Het is alweer even geleden dat een puur undergroundpackage extreem muzikaal geweld Baroeg in Rotterdam aandeed. Fysiek ongemak was er echter de oorzaak van dat het verslag van Facebookredacteur Jeroen Slager later binnenkwam. Maar hier is dan toch de terugblik op Suffering Hour, Bedsore, Haunter en Cryptic Shift in de Maasstad vanuit de kaasstad.
We mogen wel spreken van een heerlijk zonnige namiddag als ik op weg ben vanuit Alkmaar naar het immer geweldige en gezellige podium Baroeg te Rotterdam, alwaar een viertal aan technische black/deathmetalbands acte de presence mogen geven. Het zijn voor mij relatief onbekende bands, maar dat mag de pret niet drukken en bovendien: ‘onbekend maakt onbemind’. Het valt overigens niet mee om rond het tijdstip dat het black/death undergroundpakket begint daar te geraken. Het muzikale geweld start vroeg en dat is om 18:30 uur wat uiteraard het tijdstip is dat alles en iedereen tegelijk in een auto zit in-en rondom Rotterdam.
Mijn binnenkomst is dan ook pas om 19:00 uur en ik hoop nog wat van de eerste band mee te kunnen pakken. Het is, helaas, nog niet zo druk maar dat is ook niet gek op dit tijdstip. Wellicht wordt het nog wat drukker om deze bands de nodige support te geven. Snel de zaak in om te genieten van de eerst band, iets drinken komt later wel. Volgens het affiche zou dat het Engelse Cryptic Shift moeten zijn. Om onbekende reden is dat echter het Amerikaanse Haunter geworden. Laat dat nou net de band zijn waar ik het meest benieuwd naar was. Helaas, vette pech voor mij. Ik val dus binnen terwijl het laatste nummer, Chained at the Helm of the Eschaton, bezig is. Dit is een lang nummer en er valt gelukkig nog wat te genieten.
Het op Gorguts en Akercocke geschoeide geweld doet mijn oren onmiddellijk spitsen en gaat er in als gesneden koek. Voordat ik goed en wel lekker in de wedstrijd zit is het al voorbij en moet men als een razende roeland de boel ombouwen voor de volgende band. Ik kan al met al niet echt een goede indruk krijgen van Haunter daar het te kort voor me was. Ik hoop ooit op een herkansing.
Band twee is dus Cryptic Shift uit het Verenigd Koninkrijkse Leeds. Na een korte blik op de merchandise van de bands valt het me bij dit gezelschap op dat de afgebeelde platenhoes meer van een stonerrockband zou kunnen zijn. Maar ja, dat heb je al gauw als er een astronaut/kosmonaut op je hoes/shirt staat. De lichten dimmen en de heren komen op het podium. Na die korte blik denk ik, yup dit wordt een vette thrashshow. Alle bandleden voldoen aan alle stereotypen die dit genre uitstralen. Lang haar met ditto pony, strakke spijkerbroeken en uiteraard de witte basketbal gympen eronder.
Niets is minder waar en vervolgens wordt er notenschrift opgetrokken waar menig 18-eeuwse componist stinkend jaloers van zou worden. Gorguts, Nocturnus, Cynic en Theory in Practice liggen aan de basis van deze band. De ene na de andere ingewikkelde riff wordt door zanger/gitarist Xander Bradley uit zijn instrument geslingerd en het trio eromheen componeert er ook lustig op los. Dit alles heeft in eerst instantie een bijzonder rommelig effect daar ook de geluidsman er moeite mee heeft om dit alles goed aan elkaar te naaien. De bas komt uitstekend uit de verf, maar de beste jongeman heeft ogenschijnlijk niet in de gaten dat hij op een podium staat en soleert er lustig op los. Langzaamaan komt ook het strotgeluid beter tot zijn recht en begint er iets van een compositie te vormen.
De doorgewinterde luisteraar zal dit, ongetwijfeld, een worst wezen en kent de klappen van de zweep wel. Echter heb ik niet de indruk dat er van zulke luisteraars aanwezig zijn. Nummers (geen setlist aanwezig, de songs zullen de nadruk hebben op het tot nu toe enige album Visitations from Enceladus) lopen op vervreemde wijze naadloos in elkaar over en als je de plaat en wellicht ook de EP Beyond the Celestial Realms dus niet kent, heb je geen idee waar een nummer eindigt en begint.
Daarbij komt ook nog eens de vermoeide indruk van de jonge heren tevoorschijn en lijkt het een standaardvertoning te gaan worden. Dit alles wordt nog eens versterkt door geen enkele interactie met publiek op een “Rotterdam”-schreeuw na. Begrijp me niet verkeerd, dit alles zit razend knap in elkaar maar komt vandaag niet tot de uiting die ze zelf voor ogen zouden hebben als je op tournee gaat. Dit is typisch een band die je moet kennen al voor je hier los op kunt gaan.
Snel ombouwen en door naar de volgende band. Een snelle blik buiten Baroeg leert al snel dat het geen gemakkelijke tour is voor deze vier bands. Ze hebben met z’n allen een shitload aan spullen bij zich en zitten als haringen in een ton gepropt in twee veel te kleine tourbusjes, waarvan één bus ook nog eens een zij-raam mist en is afgeplakt met karton en het welbekende gaffa tape. Dit kan wel het één en ander verklaren voor de vermoeide indruk die veel heren vertonen. Een indruk die ik ook al kreeg doordat alle rondhobbelende bandleden het maar al te druk hadden met het leegdrinken van blikjes water. Maar ja, hydrateren is in deze business wel belangrijk.
Tijd voor het Italiaanse Bedsore. Als ik weer binnenkom wandelen valt me meteen een groot en imposant obstakel op aan de voorkant van het podium. Het betreft een flinke installatie aan synthesizers op. De heer die dit alles beheerst is ook nog eens gitarist en zanger. De man heeft het er maar druk mee.
Zoals de doorgewinterde metal liefhebber weet is het podium in Baroeg niet groot, dus blijft er voor de andere Romeinen buiten deze Stefano Allegretti weinig ruimte over. Dit hebben ze gelukkig ook niet nodig want een statisch optreden is wat we te zien krijgen. Ook hier is Gorguts (en aanverwante bands) de grote speler in het geheel. Vlak Bedsore overigens niet uit, want de heren hebben meer in petto dan alleen heel technisch pretenderen te zijn. Ook invalshoeken uit de progressieve hoek (vandaar de hammond) en bands als Autopsy en Obituary schuwt de heren niet. Het voelt bij tijd en wijle vervreemdend aan, maar het optreden begint aan je te kleven om vervolgens niet meer los te laten. Nummers als Scars of Light, At the Mountains of Madness en Brains on the Tarmac zijn lang maar, beklijven wel. Het zijn zorgvuldig opgebouwde metalnummers met veel interessante invalshoeken waar ook Opeth of Dissection (om maar eens wat bands te noemen) in doorschijnen. Al met al een waardige co-headliner waar ik zeker met plezier naar uitkijk om nog eens te aanschouwen.
Wederom een snelle ombouw valt ons ten deel. Het Amerikaanse trio Suffering Hour heeft niet zoveel opsmuk aan instrumentarium nodig en is met een bassist/zanger, drummer en gitarist wel klaar om de bezoekers te voorzien van een interessante geluidsmuur. Het gitaargeluid van YhA doet nog het meest denken aan een akoestisch versterkte gitaar maar dat gaat op den duur vervelen: het is te monotoon en ik krijg het gevoel dat ik iets mis. Drummer IsN raast aan één stuk door en zanger DgS buldert in twee microfoons waar mij het doel onduidelijk van is. De eerste twee nummers (Obscuration en Devouring Shapeless Void) trek ik nog wel en ik kan het allemaal nog aardig volgen, maar de onaflatende stroboscoop begint irritatie op te wekken omdat ik hier niet goed tegen kan.
Nummers als Putridity of Men, Transcending Antecedent Visions en The Foundations of Servitudem hebben dan ook op mij hetzelfde effect en kan ik er door de lichtshow en het gitaargeluid de aandacht er niet meer bijhouden waardoor dit concert met een kleine teleurstelling afloopt. Ik vind het dan ook niet erg dat het aangekondigde uur, drie kwartier blijkt te zijn. En komt er zelf na enig aandringen van het aanwezige publiek geen toegift meer. De koek is blijkbaar op.
Het trio weet echter wel donders goed wat ze doen en doen dat zeer bedreven. Het geluid dat ze de zaal inslingeren komt uiterst goed uit de verf zoals ook op de plaat te horen is. Het is alleen niet mijn kopje thee, zullen we maar zeggen.
Wat het meest opvalt vanavond is dat er bij geen enkele band sprake is van interactie met het publiek, welke ook nog eens afwezig blijft deze avond. Het blijft bij hooguit dertig bezoekers vanavond. Al met al was dit een uiterst interessant pakket dat, helaas, op de verkeerde avond Nederland aandoet. Jammer, deze bands verdienen zeker meer aandacht en ik denk dat de spelende heren geleerd hebben dat ze wat moeten werken aan hun uithoudingsvermogen om een intensieve tour in te gaan. Maar aan de andere kant begrijp ik dat ook wel weer. Je bent jong en krijgt deze kans om door Europa te racen met je band, nieuwe vrienden en plezier maken en dan doe je alles wat je kan en ga je gewoon ouderwets in drie weken naar de klote.
Datum en locatie
18 mei 2022, Baroeg, Rotterdam
Link: