Talisman & Dust in De Boerderij

Talisman & Dust in De Boerderij
6 juni 2007 – Zoetermeer

We worden in het vaderlandse clubcircuit nou niet bepaald doodgegooid met melodieuze hardrock. En dan komt de creme-de-la-creme een keer langs en dan komen ze meteen voor het laatst. Het Zweeds-Amerikaanse Talisman doet De Boerderij te Zoetermeer aan in het kader van hun zogenaamde The Farewell Tour. Zanger Jeff Scott Soto heeft naast talloze andere bezigheden zoals een solocarrière sedert enige tijd de zangpositie in handen bij Journey en ook de andere bandleden hebben het te druk met allerlei bands en/of projecten om Talisman nog langer in leven te houden, waardoor het onvermijdelijke besluit werd genomen de stekker er uit te trekken. Nog één keer Talisman dus en met een prachtige zaal als de Boerderij werd in ieder geval een passende locatie gevonden.

Alvorens Soto en co. aanvangen met hun zwanenzang mag de Nederlandse coverband Dust trachten het publiek in de juiste stemming te brengen, zoals ze dat eerder ook al deden in Hamburg en Vosselaar. De heren hebben gekozen voor een set met lekkere opzwepende rocknummers, zoals Whitesnake‘s Bad Boys, Burn van Deep Purple, de Kiss-kraker Detroit Rock City of Stone Cold Crazy, een van de hardste nummers uit de omvangrijke historie van Queen. Vooral de ritmesectie met bassist Arjo Miedema en de vet beukende drummer Erik Stout maakt veel indruk. Een leuk optreden derhalve.

Een akelig lege zaal met naar schatting zo’n tweehonderd bezoekers is het toch wel onwaardige decor voor het afscheid van Talisman van het Nederlandse publiek. Helaas is het niet alleen de publieke belangstelling die tegenvalt, ook het optreden zelf is minder memorabel dan waar ik vooraf op had gehoopt. Het begint al met het werkelijk miserabele geluid tijdens opener Falling, dat hierdoor helemaal de mist ingaat. Ook het navolgende Colour My XTC herken ik door dit euvel pas bij het refrein. Niet alleen het zaalgeluid blijkt een drama, ook op het podium overheerst de ergernis over het monitorgeluid. JSS heeft helemaal geen geluid, ergert zich zichtbaar kapot en wordt af en toe verdoofd door een keiharde piep die uit de boxen schelt.

Gelukkig trekt het zaalgeluid allengs bij, maar acceptabel wordt het de hele avond niet meer, waardoor het luisterplezier behoorlijk wordt verknalt. Aan de muzikanten ligt het niet, zij brengen hun melodieuze hardrock, door de volledig kale en van een trendy zonnebril voorziene bassist Marcel Jacob ondersteund met lekkere funky baslijnen, met verve. Drummer Jamie Borger oogt nog steeds als een jonge knaap en swingt de boel soepel aan elkaar. Het podium is erg breed opgezet, een feit waarvan vooral de extraverte Soto gebruik maakt. De man is naast een grandioze zanger ook nog verdomd handig als het gaat om jongleren met de microfoon en is live een echte Amerikaanse lefgozer en tevens blikvanger van het gezelschap. De band brengt naast het eerder aangehaalde Falling en Back To The Feeling van hun laatste plaat 7 vooral veel ouder materiaal, zoals Mysterious en Coming Home. De ingehuurde gitarist Brian Young, die om voor mij onduidelijke redenen Fredrik Akesson vervangt, speelt zijn partijtje mee alsof hij al jaren meedraait, al gaat het wel even mis op technisch gebied als zijn gitaar het begeeft. Omdat het even duurt eer hij zijn reserve Les Paul heeft gestemd en verder gebruiksklaar heeft gemaakt, wat nogal amateuristisch overkomt, zet de rest van de band We Are the Champions maar in. Het rommelige voorval is tekenend voor het optreden, dat vooral warrig oogt. Het heeft allemaal wat weg van een jamsessie, wat natuurlijk niet persé negatief hoeft te zijn. Zo horen we een stukje You Give Love A Bad Name, gooit Jacob er met zijn bas de riff van Stand Up And Shout uit en krijgen we via een mooie pianomedley een solospot van Soto met werk van zijn soloplaten, waarin JSS zijn buitenproportionele kwaliteiten pas echt goed etaleert. Tegen gitarist Young kan hij in een rechtstreeks duel zang/gitaar echter niet op, waarna Soto besluit met een ‘fuck you’ richting de gitarist. De band is daarnaast niet vies van een cover meer of minder en kiest daarbij uit minder voor de hand liggende nummers. Zo krijgen we een mooie uitvoering van Frozen van, jawel, Madonna en wordt de set afgesloten met het zweverige Crazy, waarvan het origineel als ik me niet vergis afkomstig is van eendagsvlieg Seal.

Als na de laatste tonen de jongens van Dust nog even het podium betreden, lijkt een spontane jamsessie te ontstaan, die echter in de kiem wordt gesmoord omdat iedereen elkaar aan staat te kijken en niemand precies weet wat-ie moet doen. Soto besluit dan maar om er een eind aan te maken, waardoor het een nogal onbevredigend afscheid wordt. Ik kan me daarnaast ook niet voorstellen dat Talisman definitief van het toneel is verdwenen. Ik voorspel dat we over een jaar of drie, als aan Soto’s dienstverband bij Journey een einde is gekomen, gewoon een reünie krijgen. Ik zeg dan ook niet: vaarwel Talisman, maar: tot ziens. Maar neem dan alsjeblieft wel een geluidsman mee met oren aan zijn hoofd.