The Unholy Aliance Tour III: Slayer, Trivium, Mastodon, Amon Amarth & Blind Sight
7 november 2008, Heineken Music Hal Amsterdam
Op 7 november zat de provincie Noord-Holland met een zeldzaam luxeprobleem voor metalliefhebbers met Sabaton in Zaandam, Heidenfest in Heerhugowaard, Soilwork in de Melkweg te Amsterdam en The Unholy Aliance tour 3 in de Heineken Music Hal in hetzelfde Amsterdam. Een lastige keuze, maar The Unholy Aliance tour was na wikken en wegen toch mijn eerste keuze. Niet alleen vanwege Slayer, maar ook vanwege de (vreemde combinatie van) bands die zich bij deze derde alliantie gevoegd hebben.
En zo wapende Zware Metalen zich met een eigen onheilige alliantie van drie man sterk om deze met metal gevulde namiddag en avond te verslaan.
Het spits werd om kwart voor zes al afgebeten door een band die op het laatste moment aan de bill werd toegevoegd. Het Nederlandse Blind Sight had afgelopen week in de Stairway to Heaven te Utrecht een metaljury meer weten te overtuigen dan de collega’s van Devious en Ripsaw. Daarom was het aan hun bij wijze van een eerste prijs de beurt om het festijn te openen in een Heineken Music Hal die al gestaag volstroomde.
Persoonlijk vond ik het een vrij sneue vertoning. Dit was niet eens zozeer te wijten aan de band, die duidelijk keihard z’n best aan het doen was op het podium, maar aan de gegeven speeltijd. Als je met zoveel poespas een battle organiseert, geef de winnaars dan ook de tijd om zich aan het publiek te laten zien. Maar met een schamele vijftien minuten had de band natuurlijk schandalig weinig tijd gekregen om te laten zien wat ze konden. 30 minutes of fame had de band en het publiek waardiger geweest. Maar gelukkig deed dat geen afbreuk aan het enthousiasme van de band, voor wie het natuurlijk een fantastische ervaring moet zijn geweest. Helaas kon de metalcore van de zuiderlingen mij niet zo bekoren, het geluid was niet om over naar huis te schrijven en ik miste de energie een beetje. Niet zo gek op zich, want het onopgewarmde publiek had net de jas uit en stond nog in de rij om bier(munten) te halen. Bij het afsluitende Scapegoat Utopia herstelde de band zich wat en leek het publiek ook een klein beetje op te warmen. Maar helaas was alles veel te mager om een goede indruk op me achter laten.
(Joris)
Amon Amarth stond deze avond als tweede op het podium. De Zweedse Vikingen zijn populair en dat was ook vanavond te merken. De zaal was inmiddels al weer wat verder gevuld en vooral het gebied voor het podium bestond uit personen die de Noormannen een warm hart toedroegen. Net als Blind Sight had ook Amon Amarth met momenten wat geluidsproblemen. Regelmatig viel er wat gitaargeluid weg. Iets wat natuurlijk niet in de schoenen van de band mag worden geschoven. In het half uurtje dat ze kregen, zetten de mannen namelijk een zeer vette show neer. Vooral zanger Johan Hegg had het zichtbaar naar zijn zin en kreeg een groot deel van de zaal met zich mee. Opvallend was dat de nieuwe nummers die gespeeld werden (Twilight Of The Thunder God en Free Will Sacrifice) zeer fanatiek ontvangen werden door het publiek. Met het nekbrekende The Pursuit Of Vikings kwam er een eind aan het erg geslaagde en vanzelfsprekend veel te korte optreden. Voor de band was het allemaal niet voor niets, op de gangen waren positieve reacties te horen van mensen die de band hoorbaar nog niet kenden.
(Martijn)
Mastodon betrad enigszins gehavend het podium. Dit kwam omdat Bill Kelliher, die binnen de band verantwoordelijk is voor gitaarpartijen en vocalen, onlangs is opgenomen in het ziekenhuis. Gelukkig weerhield het de overgebleven Mastodonbandleden niet om te spelen en ze lieten zien bijna buitenaards goede muzikale bekwaamheid in huis te hebben. Niet alleen bleek dat wel uit het feit dat de band het prima af ging zonder Bill, maar ook de muziek (waar ik nog niet zo bekend mee was) zat goed in elkaar. De gespeelde nummers zaten vol met overgangen, wisselingen en experimentele geluiden, en aan de reactie van het meeste publiek te zien kwam het ze nogal rauw op het dak vallen.
Hoewel de band een indrukwekkend potje muziek speelde was het niet echt een memorabel optreden te noemen. Dit was vooral te wijten aan het ontbreken van interactie met het publiek, zelfs een songaankondiging kon er niet vanaf. Hierdoor kreeg de band het publiek niet mee en bleef het echte enthousiasme beperkt tot de echte liefhebbers van de band. Jammer dus, maar het smaakt wel naar meer om ze eens in de volledige bezetting aan het werk te zien. Gelukkig is er 30 november een extra kans om de (volledige) band aan het werk te zien in Tivoli te Utrecht.
(Joris)
Het gaat goed met de Amerikaanse metalband Trivium. De band(leden) heeft nog niet al te lange tijd geleden het levenslicht gezien, maar toch hebben ze behoorlijk wat populariteit weten te oogsten. Dit blijkt wel als je naar het speelrooster kijkt, want als je acht jaar na de oprichting voor de metalreuzen van Slayer mag openen doe je iets goed.
Tijdens het optreden maakt de band de reputatie waar. In een energieke show volgen nummers als Into the Mouth of Hell we March, Down from the Sky, Rain en natuurlijk Pull Harder on the Strings of Your Martyr elkaar in rap tempo op. Vooral bassist Paolo Gregoletto leek flink aan de Red Bull gezeten te hebben, want hij rende over het podium alsof hij aambeien onder zijn voeten had. De energie in combinatie met de aanstekelijke nummers zorgden voor een enthousiast (veelal jong) publiek dat voorin voor flinke pits wisten te zorgen.
Als ik Trivium moet omschrijven noem ik ze steevast een nog schaamhaarloze Metallica. Na vanavond is die mening niet veranderd. Maar dat verandert nog steeds niets aan het feit dat ze een zeer goed optreden weg kunnen geven waar ik me toch best goed mee heb weten te vermaken. Het is dus niet voor niks dat ze deze band met grote namen als Iron Maiden en Slayer mee laten touren.
(Joris)
De vorige keer dat Slayer ons land aandeed op Waldrock zette de Friezen zichzelf weer eens ernstig voor schut. Als je door een headliner band uitgemaakt wordt voor zombie mag je dat jezelf gerust aanrekenen. Maar als de bandleden samen Slayer vormen, een goede show weggeven en nota bene een leeftijd van rond de 45 jaar hebben krijg je spontaan twijfels over de metalkennis van de provincie.
Vandaag waren de rollen een beetje omgedraaid. Want vanaf het moment dat het gordijn naar beneden viel en de band zelfverzekerd met Flesh Storm opende was het vooraan een grote dringende menigte die ik nog niet van vergelijkbaar formaat in de Heineken Music Hall had meegemaakt. De band leek toch ietwat vermoeid, want de interactie en beweging op het podium waren vrij beperkt. Vooral bij het afsluitende Angel of Death leek Tom Araya niet genoeg adem te hebben om de vocalen van het volledige nummer op zich te nemen en hij schakelde dan ook opvallend vaak de hulp in van het meebrullende publiek.
Toch wist Slayer vanouds te heersen door een setlist af te werken waarin thrash-oudjes en -nieuwtjes voorbij kwamen. Ook werden er op een lichtscherm achter de band beelden geprojecteerd die de sfeer zeker goed deed. War Ensemble, Eyes of the Insane, Disciple, Seasons in the Abyss gingen er bij mij en vele anderen in als zoete koek en als ik me niet vergis hoorde ik zelfs een nieuw nummer (Psychopathy Red) voorbij komen dat op een nieuwe studioplaat zal staan die naar verwachting volgend jaar uit komt. Toen ik me bij de laatste nummers achterin op de tribune begaf om de laatste loodjes zittend te bekijken kon ik pas echt goed zien hoe de band de zaal op z’n kop wist te zetten. Bij de laatste nummers Raining Blood en Angel of Death ging men op de tribune zelfs zo tekeer dat de boel stond te schudden op zijn grondvesten.
Helaas kon de band het niet opbrengen om een toegift te spelen. Of de tijd gewoon op was of de energie weet ik niet, maar met een ‘what you see is what you get’ verliet de band de zaal met ‘we want more’-schreeuwend publiek. Mij maakte het in ieder geval niet uit, want na al die metal op één namiddag en avond kon mijn dag niet meer stuk.
(Joris)
Links: