System Of A Down in Amsterdam
Ziggo Dome, 21 augustus 2013
Toen System Of A Down in 2006 zijn hiaat nam, waren velen teleurgesteld. Het zal destijds natuurlijk met goede reden zijn geweest, maar de band had een flinke aanhang en wie de Armeens-Amerikanen gemist had in juni dat jaar te Rotterdam of Dessel, had in het Nederlands taalgebied geen gelegenheid meer de band live te aanschouwen. Sinds de band in 2010 aankondigde weer te gaan touren, wachtten fans al op de eerste Nederlandse shows. Woensdag 21 augustus 2013 was het zover.
De Ziggo Dome is natuurlijk een vrij jonge concertzaal (eerste show in 2012), en niet de eerste plaats waar ik een band als System Of A Down verwacht. Toch is er in de programmering oog voor de hardere genres. Onder andere Queens of the Stone Age en Black Sabbath maken er in de komende maanden hun opwachting. Het gebouw is, voor wie de metal op kleinere schaal gewend is, imponerend. Het is groot en groots, en biedt volop mogelijkheden om de mensen met wie je bent binnen enkele minuten kwijt te raken. Wie vervolgens over de hoge consumptieprijzen heen kan kijken ziet dan toch de voordelen die dit biedt: aan de randen van de zaal, in de gangen en in de entreehal is er genoeg plek om in enige mate afgezonderd te gaan staan. Weer eens wat anders dan kleine zaaltjes waar je in de gang nog maar moet afwachten of je niet vastloopt tussen de bezoekers.
Supportact is het Britse Hawk Eyes, een band die elementen van “gewone” rock, progressieve rock, metal(core) en progressieve metal mengt. Die combinatie klinkt in zekere zin wel wat naar System Of A Down, maar Hawk Eyes is muzikaal duidelijk ambitieuzer (lees: serieuzer). De zaal staat al vol met fans die bij de hoofdact graag een goed plekje willen hebben, en wat dat betreft kan de band het slechter treffen. Doch mag men niet blij zijn met de weergave van het geluid, dat beduidend slechter is dan dat van System Of A Down. Dat bij feesten in de elektronische muziek de geluidskwaliteit aan het begin van de avond laag wordt gehouden, om het publiek niet te vroeg enthousiast te maken, weet ik, maar ik hoop toch niet dat er in een moderne zaal als de Ziggo Dome bewust voor wordt gekozen het geluid een beetje tot een brei te laten vervallen. Dit is wel een beetje hoe het achterin de zaal klinkt. Verder is de muziek van Hawk Eyes eigenlijk iets “moeilijker” dan die van System Of A Down, en het merendeel van het publiek lijkt zich daar niet helemaal een houding bij te weten. Het is weinig headbangbaar, en de vocalen zijn ietwat vervreemdend. Dat de band kwaliteiten heeft zal niemand ontkennen, maar dat er betere bands zijn om voor System Of A Down te openen ook niet.
Rond negen uur vangt System Of A Down dan netjes op tijd aan. Aerials mag als midtempo melodieus nummer de spits afbijten. Niet wat elke band zou doen, maar doordat het merendeel van de zaal het nummer massaal meezingt gaat de set in ieder geval geslaagd van start. Het veel agressievere Suite-Pee staat als tweede nummer op de lijst, en krijgt ook een geweldige respons. System Of A Down heeft om precies te zijn nul seconden nodig om zich te bewijzen. Het merendeel van het publiek bestaat dan ook uit mensen die System Of A Down naar schatting meemaakten tussen hun tiende en hun achttiende levensjaar. Voor velen mag het dan ook jeugdsentiment genoemd worden, maar eigenlijk doet die term af aan de muzikale kwaliteiten van de band. De variatie aan muzikale stijlen die uiteindelijk toch uitmondt in pakkende nummers krijgt niet zomaar elke band onder controle, zo blijkt bij ons op de redactie bijna dagelijks. En ze zijn het niet verleerd. Prison Song, I-E-A-I-A-I-O, B.Y.O.B. en Deer Dance worden allemaal zeer degelijk uitgevoerd, en voor het podium ontstaan meerdere pits van formaat. Vanuit dit deel van de zaal is het maar een rare gewaarwording om te zien dat een groot deel van het publiek zich helemaal niet “op de grond” bevindt, maar de zitplaatsen op de verhoogde ring bekleedt. Zeker van de mensen die zich helemaal achterin de zaal bevinden vraag je je af hoe veel ze van het concert meekrijgen.
De set kent een leuk rustpunt met het zingen van Happy Birthday voor de jarige Serj Tankian (46 alweer), waarna de set vrij snel wordt voortgezet met de relatief nieuwe nummers Radio/Video en Hypnotize. De set is als het ware een best-of, met klassiekers als Chop Suey!, Spiders, Toxicity en Sugar als afsluiter, waarbij wel opgemerkt moet worden dat sommige nummers ingekort worden. Desondanks is de respons vanuit het publiek enorm, hoewel de eclectische aard van de muziek tot gevolg heeft wat je flikkerlicht-pits zou kunnen noemen: bij de razende stukken gaan ze heftig tekeer, waarna de band binnen een halve seconde omschakelt naar een melodieus, langzaam stuk en iedereen weer rustig staat te genieten. De band communiceert veel met het publiek vooraan, en laat niet na er een beetje een show van te maken. Toch blijft het al met al bij een “gewone” metalshow, die geen gebruik maakt van de vele mogelijkheden die de Ziggo Dome biedt op het gebied van bannieren, podiumstukken of overige attributen. Het gaat puur om de muziek, en dat is zeker geen slecht idee voor een band die vijf jaar op hiaat is geweest. Bovendien zijn alle instrumenten goed terug te horen, ook dat komt de kwaliteit van het optreden ten goede. Zo hebben de liefhebbers waar ze voor kwamen, een band die nog steeds goed in staat is zijn eigen klassiekers live neer te zetten, met een beetje show, maar niet te veel. Wat dat betreft was het misschien wel verstandig de show te beperken tot pakweg vijf kwartier; meer kwantiteit was misschien ten koste gegaan van de kwaliteit. Wellicht zien we ze binnen enkele jaren wel weer terug in verband met een nieuw album, en kan er dan een iets langere show vanaf.
Met dank aan Ferdy Damman voor de foto’s.
Links: