Uit de categorie ‘potverdorie, dat lijkt mij wel wat’ was daar op een zeer natte, zeg doorweekte, zondag in februari een interessant feestje in Moira in Utrecht. Een drieluik zou voorgeschoteld worden, georganiseerd door Moira en Black Earth. U kent het wel, of zou het in elk geval moeten kennen wanneer sludge en drone de steekwoorden zijn. Het drieluik viel voor ondergetekende helaas enigszins in het water. Bij binnenkomst bleek deel I van de avond immers al afgerond te zijn.
Wat zou er deze avond staan te gebeuren? Allereerst vertelde White Whale boeiende verhalen bij vreemde taxidermie, voornamelijk uit de 19e eeuw. De aanwezige Italianen konden mij in elk geval in redelijk Engels vertellen dat zijn rariteitenkabinet intrigerend was. Jammer dat dit al voorbij was. Afijn, daar was dan nog Sil Bereklauw onder de naam Sil Kruidig, die de innerlijke mens verzorgde met vegetarisch voedsel dat de mens deugd doet. Het was zeer goed te doen, en de creaties van Sil vielen goed in de smaak. Daar moeten we meer van hebben. De festivals in Nederland hebben je nodig Sil!
Het contrast was interessant. Enerzijds een expo met dode dieren en curiositeiten, anderzijds een vegetarische maaltijd. Het Italiaanse ritualistische noise rock duo onder de naam OvO deed daar nog een schepje bovenop. OvO bestaat uit Bruno Dorella achter de drums en Stefania Pedretti achter de microfoon en op de gitaar. Spelend in het werkelijk pikkedonker begeleiden zij deze avond de filmbeelden van de film Frankenstein uit 1931. Dit alles in een bioscoopsetting.
Een wonderlijke vertoning. De duistere drone/noise wordt vergezeld van de gevarieerde vocale bijdrage van Stefania, die gaandeweg in haar element komt. Zoals gezegd speelt OvO zonder enig licht. OvO staat in de schaduw van het licht, van het doek waar Frankenstein zich afspeelt. We moeten het dus echt doen met de beelden van de film en het geluid uit de duisternis. De cultfilm Frankenstein was voor zijn tijd een zeer realistische en gedurfde horrorfilm, in de 21ste eeuw is het hier en daar slapstick.
Dat maakt ook hier het contrast weer interessant. De geluidseffecten en die typerende vocalen creëren een op momenten beknellende horrorsfeer. De beelden geven een nostalgische blik in het begin van de vorige eeuw, waarin het filmlandschap niet werd gedomineerd door flitsende beelden en matige verhaallijnen. Hoewel de muziek speltechnisch niet gelijk een hoogstandje is, slaagt OvO er toch in om de sfeer erin te houden. Met het vorderen van de film neemt ook de muzikale aankleding toe. Met name vocaal komt er nu meer inbreng. Dat horen we graag. Wat een geluid komt er uit deze kleine dame! De film duurt een dik uur, en gelijk daarna houdt OvO het ook voor gezien. Een vrij korte speelduur dus. De volle zaal blijft echter tevreden achter voor nog een laatste drankje, voordat morgen de werkweek weer van start gaat.
Datum en locatie
10 februari 2019, Moira, Utrecht
Link: