Het Poolse Mgła verspreidde enkele weken terug nog zijn melancholische duisternis op dag drie van Netherlands Deathfest IV, maar de muziek die zij brengt lijkt toch eerder geschikt voor een kleiner zaaltje. En dus trok uw redacteur Tafkads, gewapend met pen, papier én camera naar het gezellige De Kreun in Kortrijk voor een memorabele, pikzwarte avond.
Zestien mei 2019, 18.55h. Het zonnetje schijnt, maar het Conservatoriumplein in Kortrijk loopt zwart van het volk. Letterlijk, want de Poolse atmosferische blackmetalsensatie Mgła is op bezoek in De Kreun en dat kan op heel wat belangstelling rekenen. Liefhebbers van gitzwarte muziek komen van heinde en ver om deze mysterieuze Polen aan het werk te zien. Of, zoals ik een stamgast hoorde vertellen: “Telkens als ik in De Kreun naar een optreden kom is heel Kortrijk hier present, maar nu…? Ik weet niet van waar al die mensen komen, van overal precies.”
Mgła heeft ter gelegenheid van de Vision-Discipline-Contempt European Conquest 2019 Tour (amai, dat is best een mondje vol…) de handen in elkaar geslagen met de Canadese warmetalgrootheid Revenge en om de line-up te vervolledigen brachten ze ook nog hun landgenoten van Doombringer mee.
De Poolse occulte black/deathmetalformatie Doombringer opent de debatten in de Kreun. Op dat moment is er al heel wat volk aanwezig, maar een groot deel daarvan verkiest duidelijk zijn pintje (pilsje voor de Noorderburen) in de zon boven het optreden van deze nobele onbekende. Ook voor mij is het een eerste kennismaking. Net wanneer ik mij afvraag waarom de roadies zo lang op het podium blijven hangen, wordt het eerste nummer ingezet en merk ik tot mijn verbazing dat dit de heren van Doombringer zelf zijn. Geen corpse paint (dat krijgen we deze avond sowieso niet te zien), geen capsones, gewoon 4 kort geschoren heren in een donker grijs hemd en bijpassende jeans. Na enkele seconden komt ook zanger Medium Mortem het podium op, wat wel voor wat contrast zorgt. Een wit hemd, knekelkransen rond nek en middel, lang, sluik haar en een heuse walrussnor: de heer Mortem is zonder twijfel de vreemde eend in de bijt en dat is toch even aanpassen.
De mensen stromen stilaan binnen, maar echt enthousiast lijkt men niet te worden van de nogal weinig inspirerende performance van Doombringer. Meer dan wat voorzichtige hoofdknikjes kan het Poolse viertal niet bij het publiek ontlokken. De muziek is degelijk, maar vrij eenvoudig en het overstijgt de middelmaat niet. Frontman Medium Mortem ontbeert ook het charisma om de zaal mee te trekken en op de koop toe wordt zijn hese grom regelmatig overstemd door zowel drums als gitaren. Nochtans zijn het melancholische gitaarwerk en de trage, slepende ritmes zeker niet verkeerd, maar echt begeesterend is het allemaal niet. Ook de vocale afwisseling (gesproken woord, klaaglijke schreeuw, hees gelach…) heeft niet echt het gewenste effect. Maar goed, de mensen kunnen de inzet die deze band etaleert wel appreciëren en trakteert Doombringer toch telkens op een gemeend applausje. En kijk, zowaar eindigen deze Polen met twee stevige en meer beklijvende nummers (Stupor Infernal en Seven Evil Spirits) en lijkt de zaal dan toch opgewarmd…
… voor de warmetallegende Revenge, die opkomt met loeiende sirenes. Wanneer de zaal eindelijk stampvol staat, kondigt gitarist Vermin aan “We are Revenge from Canada, and this is how it is going to be.”, waarna Us and Them (High Power) wordt ingezet. Hoewel elk nummer van de setlist een aanslag is op de trommelvliezen, wordt het enthousiasme van Vermin en live-bassist Haasiophis (die we kennen van die andere warmetalgrootheid Antediluvian en reeds samenwerkte met drummer J. Read in het ter ziele gegane Conqueror) duidelijk gesmaakt door het publiek, dat eindelijk wat in beweging komt. Vermin, met blonde kuif, neemt de meeste vocalen voor zijn rekening (terwijl de vocals op de albums ingezongen wordt door drummer J. Read), en deze worden aangevuld door de ultrazware grom van Haasiophis. Deze laatste valt ook op door zijn boos smoelwerk: de brave (maar duidelijk heel erg boze) man heeft een geweldig expressief gezicht en brengt elke noot (vocaal of op zijn instrument) met 100% overgave. En dat wordt duidelijk geapprecieerd in de zaal. Het hoogtepunt van de set is toch wel het enorm vette Banner Degradation (Exile or Death) met zijn stampende ritme, waardoor het onmogelijk blijkt om niet mee te bewegen. Dit nummer eindigt met indrukwekkend, supersnel soleerwerk van Vermin. Klasse! Terwijl de twee brulboeien vooraan de show stelen, mept drummer J. Read als een op hol geslagen robot tussen de rood en witte flitsen van de podiumverlichting zijn drumkit aan gort. Na elf nummers is de oorlog voorbij. Revenge heeft minstens een deel van zijn energie op het publiek kunnen overbrengen en mag terugblikken op een geslaagde opvoering.
Wat wel opvalt tijdens Revenge, is dat er niet gecrowdsurft wordt. De mensen zijn duidelijk zeer enthousiast, maar echt uit de bol lijken ze niet te gaan. En dat is te begrijpen. Dit publiek is zonder twijfel voor Mgła gekomen (getuige ook de vele Mgła band shirts, terwijl ik er van Revenge geen enkele heb kunnen vinden), en de Mgła liefhebber is duidelijk wat rustiger dan de gemiddelde Revenge-fanaat. De melodische black metal van dit Poolse viertal staat bol van de emotie en dat spreekt duidelijk een heel breed publiek aan: mannen en vrouwen, van tieners tot pensioengerechtigden. Mgła brengt black metal voor de meerwaardezoeker en de gevoelsmens. Zelden zag ik zoveel mensen met de ogen dicht met dit soort muziek meewiegen, vaak met een gelukzalige glimlach op het gezicht. Niet omdat dit vrolijke muziek is (verre van), maar wat Mgla op het podium tovert gaat recht naar het hart. De vier gemaskerde Polen brengen hun publiek in extase (het repetitieve karakter van sommige nummers draagt daar zeker toe bij) en raken duidelijk de gevoelige snaar (ook letterlijk…). Deze muziek spreekt ook voor zich, en dus zorgt de band voor zo weinig mogelijk afleiding op het podium, door het gebruik van maskers en een vrij statische performance. Ze stralen uiterlijke rust uit, maar van binnen brandt een fel vuur. Wat een kracht zit er in deze nummers, die soms best wel zeer stevig zijn! Hoewel er materiaal van alle full length albums én van de EP Mdłości de revue passeert ligt de nadruk toch op materiaal van Exercises in Futility. En dat vonden de mensen in de zaal duidelijk een geschikte keuze, want vooral de nummers Exercises in Futility I, V en VI werden enorm gesmaakt.
Zestien mei 2019, 22.40h. De laatste noten zijn weggestorven en het publiek vergast Mgła op een uitbundig applaus. En dat is nergens overdreven, want de Poolse cultband loste alle verwachtingen ruimschoots in. Tijd om huiswaarts te keren, met een lijf vol adrenaline (met dank aan Revenge) en een hart vol emotie (dankjewel, Mgła).
Foto’s:
Tafkads
Datum en locatie:
16 mei 2019, De Kreun, Kortrijk
Link: