The Dillinger Escape Plan + Textures
24 juni – Effenaar, Eindhoven
Mijn dag kon niet stuk. Voor de allereerste keer ging ik The Dillinger Escape Plan live zien en dan mocht ik ze (samen met m’n collega-interviewer) nog interviewen ook! Doordat het interview een beetje uitliep, heb ik helaas de eerste paar nummers van Textures moeten missen.
Toen we de zaal binnenkwamen, bleek de zaal al behoorlijk gevuld. Na het bestellen van ons welverdiende biertje, begaven wij ons tot midden in de zaal om deze getalenteerde Nederlandse band te aanschouwen.
Wat me ten eerste opviel, was het echt supervette geluid. Eerlijk gezegd heb ik maar zelden zo’n helder en vet geluid meegemaakt. De polyritmische Meshuggah-riffs, de hakkende Darkane-achtige thrash-riffs en de fusion passages kwamen hierdoor uitstekend uit de verf. Bovendien werd er ook nog eens goed strak gespeeld. Nou is het bij een band als Textures, met zijn tegendraadse ritmes, natuurlijk verschrikkelijk belangrijk dat er strak gespeeld wordt, want anders zou er weinig van het geheel overeind blijven. Gelukkig werd dit uitstekend gedaan en kon iedereen genieten van een geslaagd optreden.
Met nummers als Ostensibly Impregnable, Swandive en The Barrier laat de band horen dat het kan uitgroeien tot een grote naam in de metalwereld. Dat de band in één week in het voorprogramma staat van respectievelijk The Dillinger Escape Plan, Morbid Angel en Meshuggah helpt hun hier natuurlijk alleen maar bij.
Een aardig detail bij dit optreden was dat de originele bassist Dennis Aarts niet van de partij was, omdat deze wegens een ingeklapte long in het ziekenhuis opgenomen was. De inval-bassist, die in 2 dagen tijd (!) alle nummers in z’n kop gestampt had, bleek een waardige vervanger. Hulde!
En dan is het wachten op de band van de avond, The Dillinger Escape Plan. Aan de vooravond van de grote festivals Graspop en Furyfest zetten ze eerst de Effenaar nog even op zijn kop met hun over-the-top math-core/jazz-core (of wat voor naam je het beestje maar wilt geven). Omdat we een paar mooie foto’s wilden knippen, hadden we een plekje vooraan gezocht en dat hebben we geweten ook! Meteen vanaf het eerste nummer stuiterden beide gitaristen over het podium, waardoor gitarist Brian Benoit mij een paar keer bijna een schedelbasisfractuur bezorgde met z’n alle kanten op zwiepende gitaar. Aan de andere kant van zanger Greg Puciato sprong gitarist Ben Weinman als een hondsdolle stier over het podium. Wat een energie! Wat een controle! Wat een band! Nadat verschillende stagedivers de sprong waagden, kon de gitarist het ook niet laten met gitaar en al het publiek in te springen. Totale chaos, entertainment ten top.
Begin augustus verschijnt Dillinger‘s nieuwe album Miss Machine en als voorproefje hierop, bracht de band gedurende het optreden verschillende nieuwe songs ten gehore. Meer dynamiek, afwisselende vocalen, de typische onmogelijke riffs, afgewisseld met de meer ingetogen fusion stukken en furieuze uitspattingen lijken de ingrediënten te zijn van deze nieuwe plaat. Naast nieuwe songs werd natuurlijk ook aan het oudere werk gedacht. Tijdens klappers als Sugar Coated Sour, The Mullet Burden, When Good Dogs Do Bad Things, Hollywood Squares en vooral tijdens het afsluitende 43% Burnt ging het publiek los en werden de teksten voluit meegebruld. Ook werd er, op een paar schoonheidsfoutjes na (het is ze vergeven), enorm strak gespeeld en dat was vooral de verdienste van drummer Chris Pennie die op een geniale manier de boel bijelkaar wist te houden. Enig minpuntje was misschien dat de zang van Greg Puciato (die overigens sinds 2001 bij de band zit) een beetje te zacht stond, maar misschien was dit achter in de zaal beter.
Kortom, een fantastisch optreden van een band die live nóg furieuzer is dan op CD. Voor wie het eens wil meemaken: 2 juli (oh, dat is vanavond) speelt de band op het State X festival in Den Haag. Be amazed.
Links: