Volgend jaar bestaat Opeth 30 jaar en in die jaren heeft de band een geweldige muzikale ontwikkeling doorgemaakt van black- en death metal naar op de jaren ’70 geïnspireerde progressieve rock. Die ontwikkeling is de band een deel van de fans niet in dank afgenomen, maar aan de groei van de fanschare is dit niet af te lezen. De grote zaal van TivoliVredenburg is al weken voor aanvang van het concert uitverkocht.
Aan de IJslanders van The Vintage Caravan is het de eer om het publiek, dat bij aanvang van het voorprogramma al in grote getale aanwezig is, op te warmen. Met minimale middelen, maximale inzet en gesteund door een goed geluid laat het powertrio de aanstekelijke retrorock op de toeschouwers los. Aanvankelijk laat het publiek de muziek nog wat gelaten over zich heen komen, maar vanaf het sterke Innerverse lijkt de band steeds meer zielen te winnen. Wat de muziek mist in originaliteit compenseert de band ruimschoots met een nagenoeg foutloos en overtuigend optreden.
(The Vintage Caravan)
De introtape van Livets Trädgård betekent het startsein van het optreden van Opeth. Als de band vervolgens wil invallen met Svekets Prins, lijkt de techniek ze even in de steek te laten omdat de begeleidende clicktrack met video niet start. Dan toch schiet de band uit de startblokken. Mikael Åkerfeldt en Fredrik Åkesson vormen vanavond de frontlinie. De overige bandleden staan daarachter opgesteld op drie grote verhogingen, voorzien van beeldschermen die samen met het achterscherm voor prachtige visuals zorgen tijdens het optreden.
Het geluid is na wat aanpassingen in het begin erg goed en de band speelt snaarstrak. Alleen Åkerfeldt lijkt soms wat te worstelen met de zanglijnen van de nieuwste nummers. Als de band met The Leper Affinity vervolgens teruggrijpt op het vroegere werk, dendert zijn grunt weer als vanouds vol overtuiging door de concertzaal. Na Hjärtat Vet Vad Handen Gör, wederom van het laatste album, vindt Åkerfeldt het tijd voor een praatje met het publiek. Het verzoek om een “shitstory” vindt gretig gehoor en leidt tot uitleg waarom het vandaag geen witte, maar een zwarte broek aanheeft (“the safe choice”) en een anekdote over Bob Catley, die zijn leren broek eens volscheet op het podium.
Het optreden wordt, na het uiteenzetten van Mikaels vrijedagbesteding in Utrecht, vervolgd met een dynamische uitvoering van Harlequin Forest en Nepenthe (“I don’t do much on this song, but what i do is fun”, aldus Mikael). Moon Above, Sun Below wordt voor het eerst gespeeld op het Europese vasteland, aldus Åkerfeldt. “Een moeilijk nummer, maar daarom leuk. Maar niet als we het verkloten”, geeft hij aan, om vervolgens met de band een prachtige foutloze uitvoering van dit nummer weer te geven.
De term foutloos is, op wat wankele zanglijnen van Åkerfeldt na, eigenlijk op het hele optreden van toepassing. En van die wankele cleane zanglijnen is bij de schitterende uitvoering van Hope Leaves ook niets meer te merken, al is de hoofdrol hier weggelegd voor Fredrik Åkesson in de afsluitende solo. Wat een begenadigd gitarist is deze man. Het reguliere deel van de set wordt na The Lotus Eater afgesloten met Allting Tar Slut, het laatste nummer van In Cauda Venenum, dat op de plaat al een van de hoogtepunten is, maar live nog grootser klinkt. Uiteraard komt de band na een ovationeel applaus terug voor een toegift middels Sorceress en het onvermijdelijke Deliverance.
Opeth speelt deze avond een gewonnen wedstrijd. De band is in grootse vorm en de show is ziet er dankzij de goed verzorgde visuals prachtig uit. De nieuwe nummers en het oude werk gaan, al wordt er geen nummer van de vorige eeuw gespeeld, moeiteloos samen in een afwisselende set.
Foto’s:
Markus Wiedenmann (Instagram)
Datum en locatie:
5 november 2019, TivoliVredenburg, Utrecht
Link: