Rush in Amsterdam
Ziggo Dome, 2 juni 2013
Op zondagavond 2 juni 2013 stroomden de pleinen en cafés rondom de Amsterdam Arena vol met Rush-aanhangers. Een apart slag volk. Niet makkelijk te categoriseren. Jong, oud, van brave huisvader tot rocker op leeftijd. Maar allen bijna zonder uitzondering diep en oprecht fan van het Canadese rock-instituut. Dirk de Boer was er voor Zware Metalen bij in Amsterdam.
Het gebeurt niet vaak dat een band die al een kleine veertig jaar bestaat in de herfst van zijn carrière op de proppen komt met zijn meest pretentieuze plaat. Het zegt veel over Rush dat met het geslaagde Clockwork Angels nieuwe muzikale paden bewandeld en oude routes aanstipt waarbij de thematiek van de plaat als totaal-concept kan worden beschouwd. Een boek maakt Clockwork Angels dan ook tot een totaalbeleving. Vooraf lijkt het mij een hele klus om in het kader van de gelijknamige tournee een setlist samen te stellen waar zowel oud als nieuw werk tot zijn recht komt. Ondanks dat, naar eigen zeggen en gekscherend, de band 1600 nummers heeft om uit te kiezen slaagt Rush erin heden en verleden recht te doen.
Zijnde mannen van de klok wordt om 20.00 uur precies het Ziggo Dome-huislicht uitgedaan. Na een, van Nederlandse ondertiteling voorzien, filmpje trapt Rush af met, mijn persoonlijke favoriet, Subdivisions. Het geluid is loepzuiver, Rush laat geen noot vallen al moet Geddy Lee af en toe behoorlijk stretchen om de helium-zanglijnen ordentelijk te reproduceren. Wat volgt is een eerste deel van het optreden waar in een uur vooral de geschiedenis van Rush zoals die zich vooral in de jaren ’80 heeft gemanifesteerd passeert. Weinig verrassingen, al staan volgens mij Territories en Grand Designs niet heel vaak op de setlist. Hoogtepunten zijn de open doekjes als het eerder genoemde Subdivisions en The Analog Kid van het Signals-album.
Ondertussen kijk ik om mij heen en constateer dat ik in mijn directe omgeving omringt wordt door Britten van middelbare leeftijd, een Duits en een Vlaams koppel en volk dat uit een land uit Scandinavië lijkt te komen. Voorafgaand aan de show had ik in de pub op het Arena-plein al verschillende nationaliteiten waargenomen en die behoorden zeker niet tot de nationaliteiten die Amsterdam-Zuid permanent bewonen. Ik bezoek nog wel eens een concertje en het Rush-publiek is niet het standaard publiek dat je tijdens concerten aantreft. Gehuld in Rush-shirts die negen van de tien keer niet bij de persoon in kwestie passen zie je de flonkering in de ogen wanneer er door de boxen van de pub een Rush-nummer schalt. Het zijn waarschijnlijk welzijnswerkers, bankmedewerkers, ambtenaren en dergelijke die normaal gesproken opgaan in hun negen tot vijf-baan en wonen in de ‘houd je van vlees dan braad je in Croma’-wijken die in alle landen te vinden zijn. Als hun favoriete band speelt treden zij buiten zichzelf en leggen lachend tientallen euro’s neer bij de merchandise-stand en wordt ieder nummer tijdens de show meezingend, meedrummend of instemmend knikkend ontvangen. Er wordt gelukzalig geglimlacht wanneer Neal net die subtiele fill speelt of Geddy dat knorrende bassloopje laat horen. Het is bijna aandoenlijk en ik betrap mij erop dat het mij opvalt, maar niet stoort.
Met een achterlijk harde knal die in Far Cry volgt op vuurwerk is het eerste uur van ‘an evening with Rush’ voorbij. Een kwartiertje noodzakelijke rust volgens Geddy, ‘cause we are ancient’. Slechts weinig bezoekers verlaten hun plek voordat na een stijf kwartier de tweede set begint. Achter het drumstel wordt een strijkorkest neergezet dat een bijdrage levert aan het tweede en grootste gedeelte van de avond. Wederom wordt er een anker geplaatst via een filmpje dat deze keer te lang duurt. De nadruk de rest van de avond ligt vooral op Clockwork Angels, een plaat die je vooral in zijn geheel moet horen. De gekozen nummers zijn echter voor de hand liggend en de opgestelde strijkers hebben meerwaarde. Buiten Headlong Flight (Bastille Day deel 2 voor ingevoerden) lenen de wat zweverige nummers zich prima voor de behandeling met horizontaal bespeelde snaarinstrumenten. Na Seven Cities Of Gold schuifel ik richting bar om wat te drinken. Aardig, nee briljant in feite, is dat ik één van de dames van het bedienend personeel, die hoogstwaarschijnlijk nog niet geboren was toen Rush al driekwart van zijn repertoire had uitgebracht, als in trance The Garden zie ondergaan. Die oprechte blik van haar was prachtig en ontroerde. Voor mij een teken dat Rush ook publiek kan boeien dat waarschijnlijk nog nooit van de band gehoord heeft.
Rush neemt vanavond met The Garden afscheid van Clockwork Angels. Met het strijkorkest wordt nog wel de rest van de reguliere set gespeeld. Dat had van mij niet gehoeven. Echt storend is het in eerste instantie niet, maar nummers als Red Sector A en zeker YYZ kunnen prima zonder de nu obligaat overkomende toevoeging van de twee dames en een stuk of wat heren. De klok kruipt op dat moment al tegen elven. Met Tom Saywer en een flinke hap uit 2112 wordt afgesloten. Maar dat had het leeuwendeel van de aanwezigen al wel verwacht….
Tijdens 2112 heb ik de zaal dan al verlaten om de auto op te zoeken om naar mijn eigen ‘subdivision’ te reizen. Een bijzondere avond waar Rush een mooie brug heeft geslagen tussen het hedendaagse en vooral jaren ’80 werk. Oké, de gespeelde nummers staan vaak al lang van te voren vast en de show is bijkans erg gelikt. Noem het professioneel. Toch blijft gedurende de terugreis de vraag hoe het toch kan dat Rush zo’n bijzonder publiek weet te trekken en ondanks dat veel nummers naar mijn bescheiden mening een nog breder publiek kan trekken. De aanwezigen vanavond zal het een worst wezen, Rush toont eens te meer waarom zij een stadion vol ‘loonies’ in vervoering kan brengen. En daar kunnen maar weinig acts aan tippen.
Setlist:
- Subdivisions
- The Big Money
- Force Ten
- Grand Designs
- Limelight
- Territories
- The Analog Kid
- Bravado
- Where’s My Thing?
- Far Cry
- Caravan
- Clockwork Angels
- The Anarchist
- Carnies
- The Wreckers
- Headlong Flight
- Halo Effect
- Seven Cities of Gold
- The Garden
- Manhattan Project
- Drum Solo (The Percussor)
- Red Sector A
- YYZ
- The Spirit of Radio
- Tom Sawyer
- 2112 Part I: Overture
- 2112 Part II: The Temples of Syrinx
- 2112 Part VII: Grand Finale
Links