Persistence Tour 2020: een overdosis hardcore in de Belgische hoofdstad

Voor de gemiddelde ziel kunnen de wintermaanden er niet snel genoeg opzitten. Van de korte en donkere dagen tot de weinig exotische temperaturen: de tijd van het jaar maakt noch letterlijk noch figuurlijk veel warmte los. Voor liefhebbers van hardcore is de situatie compleet verschillend. Voor hen staat deze periode synoniem met een begrip binnen de scene: de Persistence Tour. Voor het dertiende jaar op een rij, kunnen hardcorefans zich opwarmen aan het rondreizende festival. De term festival is overigens bewust gekozen: met maar liefst acht groepen op het programma, kan je niet over zomaar een concertavond spreken. Van een Nederlands luik is dit jaar helaas geen sprake. De Belgen mogen zich wel gelukkig prijzen: zij konden op zondag 19 januari in de hoofdstad Brussel terecht. Na omzwervingen langs Kortrijk en de Deinzense Brielpoort, heeft de Persistence Tour in Ancienne Belgique (of kortweg AB) een nieuwe thuishaven gevonden. Zware Metalen tekende present en zag onder meer blikvangers Gorilla Biscuits, Agnostic Front, H2O en Street Dogs aan het werk. Redacteur Pieter-Jan Vanden Broeck blikt terug.

Een half uur na het openen van de deuren, mag het uit Los Angeles afkomstige Countime de aftrap geven. Hardcore uit de staat Californië: groepen als Terror, Strife en Ignite bewijzen dat het kan. Het spreekt voor zich dat Countime maar al te graag tot deze lijst wil behoren. Zoals zo vaak het geval is, moet de openingsband het vandaag met geringe publieke belangstelling stellen. Wanneer ik een tiental minuten voor aanvang in de zaal arriveer, blijkt amper een handvol personen me in snelheid te hebben geklopt. Wat een luxe: het eerste Belgische optreden van Countime kan ik ongestoord vanop de eerste rij volgen. Frontman Jr5150, ik verzin de naam niet, is veruit de opvallendste verschijning op het podium. De man vertoont op estetisch vlak beangstigend veel gelijkenissen met een stereotiepe latino gangster. De bandana die de nodige gezichtstatoeages maskeert, illustreert dit nog het best. Hij mag dan struis zijn gebouwd, dit weerhoudt er hem niet van om op een energieke wijze over het podium te bewegen. Onder meer Street Born en Animosity – beiden afkomstig van de EP Ostracized – passeren gedurende het tijdslot van amper twintig minuten de revue. Lang niet verkeerd, al betreft het evenmin een onvergetelijke ervaring. De toeschouwers, die naar het einde van de set toe sterk in aantal toenemen, zien Countime met de hardcoreklassieker Pride (Times Are Changing) afsluiten. Het laatste woord is zo dus voorbehouden aan Madball.

Het is normaliter aan het Belgische This Means War om als volgende aan te treden. Het onverwachte vertrek van drummer Dries Van Dyck gooit echter roet in het eten. Niet getreurd: met Cutthroat staat al een vervanger te popelen om het podium te betreden. Net als voorganger Countime, liggen de wortels van Cutthroat in de meest drukbevolkte stad van Californië. Zelf heb ik nog nooit van dit hardcorecombo gehoord, een eerste kennismaking dus. Echt overtuigen, kunnen de Amerikanen me vandaag niet. Aan een gebrek aan strakheid of een laag energiegehalte is het niet gelegen. De oorzaak zit hem in de overmatige invloeden van hiphop. Oprichter Neil Roemer mag dan zijn klassiekers kennen, de capuchon met embleem van Agnostic Front bewijst dit, de zanger houdt er een onversneden rapstijl op na. Een compositie als Drive By toont aan dat ook inhoudelijk de nadruk op het eerdergenoemde genre ligt. Voeg hier nog het bijzonder politiek correcte We All Bleed The Same aan toe en je verkrijgt een vertoning die me nooit echt kan boeien. Komen vandaag eveneens aan bod: Trouble, Brothers, Voices en Last Chance. Voor wie zowel hardcore als hiphop naar waarde weet te schatten, valt Cutthroat vermoedelijk wel aan te raden. Wat mijzelf betreft, is dit helaas een stuk minder het geval.

Het Belgische luik van de Persistence Tour mag dan nog maar goed een uur onderweg zijn, met Wisdom In Chains is het al de beurt aan groep nummer drie. In tegenstelling tot Countime en Cutthroat, gaat het deze keer wel om een gevestigde waarde binnen de hardcorescene. Met een geschiedenis die bijna twee decennia teruggaat, kan de band uit Pennsylvania uit een aanzienlijke catalogus putten. Van Liar en Dragging Me Down over When We Were Young en Peace To My Family tot het luid meegebrulde Someday: het kwintet maakt in Brussel een muzikale reis doorheen de tijd. Vervelen doet de passage van Wisdom In Chains geen ogenblik. Zowel de muzikanten als het publiek tekenen voor een vurige vertoning. Wisdom In Chains zet niet enkel de beste prestatie tot nog toe neer, het vormt zonder twijfel één van de hoogtepunten van de dag. Wat is het bovendien een plezier om gitarist Mav aan het werk te zien. Doorheen de set sta ik recht tegenover de snarenplukker gepositioneerd: een keuze die ik me geen moment beklaag. Wat mij betreft, verdient Wisdom In Chains een hogere plaats op de affiche. Op de aanstaande editie van Ieper Hardcore Fest mag de groep de eerste festivaldag afsluiten. Vrijdag 5 juli staat alvast met stip in mijn agenda genoteerd!

Zegt de naam BillyBio je niets? Het betreft een samentrekking tussen William “Billy” Graziadei en Biohazard. Graziadei kan in de laatstgenoemde groep klaarblijkelijk niet alle creativiteit kwijt. Zo besluit de New Yorker om een nieuw soloproject boven de doopvont te houden. Met enkel en alleen het eind 2018 verschenen album Feed the Fire op het conto, neemt de in Brooklyn geboren muzikant gewillig deel aan dit rondreizende hardcorecircus. Om binnen het genre aan naamsbekendheid te winnen, bestaan er uiteraard slechtere keuzes. Vooraleer BillyBio eraan begint, trakteert Graziadei zijn medemuzikanten één voor één op een vuistje. Met de groepsgeest is het zichtbaar goed gesteld. Voor Billy geen microfoon op staander, hij opteert voor een draadloze headset. Deze keuze stelt hem in staat om als een bezetene over het podium te rennen. Energiek is het minste wat je kan zeggen over de doortocht van BillyBio. Dat de grinta van de groep overstraalt naar het publiek, komt het optreden alleen ten goede. Het mag dan niet Biohazard zelf zijn, de aanwezigheid van een stichtend lid maakt bij veel toeschouwers wat los. Echt wild word ik dan nooit van pakweg Stfu of No Apologies, No Regrets, vermakelijk is het alleszins. BillyBio mag dan maar een half uur op het podium staan, aan materiaal van Biohazard (covers kan je het bezwaarlijk noemen) geen gebrek. Zowel Black and White and Red All Over als het onvermijdelijke Punishment komen in de Belgische hoofdstad aan bod. Het laatstgenoemde nummer resulteert overigens in de eerste podiuminvasie van de dag. Als afsluiter wordt geopteerd voor het openingsnummer van BillyBio’s debuutplaat: Freedom’s Never Free. Een degelijk, zij het wel veel te kort optreden!

Wat gaat het allemaal bijzonder snel. De vooravond is nog maar net aangebroken of daar pronkt de vijfde groep reeds op het podium. Afgaande op het aantal aanwezigen gehuld in een t-shirt van de band, mag H2O als een van de publiekstrekkers van deze Persistence Tour beschouwd worden. Geen spoor van Adam Blake vanavond, de bassist herstelt van een ziekte en laat zich logischerwijs vervangen. Zanger en oprichter Toby Morse zet al van bij de start de toon voor wat komen gaat. De uitspraak “My stage is your stage” kan in Brussel op heel wat navolging rekenen. Doorheen de set is het dan ook een komen en gaan van stagedivers. Zelf vind ik het wat te melodisch klinken, het leeuwendeel van de toeschouwers zingt de keel schor. Dat de hit Nothing To Prove aan bod komt, is op zich weinig verrassend. Dat een stukje Rock You Like a Hurricane (uiteraard van Scorpions) in de hymne wordt verwerkt, is dat wat mij betreft wel. Wanneer Guilty By Association wordt ingezet, verschijnt er heel wat mooi volk op het podium. Naast Mike Gallo en Vinnie Stigma, beiden van Agnostic Front, neemt ook een lid van Wisdom In Chains een gastbijdrage voor diens rekening. Het toont andermaal aan dat de verbondenheid binnen het genre bijzonder groot is. Staat eveneens op het menu in Ancienne Belgique: een cover van Dead Kennedys. Niet enkel Napalm Death en Anti-Flag wagen zich aan Nazi Punks Fuck Off, H2O kampt met dezelfde politieke profileringsdrang. Leuk om de groep eindelijk eens live aan het werk te zien, dat wel!

Tussen alle hardcorebands in, prijkt er een eenzame punkgroep op de affiche. Het is aan het uit de hoofdstad van Massachusetts afkomstige Street Dogs om aan te tonen dat beide genres wel degelijk aan elkaar verwant zijn. Voor wie niet bekend is met de groep uit Boston, zal de naam Mike McColgan mogelijks wel een belletje doen rinkelen. Zo verdiende de oprichter en frontman van Street Dogs in het verleden reeds zijn strepen bij Dropkick Murphys. Even overrompelend als de laatstgenoemde groep mag het dan niet zijn, het vormt een welgekomen onderbreking van al het hardcoregeweld. Als opener valt de keuze op Stand For Something Or Die For Nothing, een nummer dat dezelfde naam draagt als het meest recente album van de Amerikanen. Back to the World en United Blood (een bewerking van de Agnostic Front klassieker) ontbreken vanavond evenmin op de setlist. Bandleider McColgan etaleert het nodige charisma en duikt op een gegeven moment zelfs het publiek in. De kloof tussen muzikanten en toeschouwers wordt op deze manier volledig gedicht. Van gemosh is er tijdens de passage van Street Dogs minder sprake dan bij de voorgaande bands. Dit wil echter niet zeggen dat er een gebrek is aan beleving. In tegendeel: een Keltisch volksfeest staat eveneens bol van de ambiance!

De hardcoreveteranen van Agnostic Front zijn vanavond als voorlaatste aan de beurt. De New Yorkse groep spant de kroon wat het aantal deelnames aan de Persistence Tour betreft. Zo nemen Vinnie Stigma en kompanen al voor de zesde keer deel aan deze trektocht. Ook in 2005, tijdens de inaugurele editie, waren de Amerikanen van de partij. Agnostic Front mag op de affiche dan net onder headliner Gorilla Biscuits staan gepositioneerd, meer dan een schamel tijdslot van veertig minuten levert dit niet op. Ik zie de groep vandaag voor de tweede keer in korte tijd aan het werk. Toen Agnostic Front eind vorig jaar op het podium stond in Sint-Niklaas, lag de nadruk op het dertigjarige jubileum van Victim In Pain. Tijdens de huidige tournee geniet geen enkel album een voorkeursbehandeling. Aangezien de beschikbare tijd beperkt is, worden voornamelijk de bekendste composities uit het oeuvre geselecteerd.

Nadat The Eliminator de spits heeft afgebeten, volgen meebrullers als Old New York, For My Family en Only In America. Ook de vorig jaar verschenen langspeler Get Loud! komt in Brussel aan bod, zij het slechts in geringe mate. Zo halen enkel Spray Painted Walls en Urban Decay de setlist. Dat de doortocht van Agnostic Front genietbaar is, spreekt voor zich. Toch word ik meermaals door een déjà vu-gevoel overvallen. Wat het uit de Lower East Side afkomstige kwintet laat zien, is namelijk grotendeels een heruitgave van het optreden in De Casino. Van Crucified en de circlepit rond Vinnie Stigma tot Gotta Go en de samenscholing van vrouwelijke fans op het podium: het is me bij momenten wat te voorspelbaar. Echt ergeren, doe ik me niet: hiervoor ligt de band me te nauw aan het hart. Eindigen wordt in Ancienne Belgique gedaan met Blitzkrieg Bop van Ramones. Om de alom bekende woorden “Hey! Ho! Let’s Go!” mee te zingen, krijgt de combo hulp uit bekende hoek. De tandem Billy Graziadei – Mad Joe Black bezorgt de hymne net dat tikkeltje meer karakter.

Wanneer een naar disco neigende intro uitsterft, luidt een duo trompettisten de komst van de headliner in. Hoe het optreden van Gorilla Biscuits aanvangt, mag je gerust als opvallend bestempelen. Het gezelschap uit de Big Apple mag niet alleen een einde aan de avond breien, als enige krijgen ze een tijdslot van zestig minuten toebedeeld. Over ironie gesproken: uitgerekend bij deze straightedgegroep valt mij een accidentele bierdouche te beurt. Dat Gorilla Biscuits binnen het genre een legendarische status geniet, valt af te leiden uit het enthousiasme van de aanwezigen. De stagedivers die vandaag een constante factor vormen, schakelen zelfs een versnelling hoger. Zonder de vorig jaar overleden gitarist Alex Brown in de rangen, laat Gorilla Biscuits een gesmaakte prestatie optekenen. Met onder meer Things We Say, Sitting Around at Home, Hold Your Ground en Can’t Wait One Minute More in de aanbieding, vormt het optreden voor velen een meezingfestijn. Niet enkel Agnostic Front en H2O worden op het podium door bevriende muzikanten vergezeld. Met zowel Toby Morse als andermaal Mad Joe Black, krijgt ook de headliner bezoekers over de vloer. Na zo’n vijfenveerig minuten wordt met de zoveelste podiumbestorming een einde gemaakt aan zowel de passage van Gorilla Biscuits als aan het Belgische luik van de Persistence Tour. Het tijdslot van een uur blijkt wordt zo helaas niet volgemaakt. Tot slot nog een eervolle vermelding voor frontman  Anthony Civarelli. Met de op zijn t-shirt gedrukte boodschap “Put down your phone and dance”, geeft hij blijk van grote wijsheid!

Datum en locatie:

19 januari 2020, Ancienne Belgique, Brussel

 Links: