Rocking the Royal Grounds: genieten van Beth Hart op Paleis Soestdijk

Met de start van de maand juli beginnen ook weer de optredens op toch wel een van de mooiste concertlocaties van Nederland: Paleis Soestdijk. Met tien concerten verdeeld over twee weekenden is er voor ieder wat wils: van Ludovico Einaudi tot Eros Ramazzotti en van Bløf tot Floor Jansen. Helaas heeft Floor Jansen haar optreden wegens gezondheidsproblemen moeten afzeggen, maar gelukkig was er nog een ander optreden dat ons aansprak: blues- en rockicoon Beth Hart. Haar muziek is misschien iets rustiger dan wat de gemiddelde metalfan gewend is, zonder heftige screams of scheurende gitaren. Toch zullen de catchy rocknummers met een vleugje blues ongetwijfeld ook door de lezers van Zware Metalen gewaardeerd worden!

Naast de muziek van vanavond verdient ook de locatie een eervolle vermelding in dit concertverslag. Vanaf het moment dat je het parkeerterrein verlaat en je richting de ingang begeeft, betreed je een betoverend schouwspel van bosachtige paadjes, prachtig verlicht en met speakers waaruit een strijkorkest klinkt. Wanneer er vervolgens een fiets voorbijrijdt met daarachter een platform waarop een man zit te badderen, heb ik even het gevoel in de Efteling te zijn beland. Het veld waarop je vervolgens uitkomt is omgetoverd tot een sfeervol foodtruckfestival met overal parkbankjes en nog meer leuke verlichting. De festivalsfeer die hierdoor ontstaat, is compleet anders dan bij de concerten die we gebruikelijk bijwonen en wat mij betreft uniek aan de Royal Park Live optredens. Het veld wordt gescheiden van het podium door een grote tribune, wat een knus gevoel geeft. Hoewel dat het veld dan wel heel knus maakt, is het natuurlijk erg jammer dat je niets van het concert kan zien vanaf het foodcourt. Als alternatief zou een scherm hier fijn geweest zijn, vooral voor het publiek dat met het mooie weer graag van op het gras wil genieten van de optredens.

Vanaf 16 uur kunnen liefhebbers genieten van een dj en muziek van Campfire, waarbij akoestisch bekende nummers worden gespeeld die iedereen kan meezingen. Om half zeven begint het eerste voorprogramma op het podium: de 21-jarige Boaz Roelevink. Deze getalenteerde zanger/gitarist begon op dertienjarige leeftijd met gitaarspelen, maar liet de gitaar vallen en brak hem per ongeluk. Om geld te sparen voor een nieuwe gitaar besloot hij op straat op te treden met een geleend exemplaar. Al snel merkte hij dat optreden zijn ware passie was en dat hij dit doel heeft weten te bereiken, is evident: vanavond staat hij hier namelijk voor 5000 enthousiaste toeschouwers als voorprogramma van Beth Hart!

Helaas was ik door een hevige regenbui die avond wat aan de late kant en heb ik alleen de laatste paar nummers van het optreden kunnen horen. Desondanks hoefde je niet het hele optreden bij te wonen om te kunnen concluderen dat Boaz absoluut fantastisch klinkt en daarmee een hele fijne opener is voor de rest van de avond. De rustige nummers van zijn debuutalbum Keep It Simple die hij samen met bandlid Maurice van Hoek opvoert, vallen bij het publiek in ieder geval zeker in de smaak.

Voordat Beth Hart begint, staat ons nog een tweede optreden te wachten, namelijk dat van Mell & Vintage Future. Dit trio werd acht jaar geleden gevormd toen muzikale veteranen Nico Brandsen en Ton Dijkman werden voorgesteld aan Melanie Jonk, de getalenteerde zangeres van de band. In de eerste twee uur na hun ontmoeting schreven ze samen hun eerste single Call My Name en intussen hebben ze drie albums uitgebracht. Zodra het optreden van start gaat met nummers High On Love en Brand New Day, vraag ik me af waarom ik niet eerder van hen heb gehoord. Het kan zijn dat ik onder een steen heb geleefd of dat de band gewoon nog niet zoveel bekendheid heeft verworven, maar als je een liefhebber bent van rhythm & blues, raad ik je zeker aan om even naar hen te luisteren. Live zijn ze namelijk net zo fantastisch, zo niet beter dan op de opnames, en de prachtige verschijning en aanstekelijke energie van Melanie dragen daar ongetwijfeld aan bij.

Niet alleen spelen ze hun eigen nummers, ook brengen ze een prachtige versie van Lou Reeds Perfect Day ten gehore, een jeugdheld van organist Nico Brandsen. Wanneer Mel bij het refrein vraagt: “Kennen jullie deze?” blijkt het antwoord een volmondig ‘ja’ te zijn wanneer het publiek vervolgens luidkeels met het nummer meezingt. Tussen de nummers door wordt er gegrapt dat het nummer Muddy Waters gaat over Tata Steel, en wanneer Mel de elektrische gitaar erbij pakt, roept ze lachend: “Thanks voor het lenen, pa!” Hierna gaat het tempo omhoog met het nummer Do The 45, waarna ze afsluiten met een van hun eerste hits, Central Station.

Opnieuw was er bij dit voorprogramma van rock of metal geen sprake, maar de prachtige stem van Mel en het fantastische muzikale talent van Brandsen en Dijkman zijn als een goede gitaarsolo in een nummer van Metallica: onmogelijk om niet te waarderen.

Ondertussen zien we de zon achter het prachtige Paleis Soestdijk wegzakken en staat iedereen vol verwachting te wachten op de artiest waarvoor we allemaal gekomen zijn. Om negen uur stapt Beth Hart dan eindelijk onder luid gejuich het podium op. Meteen vraagt ze het publiek om mee te zingen, wat enthousiast wordt opgepakt, en het eerste nummer Waterfalls begint. Vervolgens stelt ze haar band voor, die zeker in het zonnetje gezet mag worden wanneer ze hieraan toevoegt dat ze vlak voor de show nog even de complete setlist omgegooid heeft. Haar band kan er gelukkig hartelijk om lachen en lijkt er niet mee te zitten. Er wordt tussen Beth en de bandleden onderling veel gelachen, wat ondanks het enorme veld zorgt voor een intieme sfeer; alsof we allemaal aanwezig zijn bij een (toegegeven, fantastische) repetitie voor het daadwerkelijke optreden moet gaan beginnen.

Het tweede nummer, Can’t Let Go, is een stevige cover van Randy Weeks, waarbij gitarist Jon Nichols een kleine gitaarsolo speelt. Hart moedigt het publiek aan om haar zinnen te herhalen en mee te zingen, ongeacht hoe gek het klinkt. Het publiek omarmt dit enthousiast, en zelfs zinnen als “I am a woman and I am always right” worden luidkeels meegezongen, tot genoegen van Beth, die er hartelijk om moet lachen. Hierna draagt ze het nummer I Love You More Than You’ll Ever Know op aan haar man, wat opnieuw een persoonlijk tintje geeft aan de show.

Vervolgens kruipt Hart voor een aantal nummers achter de piano. Dat ze achter de piano zit, wil echter niet zeggen dat we nu slome ballads gaan horen; de zangeres kiest juist voor wat stevigere nummers, waaronder één van haar bekendste nummers Bad Woman Blues. Ook het nummer Bang Bang Boom Boom, dat niet standaard in de setlist terug te vinden is, wordt door het publiek goed ontvangen. Ze vertelt dat ze geïnspireerd raakte door de film ‘Natural Born Killers’, dat wat wegheeft van het verhaal van Bonnie en Clyde. Ze spreekt uit dat ook zij een duistere kant heeft, waarna ze grapt dat ze momenteel (nog) niemand vermoord heeft. Toen ze in de film zag hoeveel plezier het koppel had, besloot ze dat ze daar graag een nummer over wilde schrijven. De vele herhalingen in het nummer worden door het publiek enthousiast meegezongen en Beth lijkt blij dat deze additie aan de setlist in de smaak lijkt te vallen.

Tegen het einde van het optreden lijkt de vermoeidheid toe te slaan wanneer ze tijdens L.A. Song haar tekst kwijtraakt. Ze weet het echt even helemaal niet meer en vraagt aan het publiek of het weer dezelfde tekst is als tijdens het vorige couplet, waarna ze lacht dat het nummer met terugwerkende kracht dan toch echt ‘terrible songwriting’ is. Ze raakt ook even geëmotioneerd wanneer het publiek massaal lichtjes de lucht in steekt. “Laat me nou niet huilen jongens!” roept ze, half lachend.

Ook in het nummer daarna, Leave The Light On, raakt ze haar tekst volledig kwijt. Omdat dit één van haar populairste nummers is kan het publiek meezingen, maar ze moet er uiteindelijk toch echt even een telefoon bijpakken om de tekst weer op te pakken. Ze laat weten het enorm rot te vinden, omdat ze weet dat het nummer in Nederland heel populair is en ze het daarom graag goed wil doen. Vervolgens stapt ze achter de piano vandaan en zingt ze het volledige nummer a capella, met het publiek als achtergrondkoor. Hiermee weet ze een voor haar vervelende situatie om te toveren tot een bijzonder moment in de show. Na het nummer laat ze weten door een moeilijke periode te gaan en met problemen te kampen met haar geestelijke gezondheid. Hierdoor huilt ze veel en is ze erg moe, iets wat er tijdens zo’n show ineens heel erg inhakt. “Geestelijke gezondheid is een ‘tricky little bitch’, het beheerst mij”, vertelt ze. “Als ik nu flip en wegren, dan wint het. Als ik nu besluit te blijven en eerlijk tegen jullie ben, dan win ik.” Haar kwetsbaarheid en eerlijke woorden over dit onderwerp lijken veel te doen met het publiek; wanneer ze haar verhaal doet, is het voor even muisstil en na haar mooie woorden wordt er flink gejuicht voor de zangeres.

Hierna is het tijd voor haar band, die de laatste paar nummers niet meespeelde, om terug het podium op te komen. De bassist heeft zijn basgitaar ingeruild voor een contrabas en de drummer wordt naar voor gehaald om op een samenstelling van verschillende ritmische instrumenten een solo te spelen. Na het swingende Sugar Shack lijkt het optreden voorbij te zijn, maar het optreden is natuurlijk niet compleet zonder Harts versie van I’d Rather Go Blind en een cover van Whole Lotta Love. Dit laatste nummer kunnen we ook terugvinden op het album A Tribute To Led Zeppelin, dat de zangeres vorig jaar uitbracht. Hierna is het optreden dan toch echt voorbij en wordt het tijd om de prachtige paleistuinen te verlaten.

Wie Beth Hart vorig jaar ook op Bospop gezien heeft, zal gemerkt hebben dat deze set een flink stuk steviger was dan de nummers die ze vorig jaar ten gehore bracht. We worden echter bij Beth Hart niet van onze sokken geblazen door heftige screams of pyrotechnische snufjes, maar door fantastische, talentvolle muzikanten en het verrassende repertoire, variërend van emotionele ballads tot swingende rocknummers. De interactie tussen de bandleden en het publiek en de toelichtingen van Beth gaven een intieme sfeer aan het geheel. Gecombineerd met de schitterende paleistuinen zorgde dit voor een hele bijzondere avond. Als je dit concert hebt gemist, raad ik je ten zeerste aan om deze geweldige artieste alsnog live te zien, want Beth Hart bezorgt je gegarandeerd een onvergetelijke avond vol fantastische muziek, ook zonder de magie van de paleistuinen.