The Body, Full of Hell en Aderlating in Utrecht
30 april 2016, Tivoli de Helling
Onder de noemer Footprints In The Void treden vandaag een handjevol bands op in Tivoli de Helling. The Body en Full of Hell namen recentelijk de samenwerking One Day You Will Ache Like I Ache op en spelen vanavond hun laatste show van de Europese tour voor iedereen die niet bij Roadburn kon zijn (of voor iedereen die na Roadburn zin had in meer, zoals ondergetekende). Vooraf ben ik benieuwd of beide bands na drieëntwintig optredens genoeg energie over hebben om het publiek wederom omver te blazen met hun unieke mix van extreme muziekstijlen. Lees verder of dit daadwerkelijk ook zo is.
Bij binnenkomst word ik aangenaam verrast door de DJ die een fijne selectie van verloren screamo uit de jaren ’90 draait. De lichten gaan echter snel uit voor het ruisduo Aderlating, dat de twee rondtourende bands vandaag mag komen versterken. Dit is geen vreemde keuze, aangezien The Body en Full of Hell (via samenwerkingen) elementen van dit type muziek aan hun eigen sound gelijmd hebben. Als je weet dat Mories van Gnaw Their Tongues de ene helft van deze band beslaat, heb je vast al een idee hoe dit optreden voortvloeit. Een sinister sfeertje wordt opgezet met de allerhande vage audiosamples die tussen de noise/ambient/soundscape/drone/hoe-noem-je-het-ook gewoven worden. Het geheel klinkt spookachtig, a-ritmisch, en zeer industrial. Het suizend gewobbel benevelt de geest, terwijl actief gespeeld wordt met hard/zacht-verhoudingen (ook qua volume). De sporadische vocalen van Mories zijn niet echt aan een specifiek metalgenre toe te schrijven, maar lenen van black, death, en ergens ver weg grind en hardcore. Het klinkt als een toeschreeuwende duivel in een natte koortsdroom. Het duo haalt alles uit vier electronica-koffertjes en weet een atmosferisch optreden neer te zetten dat de aandacht van de krappe honderd bezoekers een half uur lang vasthoudt. Echter, voor mij is deze muziekstijl iets te abstract en onbeduidend, als een vreemde video afgespeeld op een oude TV die je wel eens ziet in een moderne kunstmuseum.
Dan het Amerikaanse viertal Full of Hell, dat wat mij betreft een teleurstellende indruk achterliet na haar optreden op Roadburn een aantal weken geleden. In mijn optiek mistten daar de hardcore-vibes van de eerste platen en verpestte het belabberde geluid veel. Vandaag weten deze mannen echter het compleet tegenovergestelde te brengen: deze show is weergaloos. Om te beginnen wordt er netjes gewacht met spelen tot de DJ klaar is met het draaien van Last Light van Converge. Met een gezonde 70Hz-ruis worden vervolgens de sluizen opengegooid. De naargeestige sfeer van de duistere, noisy powerviolence wordt versterkt door de angstaanjagende grimassen en spitse, uitgestoken tong van voorman Dylan Walker. Zijn indrukwekkende strot weet moeiteloos over te schakelen van volle, diepe grunts naar ijzingwekkende krijsen. Op de achtergrond staat het gitaargeluid buitengewoon gebalanceerd afgesteld, waardoor in de wervelwind wel degelijk de lijn van de studioalbums op te merken is. Dankzij het spelen van een aantal nummers van de platen Rudiments of Mutilation (zoals Vessel Deserted) en Roots of Earth Are Consuming My Home (zoals Pile of Dead Horses) ligt de extreme screamo/powerviolence met een vleugje opgevoerde d-beat er dik op. Het geheel doet bij vlagen sterk denken aan Orchid, zeker qua onnavolgbare tempowisselingen.
Gedurende nummers van de samenwerking met Merzbow (zoals Burst Synapse, Gordian Knot en Mute) wordt ook op onorthodoxe wijze van black metal geleend. De ontzettend indrukwekkende, chaotische passages worden bijgestaan door een epileptische lichtshow. Van even op adem komen tussen de nummers door is eveneens geen sprake, aangezien die ruimte is weggelegd voor de oorverdovende noise-elementen. Zodoende zijn de ontzettend groovende, mid-tempo jaren ’90 metalcore-breaks van Thrum In The Deep en Shattered Knife een welkome afwisseling. Waar ik over het algemeen weinig heb met de meer noisy-kant van deze groep weet het climactische, afsluitende segment onder bijval van extreme drumpartijen me knock-out te slaan. De wind van de witte ruis gaat echter liggen wanneer de band het podium verlaat. Full of Hell speelt uitgekiend een half uurtje, maar meer had ook niet gehoeven. Wát intens (en gaaf)!
De slotceremonie van vanavond is afkomstig van The Body, dat schijt heeft aan alle muzikale conventies. Het nieuwe No One Deserves Happiness staat bovenaan de virtuele jaarlijsten van veel sludge-fanaten en zodoende zijn de verwachtingen hooggespannen. Waar de hoeveelheid studio-opnames talrijk is, heeft deze band aan twee leden genoeg. Eén gitaar, een drumkit met slechts één tom, een electronica-koffertje, en een microfoon zijn voldoende. The Body zoekt de grenzen van het luide op vanuit een minimalistische aanpak. Vooraf geeft zanger en gitarist Chip King op liefdevolle wijze een warme handdruk aan de drummer (die niet Lee Buford lijkt te zijn), hetgeen sterk contrasteert met de misanthropische aard van de gebrachte muziek. Gehuld in een wifebeater, waaronder een dikke pens verborgen wordt, en met een hamsterbaardje onder de kin worden de volstrekt unieke vocalen gebracht, met de mond ver van de microfoon. Daar staan ze dan, twee rednecks die de wil tot leven en blijdschap ontbeert. Vastberaden, maar door die tekenende handdruk voelt het toch lieflijk, begerend, en onzeker aan. Kwetsbaar.
Even zo kwetsbaar zijn mijn trommelvliezen, want wát wordt er hard doorgebeukt. Dit is in niet geringe mate toe te schrijven aan de primale slagen van de in een Chaos AD (van Sepultura) t-shirt gehulde drummer. Met een overdosis feedback op de gitaar worden op zeer overtuigende en vernietigende wijze nummers als A Curse en The Ebb and Flow of Tides in Sea of Ash gebracht. Zelfs het zomerse, stoner-achtige The City of The Magnificent Jewel klinkt hels en apocalyptisch. Tijdens hoogtepunt Hallow/Hollow, het enige gespeelde nummer van de nieuwe plaat, is te zien hoe, met schijnwerper op het gezicht, het zweet van Chip King z’n hoofd naar beneden sijpelt en hoe spuug op de microfoon belandt. Nadat de laatste noten gespeeld zijn, kan er maar één observatie gemaakt worden: The Body laat een onuitwisbare indruk achter en maakt de hype volledig waar.
Links: