Paradise Lost, Eyes of Eden en Neurosonic in Tivoli
7 oktober, Tivoli – Utrecht
Ruim twee jaar na hun vorige bezoek aan ons kikkerlandje zijn de Britse gothic/doom metal veteranen van Paradise Lost weer terug in Nederland. De Utrechtse zaal Tivoli vulde zich omstreeks half acht met fans van de heren die dit jaar met In Requiem een ware wederopstandig beleefden. Alvorens het tijd was voor de nieuwe juweeltjes en andere nummers, kregen ondergetekende en overige aanwezigen allereerst nog een dubbel voorprogramma geserveerd. Neurosonic en Eyes of Eden namen de plaats in van Pain, dat aanvankelijk mee zou gaan als supportact. Twee beginnende bands tegenover de veteranen van Paradise Lost was slechts een van de vele contrasten van die bewuste avond.
De avond wordt geopend door het Canadese Neurosonic, een tamelijk onbekende semi-industrial alternatieve rock band met een vleugje emo. Sinds 2006 zijn deze heren al actief en hebben tot dusverre met een nieuwe plaat en een flinke Amerikaanse tour (onderdeel van de Family Values tour) een goed jaar achter de rug. Daar komt nu dus ook een tour door Europa bij, waarmee de band ook aan deze kant van de Atlantische Oceaan voeten aan de grond hoopt te krijgen. En dat zou ze best nog wel eens kunnen lukken, gezien de prima liveshow die de band de bewuste avond neerzette.
Wellicht dat het niet meest voor de hand liggende keus was, maar band en publiek leken zich prima te vermaken in een drukke Tivoli te Utrecht. Ondanks het overvolle tourschema van het afgelopen jaar speelt Neurosonic nog altijd met een gezonde dosis enthousiasme en een stevig geluid. Ondersteund door enkele industrial-samples, weten de heren gitaristen met hun enigszins simplistische spel prima sound neer te zetten. Boven het geluid van de snaarinstrumenten klinkt de stem van zanger Jason Darr, bij tijd en wijlen bijgestaan door bassist Jacen Ekstrom, om het plaatje compleet te maken. Erg hoogstaand is het muzikaal allemaal niet, maar een solide performance is het zeker wel. Neurosonic doet wat het moet doen in Tivoli, een verzorgd en goed optreden afleveren, complimenten daarvoor, maar het blijft een discutabele keuze als voorprogramma van een band als Paradise Lost.
De tweede vervanger van Pain is het Duitse Eyes of Eden, een band die, net als de voorgaande, voor velen in de zaal nog een onbekende zal zijn. De man achter deze dit symfonisch metal gezelschap, Sorychta, draait al langer mee in het metalwereldje als producer van onder andere Lacuna Coil en Moonspell. Zijn nieuwe project daarentegen, bracht niet al te lang geleden het eerste studioalbum Faith uit en ter promotie van die plaat trekken zij samen met labelgenoot Paradise Lost Europa door.
In tegenstelling tot de vorige band lijkt Eyes of Eden vanaf het begin wel al vermoeid door de voorgaande shows. Men is een stuk behoudender, met name ten opzichte van Neurosonic, en de energie spat niet van het podium af. Zangeres Franziska Huth weet als frontvrouw dan ook maar weinig indruk te maken en heeft daarnaast tijdens de eerste nummers moeite met zuiver zingen. Op een gegeven moment wordt het muzikaal beter en vervalt de band in een routine, er wordt redelijk op niveau gespeeld, jammer genoeg heeft het geen effect op de amusementswaarde. De reacties vanuit het publiek beperkte zich dan ook tot beleefd applaus, waarop men een zielloze ‘Thank you’ op terug kreeg. Eyes of Eden zat er schijnbaar doorheen en dat was jammer genoeg te merken ook. Een matig optreden van een toch al niet al te geweldige band.
Waar veel meer van te verwachten viel was de hoofdact van de avond, de Engelse gothic/doom metallers van Paradise Lost. De band verrast dit jaar vriend en vijand door voor het eerst sinds Draconian Times uit 1995 weer met een fantastische plaat aan te komen zetten. In Requiem bracht collega Gurbe bijna tot tranen en heeft daarnaast ondergetekende en velen andere ook niet onberoerd gelaten. Ongetwijfeld zouden enkele nummers van In Requiem deel uitmaken van de setlist, maar of Nick Holmes en de zijne de nummers ook live eer aan zouden doen was nog maar de vraag. Het openingsnummer van de show, en tevens single van het laatste album, The Enemy voorspelde nog niet veel goeds. Geluidstechnisch hadden de Engelsen de zaken goed op orde, maar de bezieling en de kracht in de stem van Holmes waren, in tegenstelling tot op de cd, tijdens het eerste nummer ver te zoeken.
Toen men na een nummer of twee overschakelde naar het wat eerdere werk vielen de vocalen beter op hun plek en klonk het geheel een stuk overtuigender. Die verbetering werkte tevens door in andere nummers van In Requiem die later in de setlist voorkwamen, waarin Holmes de emoties meer oprecht kon laten klinken. Toch lijken de softere nummers van (mindere) albums als Host en Symbol of Life het Engelse vijftal beter te liggen dan het vroege werk. Iets dat wellicht ook doorschijnt als men op een gegeven moment de keus krijgt tussen twee klassiekers; enerzijds Gothic en anderzijds As I Die. Laatstgenoemde krijgt de voorkeur van het publiek, maar gezien de reacties die Gothic opriep had men deze eigenlijk ook moeten spelen ten faveure van bijvoorbeeld het matig ontvangen So Much Is Lost.
Ondanks een kritische noot over de keuze van de setlist en de zang moet wel gezegd worden dat de band de zaken instrumentaal fantastisch geregeld had. De gitaren klonken exact zoals ze moesten klinken, voor elk album had men een apart geluid ingesteld wat door de Tivoliaanse speakers loodzwaar en nagenoeg foutloos de zaal werd ingeblazen. Werkelijk fantastisch. Minder fantastisch was dat het optreden van Paradise Lost toch betrekkelijk kort duurde, zeker zonder toegift. Na Say Just Words was het abrupt voorbij, waarna de band betrekkelijk snel ook van het podium verdween. Deze, in mijn ogen, onsympathieke actie was kenmerkend voor de afzijdige houding tegenover het publiek gedurende het concert. Desondanks waren er genoeg muzikale hoogtepunten (o.a. As I Die, Enchament en One Second) om het concert toch te bestempelen als een geslaagde avond.
Links: