Slipknot, Machine Head en Children of Bodom
Heineken Music Hall te Amsterdam, 20 november 2008
Het negenkoppige gezelschap van Slipknot raast momenteel weer door Europa. In ons land werd onlangs de Heineken Music Hall in Amsterdam aangedaan door Corey Taylor en de zijnen. Dat de band nog steeds enorm populair is, was te merken aan het feit dat het concert ruim van te voren was uitverkocht. Natuurlijk hielpen de toonaangevende support-acts, Machine Head en Children of Bodom, daar ook een handje aan mee. Al met al een leuk avondje metal voor (vooral) jong en oud!
Om klokslag half acht gingen de lichten uit voor Children of Bodom. Een reeds goed gevulde zaal met zeer fanatiek publiek stond voor hen klaar. De band werd luidkeels ontvangen en kreeg een groot deel van de aanwezigen met zich mee. Op de plek waar ik stond, was het geluid nogal blikkerig en dat ging zo nu en dan ten koste van sommige songs. Zo waren de wat snellere nummers zoals Hatecrew Deathroll en In Your Face een beetje lastig te herkennen. In het half uurtje dat de band speelde waren er ook een aantal hoogtepunten. Zo was Angels Don’t Kill natuurlijk een genot om naar te luisteren, en de bandleden hadden zichtbaar plezier in het spelen. Al met al een leuk, maar veel te kort optreden van de Finnen, waarbij enkele nieuwe nummers van het album Blooddrunk, natuurlijk ook niet werden vergeten.
Vorig jaar stond Machine Head als hoofdact tijdens The Black Crusade Tour ook al in de Heineken Music Hall. Vanavond vinden Robb Flynn en vrienden wederom de weg terug naar Amsterdam, dit keer niet als hekkensluiter maar als special guests. In de eerste instantie kwam ik vanavond vooral voor Machine Head, maar naderhand viel de band me toch wat tegen. Wellicht kwam dit door de relatief korte speeltijd. Wanneer een dergelijke band slechts een klein uurtje speeltijd heeft en deze vult met vier lange nummers van The Blackening (2007) , een nummer van Through The Ashes Of Empires (2003) en twee nummers van Burn My Eyes (1994), zullen er altijd mensen zijn die iets missen. Daar was ik er eentje van. Begrijp me niet verkeerd, Machine Head speelde overtuigend en viel zichtbaar in de smaak, maar een topplaat als The More Things Change (1997) mag toch niet totaal genegeerd worden?
Genoeg geklaag; vanaf opener Clenching The Fists Of Dissent tot afsluiter Davidian (inclusief wall of death, ookal was een circle pit de bedoeling) kolkte het publiek als een mongoloïde massa door elkaar. Het geluid was wat beter dan bij de Finse voorgangers maar nog lang niet volmaakt. Zo klonk de stem van bassist Adam Duce tijdens de cleane stukken van Halo en Beautiful Mourning veel te hard, en dat had een vreemd effect. Er was wel wat interactie met het publiek maar logischerwijs zat er veel snelheid in de set. Tijdens Old trilde de zaal werkelijk op zijn grondvesten, en ook Aesthetics Of Hate en Imperium deden het ronduit lekker. Ik vind dat de band toch eens moet overwegen om wat nieuws (ouds?) aan de setlist toe te voegen. Ik noem Bay Of Pigs of A Nation On Fire. Geen slecht optreden van Machine Head, maar ik heb ze al eens overtuigender aan het werk gezien.
Ook Slipknot kende de weg naar de Heineken Music Hall al van een eerder bezoekje. Tijdens de Iowa-tour stonden de mannen ook al op de planken van de bierhal. Nu, twee albums en bijna zeven jaar later, dus weer. Dat het merendeel van het aanwezige publiek voor deze band kwam, was al snel duidelijk. De leeftijd varieerde van zeer jonge kinderen (lees: elf tot veertien jaar) tot wat dertigers en een handvol veertigers. Veel jonge mensen dus, vandaar misschien die Slipknot-ballonnenstand? Anyway, Slipknot wist mij in vergelijking met de voorganger dus wel te verrassen. Er werd afgetrapt met Surfacing, een nummer dat voorheen altijd als afsluiter gebruikt werd. Verder kregen we nog een ludieke versie van Only One voorgeschoteld, en ook Prosthetics kwam voorbij. Dit nummer hoor ik overigens liever op cd dan live, maargoed, de band bleef verrassen en het aanwezige publiek voor het podium ging totaal los.
Er werd hard meegezongen met Duality en ook de twee nieuwe nummers Psychosocial and Dead Memories werden zeer goed ontvangen. Verder kwamen er natuurlijk een aantal verplichte krakers voorbij (Heretic Anthem, Eyeless, Get This, The Blister Exists), en Spit it Out werd vanzelfsprekend gekoppeld aan het bekende Jumpthafuckup-ritueel, het blijft een leuk schouwspel. De lichten gingen even uit en de negen kwamen terug met People = Shit en (sic). Nogmaals, een verrassende setlist dus, met grote afwezige Wait And Bleed. Corey Taylor was verdomd goed bij stem en door het redelijke tot goede geluid was alles goed te volgen. Qua show zat het allemaal ook gelikt in elkaar. Het drumstel van Joey Jordison ging op een gegeven moment de lucht in en kantelde vervolgens naar voren. Een schouwspel dat sommigen wellicht kennen van de dvd Disasterpieces. Er ging nog wel meer de lucht in en de enige factor die wat minder dynamisch oogde was DJ Sid Wilson die met een wandelstok het podium betrad. Zijn hielen zijn blijkbaar nog niet geheeld. Het Slipknot-circus was in ieder geval compleet.
Zoals je kunt lezen was het weer een geslaagde avond vol variatie in alle opzichten. Children of Bodom kon zichzelf misschien niet optimaal uiten in een half uurtje en Machine Head is vandaag de dag misschien niet meer geschikt als supportact, maar ze waren er toch, en dat kan ik dan ook geen straf noemen. Slipknot viel me alleszins mee en ik denk dat velen dit gevoel met me zullen delen.
Links: