Trash Talk in Haarlem
Patronaat Café, 16 juli 2014
Trash Talk maakt deel uit van (en loopt misschien wel vooraan in) een stroming hardcore die onmiskenbaar eigentijds is en een jonge doelgroep aanspreekt, maar op muzikaal gebied geen enkele concessie doet. De band dwingt eerder concessies af, bijvoorbeeld door op het laatste album No Peace twee hip hop-nummers de duistere en rauwe energie mee te geven die de band uitstraalt in de hardcore die normaal op het menu staat. Met de niet bijster technische maar wel ongenadig harde muziek die men produceert is de band binnen zekere kringen echter behoorlijk populair. Het Patronaat in Haarlem wees de band tijdens diens Europese tour de cafézaal toe, een piepkleine ruimte waar de afstand tussen bar en podium amper vijf meter meet. In eerste instantie doet dat een klein publiek vermoeden, maar de zaal was uitverkocht en stond propvol. Geheel niet erg, want de grotere zalen krijgt men vermoedelijk net niet vol, en hoe kleiner de ruimte, hoe beter de energie van Trash Talk voelbaar is.
Omdat men gebruikelijk na een minuut of 45 ligt te baden in het eigen zweet is de hulp ingeroepen van twee bands uit de Nederlandse hardcore-/punk-scene: Scrap Iron en Weekend Love. Scrap Iron trapt iets na achten af met een portie rauwe hardcore die min of meer in het straatje van Trash Talk ligt. De bandnaam klonk onbekend, en even zoeken verklaart al snel waarom: Scrap Iron bestaat minder dan een jaar, en is pas enkele maanden shows aan het spelen. Men heeft één demo met negen nummers uit (op tape), die vermoedelijk ook integraal gespeeld wordt vanavond. Een kwartiertje rammen, en dan is het alweer afgelopen. Het publiek gaat niet echt los, maar het applaus is hartelijk. Terecht, want de muziek is dik in orde.
Vervolgens even buiten van het mooie weer genieten, en even later is het de beurt aan Weekend Love, een Haarlemse band die pakweg twintig minuten vult met een vorm van hardcore waar net iets meer melodie en variatie in te bespeuren is. De punk- en rockinvloeden schemeren regelmatig door, en hoewel de muziek daardoor iets minder agressief wordt is het voor de variatie wel erg prettig. Ook deze band compenseert het gebrek aan originaliteit met een hoop enthousiasme, naast een prima repertoire aan eigen nummers. Bij beide bands is het geluid overigens uitstekend. Alle instrumenten zijn perfect hoorbaar en goed op elkaar afgestemd.
Als Trash Talk een tijdje later het podium beklimt is dat jammer genoeg anders. De lage frequenties domineren, en de microfoons van de gitaristen lijken harder te staan dan die van de zanger zelf, die zich vooral verstaanbaar maakt door heel erg hard te schreeuwen. 
Interactie met het publiek is al onvermijdelijk in een kleine zaal als deze, maar frontman Lee Spielman doet er nog een schepje bovenop door de zaal in te lopen, op de DJ-booth te klimmen en met regelmaat fysiek contact te zoeken met de luisteraars. Agressie is het sleutelwoord, en de kleine ruimte weerhoudt de frontman er niet van om het publiek op te roepen zich voor het podium op te proppen en daar aan de pits mee te doen. Muzikaal brengt men een effectieve selectie uit nieuw en ouder werk, met toch als krakers “klassiekers” (wat heet, na een jaar of zeven) als Worthless Nights, Walking Disease en Sacramento is Dead. Maar nieuwe nummers worden eveneens uit volle borst meegezongen, wat gezien kan worden als teken dat het succes van Trash Talk niet aan een enkel album (of EP) te danken is, en dat men er qua niveau zeker niet op achteruit gaat. Voor technisch vernuft hoef je de band nog steeds niet op te zoeken, maar wel voor een lesje in hoe je je publiek opjut en energie in je performance stopt. Daar is een avondje (voor half elf sta je weer buiten) Trash Talk een garantie op.
Links: