Na vorig jaar de headliner van FortaRock te zijn geweest, keert de Australische metalcoreband Parkway Drive terug naar Nederland. Op tour door Europa sluiten landgenoot en deathcoreband Thy Art Is Murder en de Amerikaanse metalcoreband Killswitch Engage zich aan bij de groep die bezig is met een flinke opmars. Het laatste album Reverence van het afgelopen jaar is een enorm (commercieel) succes en ook Ire uit 2015 is ontzettend goed ontvangen. Deze twee albums zijn dan ook hofleverancier van de setlist van vanavond in AFAS Live.
Tijdens Thy Art Is Murder en Killswitch Engage is onze redactrice door overmacht afwezig, maar is wel op tijd binnen voor de hoofdact van vanavond. Hierover heeft ze het volgende te vertellen.
Gedurende de Reverence Tour weet Parkway Drive vele zalen uit te verkopen, maar vanavond is het balkon van de AFAS Live gesloten. Toch is de band immens populair. Als relatief jonge band zet Parkway Drive metalmastodonten al aan de kant en zien we de metalcoregigant als een nieuwe headliner op metalfestivals verschijnen (onder andere het Engelse Bloodstock Open Air deze zomer). Dat Parkway Drive met Reverence ook het mainstreampubliek weet aan te spreken, blijkt uit de bevestiging door Rock Werchter dit jaar.
Met fakkels treden de Australiërs de zaal binnen. Wishing Wells van het nieuwste album betekent het startschot van een heel hete avond. Het nummer begint verraderlijk rustig, totdat frontman Winston McCall uitbarst met een woeste brul. ‘Burn your heaven, flood your hell. Damn you all, ’cause tonight I’m killing gods’. Het wordt dus al meteen duidelijk wat ons vanavond te wachten staat. Tijdens het daaropvolgende Prey (eveneens van Reverence) wordt massaal gesprongen en meegezongen dat wij allemaal ten prooi aan verdriet vallen. Ook oudere nummers worden ons voorgeschoteld, zoals Carrion van Horizons uit 2009, en vervolgens gaan we met Vice Grip terug naar het Ire-era.
Het genre van Parkway Drive is sinds de laatste twee albums een soort hybride van metalcore en stadionrock geworden. Daarmee is de fanschare flink afgenomen en tegelijkertijd flink gegroeid. Het valt op dat vooral het nieuwe werk ontzettend begerig wordt gerecipieerd door het publiek. De mensen om me heen gaan compleet ‘mental’ bij The Void en Absolute Power. Na dit nummer komen vier dames met strijkinstrumenten het podium op voor Writings On The Wall en Shadow Boxing. Dan valt op hoe goed Winston bij stem is. Hier zit namelijk veel verschil in dynamiek. Hij wisselt perfect tussen diepe grunts en gesproken woorden. Daarna krijgen wij met Wild Eyes een ode aan de underdog. Daarom is het typisch dat juist dít nummer zo’n meezinger is. Ieder individu in de zaal voelt zich één met de hele zaal door en masse ‘Oh oh oh.’ mee te blèren.
Parkway Drive biedt ons vanavond een vrolijke catharsis in de vorm van een show die op zéér hoog niveau wordt uitgevoerd, waarin de boosheid op al de pijn in het leven op een energieke manier worden weg geschreeuwd en ‘weg gemosht’. Ook zonder roterend drumstel deze keer (zoals we vorig jaar op FortaRock en Graspop zagen) is er nog flink geïnvesteerd in de showelementen. Ik denk dat als Watain in de AFAS Live zou optreden, het podium op precies dezelfde manier in de hens zou gaan. Je hoeft niet vooraan te staan om het warm te krijgen van alle vlammen.
De show is zó strak dat het lijkt dat er niets aan het toeval is overgelaten. Ik vind het optreden gelikt, maar toch voelt het authentiek. Dit komt door de sympathieke frontman Winston. Met enorme passie en explosieve energie geeft hij vanavond alles wat hij in zich heeft. De muziek is immers erg persoonlijk voor hem. Het verhaal achter Reverence (‘eerbied’) is in- en intriest. Nadat Ire in 2015 werd uitgebracht, kreeg Parkway Drive te maken met het verlies van Architects-gitarist Tom Searle (een goede vriend van de band) en de partner van een van de bandleden, beiden ten gevolge van kanker. Ook Monty, de hond van Winston die hij en zijn vrouw als een quasi-gezinslid beschouwden, overleed aan kanker. Na het begraven van zijn hond heeft hij The Colour Of Leaving geschreven. Dit nummer tekent onverwacht het einde van de reguliere setlist van vanavond. Ik had namelijk niet verwacht dat ze dit lied ook live zouden spelen. Het is knap dat hij überhaupt in staat is om dit te doen, aangezien hij veel moeite had om dit nummer voor Reverence op te nemen. De eerste keer dat hij de woorden sprak, stortte hij in. Hij wist slechts vier takes van het nummer te spelen omdat het zo zwaar was. De take op het album is de enige waarin hij het kon samenhouden.
The Colour Of Leaving is dus een heel emotioneel nummer en wordt met een gesproken stem en weer met strijkinstrumenten gebracht. Daarmee is het heel anders dan wij gewend zijn van de Australiërs. Winston verplaatst zich speciaal voor dit nummer van het podium naar het midden van de zaal om niet tegenover de mensen, maar samen met de mensen mee te voelen. Iedereen heeft immers wel eens een dierbare verloren.
Doordat The Colour Of Leaving zo’n zacht nummer is, is het belangrijk dat de mensen om je heen ook stil meegenieten. Maar helaas, Nederlanders hebben er een handje van om hun eigen geklets interessanter te vinden dan de act en daarom heb ik niets, maar dan ook echt helemaal niets kunnen meekrijgen van dit sentimentele liedje. Ik weet wel hoe laat de buurman zijn trein wil gaan nemen en ga zo maar door. Overigens ben ik niet alleen om die reden niet echt te spreken over het publiek van vanavond. In het gemêleerde auditorium zie ik heel veel jonge mensen en meer vrouwen dan normaal, maar ook oudere (en dronken) Graspop-gangers. Er heerst echter geen sfeer die wij gewoon zijn bij metalconcerten. Dat kan misschien ook komen doordat er veel zakkenrollers actief waren en Parkway Drive toch een beetje de mainstream kant op gaat. Er zijn maar liefst veertig mobiele telefoons gestolen tijdens het concert, waaronder die van onze fotograaf Niek. Dankzij het kordate optreden van de beveiliging van AFAS Live werden de daders gepakt en zijn inmiddels bijna alles telefoons weer terug bij de rechtmatige eigenaar, inclusief onze fotograaf gelukkig. Maar dan nog, dat twee mannen elkaar beginnen te slaan omdat er met bier wordt geknoeid, zijn wij toch niet gewend bij metalconcerten.
De band komt terug het podium op voor een verpletterende toegift, namelijk Crushed en Bottom Feeder. Winston sluit af door te zeggen dat het geweldig was. En inderdaad, de tijd is vanavond werkelijk voorbij gevlogen en om mij heen hoor ik louter positieve reacties. Wie dit jaar weer zo’n vrolijke catharsis kan gebruiken, zal naar Limburg moeten afzakken voor Jera Open Air. Daar treedt Parkway Drive op zaterdag 28 juni op als – je verwacht het al – de headliner.
Setlist Parkway Drive:
- Wishing Wells
- Prey
- Carrion
- Vice Grip
- Karma
- Cemetery Bloom
- The Void
- Idols And Anchors
- Dedicated
- Absolute Power
- Writings on the Wall
- Shadow Boxing
- Wild Eyes
- Chronos
- The Colour of Leaving
- Crushed
- Bottom Feeder
Foto’s:
Niek van de Vondervoort (website)
Datum en locatie:
6 februari, AFAS Live, Amsterdam
Link: