Riverside en The Pineapple Thief
Vrijdag 31 oktober – Hedon, Zwolle
Riverside doet het goed in Nederland, getuige het feit dat het Poolse gezelschap voor vijf concerten in ons kikkerlandje tekende. Ook Hedon in Zwolle doet het goed, getuige de vele toffe concerten die er de laatste en komende tijd te zien zijn. Zware Metalen doet verslag van een uitverkocht optreden in Hedon, met The Pineapple Thief in het voorprogramma.
Ik kom pas halverwege het optreden van The Pineapple Thief binnen, maar word aangenaam verrast. Deze band is zeker meer dan de kruising tussen Riverside en Porcupine Tree, zoals ze zo vaak genoemd worden. Vooral de zanger klinkt live veel minder als Steven Wilson dan op cd. De band speelt behoorlijk integer, al helemaal in 
vergelijking met de hoofdband van vandaag. De zanger is tijdens zijn aankondigingen nauwelijks te verstaan, maar dat is wat mij betreft het enige nadeel. Door het ingetogen drumwerk en het subtiele toetsenspel wordt een hele mooie set gecreëerd, met een speciale vermelding voor het prachtig uitgevoerde Too Much To Lose. Geen moment is er sprake van een geluidsmuur als die van Riverside, maar juist daar ligt de charme van deze band. Een waardige opener!
Tijdens het ombouwen besluit een flink deel van het publiek wat drinken te gaan halen. Dat is over de gehele avond ongeveer de enige kans om wat verder naar het midden van de zaal te komen. Het propvolle Hedon lijkt niet welwillend te zijn ook maar een voet te verzetten, en enkelen lijken er ook niet om te malen tijdens de nummers hun babbel rustig voort te zetten. Zelfs wanneer Riverside het podium betreedt, en zeer verdienstelijk opent met 02 Panic Room. Tijdens de eerste nummers blijkt het zweverige keyboardwerk net als op de studioalbums een enorme invloed te hebben. De weinige rustpunten zijn vrijwel altijd die tussen de nummers. Het begin van de set bestaat opvallend genoeg enkel uit ouder werk. Second Life Syndrome en The Same River volgen na de opener, waarna het verfrissend kaal en akoestisch beginnende In Two Minds, dat halverwege magistraal ondersteund wordt door de rest van de band, het publiek verstilt. Een van de hoogtepunten van de avond!
Waarom er tot dan toe enkel ouder werk gespeeld werd, wordt vervolgens duidelijk. 
Riverside speelt het nieuwe album Anno Domini High Definition namelijk in zijn geheel. Het is niet mijn favoriete Riverside-album, maar de vijf nummers worden stuk voor stuk keurig netjes uitgevoerd. Een nieuw hoogtepunt wordt bereikt met het superintense einde van Hybrid Times. Waar de vier afsluitende maten blastbeat op de cd-versie niet helemaal het gewenste effect bereiken, slaan ze live keihard in. Erg mooi gedaan! Niet helemaal een tegenvaller dat de band hierna aftreedt eigenlijk, want het publiek lijkt zo zeker te weten dat de band nog terug gaat komen dat het niet eens de moeite neemt om ‘We want more’ te roepen. Gelukkig komt de toegift er nog, in de vorm van Stuck Between en een sterke samenvoeging van de laatste twee delen van de Reality Dream-trilogie. ‘Nog maar eentje dan?’ Blijkbaar, want men komt wederom terug en voert het nummer Rapid Eye Movement geheel uit. Vanuit het ambient-toetsenspel tot de climax van de hypnotiserende jam, het wekt bijzonder veel indruk en wanneer de band zeer hartelijk bedankt voor het enthousiasme staan ze toch al zo’n twee uur op het podium. Waar voor je geld, noemen we dat.
Links: