34 jaar na het Heizeldrama schreef het intussen op volle toeren draaiende stadionspektakel van Rammstein een nieuw stuk geschiedenis in de Brusselse arena. Daags voordien hadden de VRT, De Morgen, De Standaard en diverse andere nieuwssites de Neue Deutsche Härte-machine al letterlijk “haatzaaiende neonazi’s” genoemd. Fans en band rollen nog altijd over de grond van het lachen. Nu diezelfde media hun vuurwerkplatitudes en platonische Duitse zinsneden gepubliceerd hebben, is het tijd voor Zware Metalen. In het Koning Boudewijnstadion zagen wij de goden scoren en heersen, maar ook tegendoelpunten incasseren.
1-0: De oerknal
Kort nadat de laatste noten van Handels Music For The Royal Fireworks uitgalmen, rijst drummer Schneider uit het platform waar zijn slagwerk staat en geeft er een enorme saflet op! Perfect synchroon zindert er een oorverdovende vuurwerkknal uit alle voegen van het imposante (zichtbaar van buiten het stadion) ‘Oog van Sauron’-podium. Heel het stadion davert. Seismografen slaan op tilt. De telefoon op het politiebureau gloeit rood. En we zijn nog niet eens begonnen.
1-1: Zielige opener
In plaats van daar meteen een kraker achteraan te jagen, volgt met Was Ich Liebe, het op twee na zwakste nummer van de nieuwe cd. Elk groepslid gaat apart op, voegt telkens een laag van het nummer toe en gaat schools op een rij vooraan het podium staan. Net als voetbalploegen zich laten bewonderen tijdens de volksliederen. Komische noot: zanger Till die iedereen laat denken dat hij uit het podium zal rijzen en dan droogjes langs een zijplatform komt opgewandeld.
2-1: Pompend vierluik
Gelukkig stampt Links 2 3 4 vervolgens een pompeus kwartet op gang. Het soort songs waarvoor de frontman z’n knie voorhamert en de grooveriffs op de kaarsrechte ritmestoten zwengelen. Even dreigt de 2-2 te vallen, wanneer Till de brug van Tattoo een maat te vroeg inzet. Eerst probeert hij Schneider te overtuigen met een hilarische handbeweging om een maat over te slaan, maar nadat die dat verzoek lachend schuddebollend afwijst, lost de zanger het in een splitseconde op door de laatste noot langer aan te houden. Dat zijn van die dingetjes waar je als fan van geniet. Nog zo’n dingetje: de slagkrachtiger gespeelde openingsriff van Pussy, die dat nummer al iets meer verantwoordt. De 2-2; afgekeurd wegens buitenspel.
3-1: Loepzuiver en snoeihard geluid
Zal dat brachiale geluid wel controleerbaar zijn in zo’n galmend stadion? Zodra de zwarte rook van het openingsnummer in de atmosfeer is opgegaan, is iedereen gerustgesteld: op elke detail is gelet. De ritmesectie stompt de drainage vanonder de grasmat, het gitaartitanium rijt het staal van het Atomium, de mechanische turbines zuigen het elektriciteitsnet droog en de goddelijke baritonuithalen gaan door merg en been. Het op cd ondermaatse Radio wint er live aan kracht door.
4-1: De terugkeer van Heirate Mich
Stomverbaasde blikken kregen we, toen we als één van de weinigen de hei-hei-hei’s meezongen. Weinig aanwezigen lijken deze met een mid-tempo slagpin aangedreven klassieker nog te kennen. Hij is dan ook lang van de setlist geweest, vrijwel niemand klapt mee wanneer Till de strofes diep laat resoneren. Spijtig dat gitarist Richard er zo geen jankende noot meer tussen jaagt, zoals hij dat vroeger deed. Evenmin een onthoofde pop als klapstuk deze keer, wel een sissende serie rookzuilen.
4-2: Pop en Tomorrowland
Veel erger nog dan de misselijkmakende popsongs die de set haalden, is de Tomorrowland-remix waarmee Richard in witte pluimenmantel Deutschland inleidt. Zelfs dat vervaagt nog bij de afschuwelijke pianoversie van Engel, waarvoor de zes Duitsers voor een micro plaatsnemen op het B-podium, rond een piano. De twee tokkelfeeën die voorafgaand aan het concert het publiek uit het stadion hielden met pianoversies van Rammstein-nummers begeleiden hen.
5-2: Nieuwe (pyro)effecten
Zonder dak en met een volledig naar hun hand gezette bühne, benut de pyrocrew de volledige breedte en hoogte. In perfecte synergie met de muzikale climaxen. De spectaculairste vernieuwing is het kruisboogschot van Du Hast. Till vuurt naar de centrale toren aan de overkant van het stadion en vandaaruit giert de sterrensproeiende kogel drie keer het stadion rond, daarbij telkens een volgende torenvlam ontstekend, om te ontbranden in een inferno op het podium. Qua originaliteit voegt Puppe twee speeltjes toe: vanuit een aluminium kinderwagen spuwt een demonische baby vliegen (zwarte confetti) en vuur. Till draagt een cyborgachtige oogcamera, waarmee hij op het grote scherm laat zien wat hij ziet. Uit de rug van diezelfde in een soort pythonpak optredende roodharige schieten negen vuurtentakels tijdens Rammstein.
Minder geslaagd want té lang is de derde wending die de roostering van gouden toetsentovenaar Flake krijgt gedurende Mein Teil. Till gebiedt de crew om na een kleine en een grote vlammenwerper een stuk artillerie te laten aanrukken, waarmee hij de ketel van het gesticulerende wandelwonder onder vuur neemt. Terwijl de zanger zijn overwinning viert, duwt de keyboarder hem van het podium. Voor het overige draagt iedereen een nieuwe outfit, waarvan de zwarte sluier met witte oorlampen van bassist Ollie de extravagantste is.
Het eindsignaal: hogere lat
Daarmee hebben de grootmeesters hun vorige onovertroffen show toch weer overtroffen. Waar beter dan in een stadion kan je een lat hoger leggen. Dit was de beste van onze negen Rammstein-ervaringen. Juist Richard vonden we er ietwat pafferig en pragmatisch bijstaan. En voor Oostende graag toch maar een voorprogramma waar Till het leven niet uit hoeft te neuken.
Links:
- Greenhouse Talent
- Rammstein
- Rammstein Facebook
- Dank aan Rammstein Belgium voor de foto’s