Paradise Lost, Engel en Ghost Brigade
Dinsdag 10 november 2009 – Tivoli Oudegracht
Paradise Lost deed afgelopen week tweemaal Nederland aan om hun nieuwe album Faith Divides Us – Death Unites Us aan de man te brengen. Enschede was iets te ver van de deur van uw recensent, maar Utrecht was te doen. De band was samen met Ghost Brigade en Engel te aanschouwen in Tivoli Oudegracht, op een doordeweekse avond.
Volgens mijn programma begint de eerste band om kwart over acht. Wanneer ik rond die tijd binnenkom, is Ghost Brigade echter al druk verweven in de uitvoering van Into the Black Light, 
en voert de rest van de avond enkel haar meer atmosferische, trage nummers van het laatste album Isolation Songs op. Eigenlijk is er helemaal niks op aan te merken, de heren musiceren allemaal uitstekend, en het uitgevoerde repertoire ligt goed in de lijn van de hoofdband van vanavond. Melodieuze metal met een duidelijk aanwezige melancholische sfeer. Instrumentaaltje 22:22 – Nihil, Lost in a Loop en A Storm Inside komen nog voorbij, en dan worden we geconfronteerd met het jammere feit dat de band baan moet maken voor het Zweedse Engel.
‘We are from Göteborg, Sweden, that’s why we sound so good.’ ‘Ai’, denk ik, en met mij vele anderen, krijg ik de indruk als ik om me heen kijk. Hoe ze er terecht komen, en wat ze in het voorprogramma van Paradise Lost doen is een raadsel van formaat, want het grootste deel van de zaal zit klaarblijkelijk bepaald niet op het puberale gejengel te wachten. Niet alleen qua aan de geaardheid doen twijfelende poses maar ook qua dansbare ritmes doet deze band nogal aan Deathstars denken. Wanneer de band er flink op los ramt is er nog niet heel veel aan de hand, maar zodra de zanger zijn screamo-achtige vocalen opzet verschijnen er al wat fronsende blikken bij de aanhorenden. Wanneer hij echter een opstapje betreedt, en met de welbekende emo-pose zijn scheur opentrekt voor een lading cleane vocalen, wordt hij door sommigen zelfs uitgelachen. Het minste wat ik hierover kan zeggen is dat men gewoon voor een verkeerd publiek staat te spelen, en dan ben ik nog redelijk.
Tijdens het ombouwen raakt de zaal al goed gevuld, en zodra Paradise Lost het podium betreedt staat hen een warm onthaal te wachten. Ironisch genoeg is het vanavond juist de terminale situatie van een familielid die leadgitarist Greg Mackintosh van het publiek scheidt, en het geloof in een goede afloop dat hem en zijn familie verenigt, en dus de titel van het laatste album die hier juist omgedraaid zijn betekenis vindt. Gitaartechnicus Milly Evans vult zijn plek overigens goed op. Natuurlijk wordt het kenmerkende gezicht gemist, maar muzikaal is er geen lichtpuntje aan de verduisterde lucht. 
Hoewel het allemaal eigenlijk helemaal niet zo depressief is. Er is spelplezier op het podium, er is luisterplezier in het publiek en zo zwartgallig is die muziek toch eigenlijk niet?
Men vangt aan met The Rise of Denial, en tijdens dit nummer moet er duidelijk nog even een balans gevonden worden. Het drumgeluid staat nog veel te hard, en van de opvoering wordt ik nog niet bijzonder warm (koud). Tijdens tweede nummer Hallowed Land klinkt alles al beter, en bij het derde nummer Erased loopt alles op rolletjes. Langzamerhand wordt duidelijk dat we niks van de eerste twee á drie albums kunnen verwachten, en As I Die van Shades of God is leuk meegenomen, maar niet echt representatief voor de rest van de setlist. Die bestaat zowat enkel uit nummers van Draconian Times (4) en Faith Divides Us – Death Unites Us (5), de rest hoofdzakelijk bestaande uit nummers van One Second (2) en In Requiem (2). Wat mij betreft hadden ze van de nummers uit de creatieve ommezwaaiperiode sowieso So Much Is Lost gespeeld, en van het nieuwe album miste ik toch wel Last Regret en As Horizons End. Gelukkig wordt het prachtige First Light wel gespeeld, alsmede de uitstekende songs Frailty en I Remain. En zo snel het podium aflopen kan toch eigenlijk niet… Precies, gewoon een toegift. Het betreft het titelnummer van de laatste plaat, The Last Time en de overigens opmerkelijke afsluiter Say Just Words. Dat plekje had Last Regret toch wel mogen vullen. Op al dat moois toch een wat kleine smet, het ietwat schelle gitaargeluid, maar de belichting was goed, de sfeer was genietbaar en de zaal aan de Oudegracht leende zich uitstekend voor de Paradise Lost-dramatiek. Een avond om op terug te kijken! Op de onderste link zijn meer foto’s te zien.
Links: