ontzettend meeslepend stuk waarin de hoofdmelodie door zware gitaarakkoorden werd overgenomen. Nowhere / Catastrophe van Perdition City bleef vrij dicht bij het origineel maar kreeg door de visuals op de achtergrond (2001: A Space Odyssey) wat extra’s mee. Maar bij de finale werd het beginmotief van Nattleite van Kveldssanger ingezet in de remixversie die op A Quick Fix Of Melancholy staat. Het optreden had echt niet beter kunnen eindigen. Ulver belandde in een stomende psychedelische rock-jam die naar ongelofelijke hoogtes steeg en maar niet leek op te houden, in de positieve zin. Een aantal mensen gingen dan ook van de stoelen af om even te gaan dansen, ik werd compleet in de muziek gezogen door het repeterende karakter ervan.
Mijn eerste keer Ulver stelde zeker niet teleur, het was een geweldig optreden. Het was helemaal niet wat ik ervan verwacht had, maar je kunt dan ook maar beter geen verwachtingen stellen voor een optreden van deze band. Gewoon gaan zitten en het geheel aanschouwen. Daarom is het een extreem intrigerende band die vrij snel tot mijn favorieten is gaan behoren. Ik heb op het puntje van mijn stoel gezeten, kijkend naar de sfeervolle visuals en het sublieme musiceren. Wat wordt de volgende stap voor Ulver? Geen idee, maar dat het interessant zal zijn is alvast een zekerheid…
Met dank aan William van der Voort voor de foto’s.
Links: