Secrets of the Moon, Dødheimsgard, Thulcandra en Our Survival Depends On Us in Amstelveen
P60, 11 maart 2016
Altijd fijn: een concert in het mooie zaaltje van P60 in Amstelveen, dat regelmatig een bende metalheads naar zich toe weet te lokken met een boeiende programmering. Deze vrijdagavond blijft het wat rustig qua bezoekersaantallen, maar dat mag de pret niet drukken. De A New Sun at the End of the World Tour brengt Secrets of the Moon naar Nederland, vergezeld door drie special guests, voor een donkere, inktzwarte avond.
Nou ja… inktzwart? De avond wordt afgetrapt door het uit Oostenrijk afkomstige Our Survival Depends On Us met – zoals de band het zelf het liefst omschrijft – een potje ‘intens spirituele muziek’. OSDOU zorgt inderdaad niet alleen in haar muziek voor hogere sferen; er verspreidt zich ook letterlijk een aromatische geur van brandende salie door de zaal. De ambiance die de band creëert is er niet één die direct aan black metal doet denken, maar wel aan de titel van één van hun nummers: I Will Not Obey. OSDOU permitteert zichzelf muzikaal gezien namelijk alle vrijheid, met mantra-achtige repetitieve riffs en drums, samples vol mysterieuze geluidseffecten en daaroverheen afwisselend – soms ook gelijktijdig – de begoochelende, schreeuwerige stemmen van de drie zangers.
Het optreden vormt evenwel een prima start van de avond in doomachtige sferen met nummers als My Sons and Daughters en The Shadowstalker, zeker nu het nog wat rustig is in de zaal en de band het met een handjevol bezoekers moet stellen dat zich in plukjes voor het podium heeft opgesteld. OSDOU zelf gaat volledig op in de muziek. Vooral toetsenist Hajot lijkt in staat van trance te verkeren achter zijn synthesizer. Helemaal niet verkeerd om mee te beginnen, dit geheimzinnige samenspel van de Oostenrijkers.
Hierna de eer aan het uit Duitsland afkomstige Thulcandra om het podium te betreden en het tempo eens lekker op te voeren. Geïnspireerd op old school Zweedse blackened death metal, treedt dit gezelschap qua sound stellig in de voetsporen van het voormalige Dissection. Thulcandra wisselt harmonische gedeelten af met intens ruige, ijskoude riffs en dito gekrijs. De band lijkt overigens wars van overbodig commentaar tussen de bedrijven door, er moet simpelweg gespeeld worden. En dat doen ze dan ook. Met verve.
In Blood and Fire en Ritual of Sight van het tweede album Under A Frozen Sun komen voorbij, evenals Spirit of the Night van debuutplaat Fallen Angel’s Dominion. Muzikaal gezien loopt het optreden gewoonweg gesmeerd en een half uur gaat daarmee eigenlijk schandalig snel voorbij. Helaas is het nog steeds niet erg druk in de zaal, maar het aanwezige publiek geeft Thulcandra evengoed de aandacht en toewijding die het gezelschap verdient – en bewijst maar weer eens dat het niet per definitie noodzakelijk is om in grote getale aanwezig te zijn.
De verrassing van deze avond is toch wel Dødheimsgard, in zowel muzikaal als ieder ander opzicht. Het repertoire van deze avantgardistische band zit vol opzettelijke dissonanten, de drums klinken blikkerig, de ritmes en zang voornamelijk tegendraads. Rustige episoden worden afgewisseld met snoeiharde intervallen. Maar ondanks dat het geheel schuurt, piept en kraakt, met gitaren in overdrive, klinkt het tegelijkertijd als verdomd knap in elkaar gezette herrie. Frontman Aldrahn heeft daarbij een indrukwekkend repertoire aan loopjes tot zijn beschikking waarmee hij zich over het podium beweegt. Ook toont hij zich uiterst bedreven in het uitbeelden van geheimzinnige mimegebaren. Denk hierbij aan het in het hoofd draaien van denkbeeldige schroeven en obscure tekeningen die hij ter plekke in de lucht schrijft. Dit experimentele gezelschap staat hoe dan ook garant voor een bijzondere luisterervaring, maar maakt er visueel ook een feestje van.
En het publiek? Dat gaat hier gretig in mee. Vooral het in het Noors gezongen Når vi har dolket Guds Hjerte doet de zaal ontwaken. Maar Aphelion Void en Architect of Darkness van het laatste album A Umbra Omega mogen er ook zijn. Beide zijn nummers waar de urgentie vanaf lijkt te spatten, als een verhaal dat verteld moet worden. ‘How many of you have actually heard us before?’, vraagt Aldrahn halverwege het optreden, en hij kan tevreden vaststellen hoe grofweg de helft van de aanwezigen een hand opsteekt.
Rond de klok van elven is het tijd voor de hoofdact van de avond. Het podium is een vol uur aan Secrets of the Moon, een doorgewinterde blackmetalband uit Duitsland, die al sinds 1995 actief is. Het gezelschap heeft met zijn laatste album Sun het roer vrij radicaal omgegooid en staat klaar om zijn nieuwe op black metal geïnspireerd sprookjes aan het publiek voor te spelen.
Na enkele cleane akkoorden vullen beukende gitaren, helse drums en schreeuwende zang de zaal als No More Colours wordt ingezet (‘I was given just one life/one heart/one soul/one life…’). De recente nummers van Secrets of the Moon schuren hier en daar gestadig tegen melancholische doom aan, maar dit vormt een prima afwisseling met de ruigere gedeelten. Op het programma staat een mengsel van oud en nieuw met songs als Dirty Black, Worship, Ghost en Lucifer Speaks. Als laatste wordt het prachtige, verhalende Man behind the Sun gespeeld. En een mooier sprookje om je gasten het schemerduister mee in te sturen is er eigenlijk niet denkbaar.
Stipt om 00:00 doet Zanger Philipp Jonas de aanwezige metalheads uitgeleiden met de verstandige woorden ‘This is not the end of the tunnel’. En zo is het maar net. Dat er nog maar vele duistere avondjes mogen volgen.
Links: