Voor metalfans blijft het pijnlijk hoe iedereen na een passage van Rammstein het altijd maar weer over dat pyrospektakel heeft. Ja, er rees al eens een vuur- of rookzuil uit het podium. Ja, een stuk artillerie flambeerde al eens een keyboarder. Ja, een demonbaby in een reusachtige kinderwagen vloog in de fik terwijl hij zwarte vliegen spuwde. Die productie kenden we nog van in Brussel en was vrijwel identiek. Terwijl iedereen naar de vlammen keek, keken wij naar iets anders.
Verbeterde setlist
Waar er tijdens de vorige tour nog enkele afschuwelijke nummers van het toenmalige album op de setlist stonden, zijn die vandaag vervangen door enkele meesterwerken vanop het sublieme Zeit. Die titeltrack voorop. Door merg en been gaat de godenbariton en de bombastische opbouw van de ballade met ballen ontroert zelfs de garnalen in het net van de Oostduinkerkse garnaalvissers te paard. Het hydraulisch pompende Zick Zack zit wat dun in het gitaarallooi, iets waar de zwarte electroparel Armee Der Tristen dan weer minder last van had net daarvoor. Ribbenklever Adieu ten slotte is een afsluiter die heel Park De Nieuwe Koers melancholisch meezingt.
Frivoliteiten tussen de bandleden en met het publiek
Van de motown-danspassen van het gitaarduo tijdens de roostering van Flake, over de in Rusland fel gecontesteerde smakkerd die beide heren op elkaars mond plakken tot drummer Schneider en diezelfde gitaartandem die tegen elkaar staan te roepen op het drumplatform terwijl ze een riff uitrekken; Rammstein tapt onderling opmerkelijk veel lol. Ze betrekken er zowaar het publiek bij. Zo vertrouwt Till het publiek nog net hoorbaar toe dat hij met Flake wil trouwen, nadat hij die kort daarvoor met een soort twerkende paringsdans het spelen belet had. Elke kans die hij ziet, maakt de geneusringde blonde ceremoniemeester een toespeling op België en Oostende door de lyrics lichtjes te wijzigen of er de naam van de Koningin der Badsteden eens tussen te gooien.
Voortdurend maakt het 59-jarige ouderdomsdeken vulgaire gebaren naar mensen in de massa of werpt hen wellustige blikken toe en nadat hij minutenlang wijdbeens over een rookpilaar gestaan heeft en zijn broek bijgevolg spierwit zit, kijkt hij het publiek aan alsof hij er een liefdevolle gedachte in heeft losgelaten. We zijn goed geplaatst om te vergelijken en dit was het meeste interactie dat Rammstein ooit heeft gehad met hun toeschouwers. Onder luid gejuich trekt Schneider een jonge fan mee in de boot terwijl ze hun traditionele oversteek naar het hoofdpodium maken. We gaan niet liegen: we zijn jaloers.
De fout van Flake
Lang ging de mensheid ervan uit dat toetsentovenaar Flake nooit een fout speelde. Die stelling moeten we na vandaag herzien. Tijdens Deutschland begint de gouden bonenstaak vier maatslagen te vroeg aan zijn Anne Clark-riedel, houdt er met gegeneerde glimlach naar de drummer net zo snel weer mee op om dan op het juiste moment te hervatten. Wat ‘ie dan weer wél doet – en dat past opnieuw in het frivole thema – zijn allerlei bizarre geluidseffecten toevoegen op verrassende momenten. Soms lijken de groepsleden zelf even te schrikken van een scheurend scheetkussen of een snerpende sirenenoot die uit de machinekamer ontglippen.
Beter live dan op plaat…en andersom
In onze vorige neerslag stipten we het al aan en het weze bevestigd: live zit er merkelijk meer punch in Pussy (ze spelen die riff écht met een andere slag) en meer ramkoers in Radio. Het op album nochtans snijdende Zeig Dich daarentegen kampt met snaaranemie, die een alweer machtig uithalende Till en daardoor net extra vet rollende baslijn nog net bijpassen. Gek genoeg is Du Hast de grootste verrassing. Die treedt plots een stuk brachialer in dan bij vorige shows, mogelijks omdat er meer nadruk op de rigoureuze drumhamer en de swingende snaarpompen ligt.
Oude vossenstreken
Vossen verliezen hun haren, maar niet hun streken. Duitse vossen volgen dat spreekwoord kennelijk ook, want wat staan deze vijftigers als dartele gazellen op dat podium dezer dagen! Bassist Ollie, circusartiest in zijn vrije tijd, en zijn grondscherend kruis, safarihelm met pinkers en muskietennetsluier gooien zichzelf en zijn vehikel in hoeken waar chiropraktors rugpijn van krijgen. Die andere vlijmscherpe 50-plusser, de eeuwig lachende Paul, danst en trapt tegen zijn buigbare microstatief alsof niemand kijkt. Wanneer hij geen loodzware octorugzak, waar vuurtentakels uitpriemen, torst, springt Till enkele pirouettes en schopt elke lichtbak die hij tijdens zijn charismatische wandelingen tegenkomt van het podium. Wanneer zijn in zwarte helm getooide ‘slaaf’ hem moet komen bedienen (nieuwe micro, uitkleden, statieven en lichtbakken oprapen…) bekogelt, bespuwt en betast hij hem.
Nieuwe acts
In de inleiding noemden we de productie ‘vrijwel’ identiek. Die vrijwel verraadde al dat er wel degelijk enkele vernieuwingen te zien zijn voor wie goed oplet. Nadat Till zijn derde vlammenwerper op de ketel heeft gezet, ging hij vorige keer staan triomferen voor het publiek, waarna Flake eruit kroop en hem van het podium duwde. Dat gaat nu even anders. Flake klautert waggelend en verkrampend uit de ketel, hijst zich omhoog aan een retro-synthesizer die daar staat en zwengelt daar de iconische introriedel van Du Hast op gang. Niet echt nieuw maar wel uitvoeriger geacteerd en beter in beeld gebracht is het gevecht tussen Till en een ijzeren staketsel, waarbij eerstgenoemde laatstgenoemde meerdere kopstoten toebrengt. Tot bloedens toe. In de jaren ’90 gebruikte hij nog zijn micro om z’n voorhoofd aan de gort te slaan. Je zal maar de arts zijn die dat elke dag mag dichtnaaien!
Uitschuivers
Twee van de tegenvallers uit de vorige setlist bleven helaas weerhouden in de nieuwe. Zo moeten we alweer het beschamende Tomorrowland-moment van ‘DJ Richard’ doorworstelen tijdens zijn woewoew-remix van Deutschland en dienen we dat walgelijke Ausländer opnieuw te ondergaan. Persoonlijk vonden we ten slotte de originele, realistischere reuzenpenis beter dan het stalen gevaarte dat de voorste rijen tegenwoordig onder spermavuur neemt. We kunnen ons voorstellen dat menig vrouw eenieder, die zich met zo’n bizar exemplaar aandient, de toegang weigert.
Toch iets over de pyrotechniek dan maar?
Vooruit, we zullen zondigen tegen ons eigen concept en de drie strafste pyro-onderdelen er toch maar uitpikken. Te beginnen met het kruisboogschot van Du Hast. Dat treft een doelwit, dat uiteraard ontploft, op de verste toren en zet een kettingreactie van striemend vuurwerk in gang die de torenbakens in het publiek twee keer activeert en bij aankomst op het hoofdpodium met een knal brand sticht. Daar zal de pyrocrew wellicht elke keer met dichtgeknepen billen voor duimen dat het goed loopt. Tweede is het inferno aan metershoge vlammenwerpers (we telden er op een gegeven moment vijftien in totaal, maar het kunnen er meer zijn) dat maar blijft vuren tijdens Sonne. Tot slot voegen we de oerknal, die Schneider net na de intro ontsteekt en waarbij de explosie uit alle kieren van het podium barst, samen met het eindschot, waar de vlammen, vuurwerk en slingers tegelijk uit de bühne slaan.
Een episch schouwspel dat alle na-apers het nakijken geeft, natuurlijk, maar hopelijk heb jij na dit verslag onthouden dat Rammstein zoveel meer is dan dat.
SETLIST
- Intro: Music for the Royal Fireworks (George Frideric Handel)
- Armee der Tristen
- Zick Zack
- Links 2-3-4
- Sehnsucht
- Zeig dich
- Mein Herz brennt
- Puppe
- Heirate mich
- Zeit
- Deutschland (Remix by Richard Z. Kruspe)
- Deutschland
- Radio
- Mein Teil
- Du hast
- Sonne
Encore:
- Engel (pianoversie)
- Ausländer
- Du riechst so gut
- Pussy
Encore 2:
- Rammstein
- Ich will
- Adieu
Links: