Opeth – Pale Communion Tour
AB Brussel en Heineken Music Hall, Amsterdam
De AB Brussel is een vaste halte op Europese tournees van Opeth, maar deze keer was de concerttempel niet volledig vol gelopen voor de Zweden. Wie aanwezig was had duidelijk wel zin in een beetje Pale Communion, want zowel opener Eternal Rains Will Come als Cusp of Eternity werden goed onthaald. Het was echter Bleak dat als eerste de vlam een beetje in de pan kreeg. Meteen viel echter op dat Mikael Åkerfeldt zijn grunts niet helemaal op punt stonden, helemaal overtuigend klonk hij bij aanvang niet en voor de rest van het optreden zou dit een probleem blijven. Daarbij mag worden opgemerkt dat drummer Axenrot wel het vereiste niveau haalde. Hoewel hij nog niet geweldig lang bij de band zit, heeft hij zich al de nummers tot in de perfectie eigen gemaakt en beheerst hij zowel het harde, metalen Opeth als de eerder softe kanten van de band.
Na drie nummers was het ook gedaan met het tempo dat aanvankelijk aanwezig was. Drie nummers waartussen Åkerfeldt zijn mond hield, maar dan was het gedaan met de rust. Al wie hem al eens heeft bezig gezien, weet dat hij zichzelf graag bezig hoort en dat was vanavond niet anders. Grapjes over de betoging in Brussel, grapjes over de lengte van Opeth-nummers en soms gewoon helemaal geen mopjes, zwijgen deed hij nooit. Hij genoot er zichtbaar van, maar haalde wel keer op keer het tempo uit zijn eigen concert. Bovendien trok hij alle aandacht steevast naar zich toe, waardoor het leek alsof vooral bassist Martin Mendez zelfs niet meer probeerde om wat aandacht van het publiek te krijgen. Heel inspirerend kwam hij in ieder geval niet over. Gelukkig heeft hij wel sterke nummers geschreven, The Moor en Advent konden iedereen erg bekoren.
Daarna zakte het concert weer even in, het zwakke Elysian Woes kondigde enkele rustigere nummers aan. Windowpane was een topper, maar is niet ideaal om een zaal in vuur en vlam te zetten. Dat lukte wel met The Devil’s Orchard, maar daarna was het weer mopjes tijd. Zo ging het op en neer, April Ethereal en The Lotus Eater waren top en ook een middelmatige versie van The Grand Conjuration kon overtuigen. Al moesten we er telkens enkele mopjes voor trotseren. Deliverance zond het publiek wel tevreden naar huis, maar de eindbalans was toch niet helemaal positief. Vooral Mikael Åkerfeldt schoot met zijn grunts en zijn bindteksten te kort. Zo was dit concert van het grote Opeth verre van groots. (Willem Migom)
Twee dagen later bezoek ik (Suus) ze in de Heineken Music Hall, Amsterdam. Waar Brussel blijkbaar vooral uitkeek naar Pale Communion (en misschien Heritage?) verheug ik me vooral op wat ouder werk. En dit is geen ijdele hoop, zo blijkt. Ook in Amsterdam klinkt Bleak na twee nieuwe nummers. De zaal is wat mild met de reactie, maar dit komt -denk ik- door de combi van nieuw werk en een te grote en niet uitverkochte zaal. Het geluid is zoals de HMH bijna altijd garandeert: loepzuiver. Zo ook de grunts van Åkerfeldt; het bekoort me te horen dat hij het nog altijd niet verleerd is. Schijnbaar moeiteloos komen de lage brullen uit z’n magere lijf.
Ook vanavond wordt rijkelijk gestrooid met flauwe grapjes en korte anekdotes, die ik minder storend vind dan mijn collega. Het is geen spetterende show, maar degelijk – zoals men kan verwachten van de Zweden. Het zijn tenslotte nooit podiumbeesten geweest. Bovendien is Opeth, met de komst van de laatste twee albums meer luistermuziek dan ooit. De afsluiters, ook hier The Grand Conjuration en Deliverance, zorgen voor wat broodnodige beweging in heb publiek, wat mij m’n biertje kost. Ik ben echter meer dan content na een avond die vooral mijn honger naar ‘old shit’ heeft gestild. (Suus Iziya)
Fotograaf: Sanne Zeën
Links