Oceansize en Vessels in Amsterdam
Melkweg, 11 Oktober 2010
Er zullen ongetwijfeld een hoop muziekliefhebbers zijn geweest die deze avond voor een lastige keuze staan. Vanavond spelen in de Melkweg namelijk zowel Pendulum, die de grote zaal hebben weten uit te verkopen, als de Britse prog/postrock-band Oceansize. Ook laatstgenoemde heeft een aanzienlijke hoeveelheid geïnteresseerden weten aan te trekken. Wat de beste keuze is geweest, is iets waar ik geen uitspraken over kan doen, maar ik kan me niet voorstellen dat de aanwezigen in de kleine zaal ook maar een moment een greintje spijt zullen hebben gevoeld.
Maar voordat deze mastodont mag aantreden moeten we eerst een tijd lang kijken naar Vessels. Ondanks het feit dat dit vijftal uit Leeds meer dan uitmuntend is op hun instrumenten, weet de band absoluut niet te overtuigen. Muzikaal gezien tappen de heren uit hetzelfde vaatje als God is an Astronaut, Maybeshewill en Long Distance Calling. De composities op zich zijn echter veel minder sfeervol dan die van deze collega’s en vertonen een gebrek aan variatie in de dynamiek. Ondanks het veelvuldige gebruik van polyritmiek en een vrij energieke podiumpresentatie lijkt het niet alsof Vessels het publiek van de Melkweg weet te bereiken. Op het moment dat in het derde nummer van de set er ineens vrij zwakke en niet al te best gecontroleerde vocalen opduiken, zakt mijn aandacht nogal weg. Het schrijnende tekort aan originaliteit betekent toch echt de nekslag voor deze goed bedoelde act.
En daarmee begint het grote wachten. De verwachtingen in het publiek lijken erg hoog, dat blijkt wel uit het opgewonden gefluister van de mensen om mij heen. Ik kan niet anders dan het met ze eens zijn, de nieuwste plaat Self Preserved While The Bodies Float Up bevat namelijk een hoop nummers die live toch behoorlijk zouden moeten kunnen knallen. Gelukkig vermaakt de DJ me prima door het draaien van onder andere The National en Mogwai.
“En Hij zei, laat er feedback zijn, en er was feedback en Hij hoorde dat het goed was”. De band opent zoals verwacht met het harde, trage Part Cardiac afkomstig van de nieuwste plaat waarop overigens overduidelijk de nadruk ligt. Zanger en gitarist Mike Vennart lijkt er zin in te hebben en zet zijn partijen nog net even een tandje extra aan. Ook gedurende de rest van de set blijven zowel de lead als backing vocalen moeiteloos overtuigen. Wel wordt er ergens halverwege door de zanger nog vriendelijk verzocht om niet te roken in de zaal (dat is toch überhaupt verboden of ligt dat nou aan mij?) omdat hij hierdoor minder goed zou kunnen zingen. De rookmachine staat echter vrijwel constant vreselijk te blazen maar dat lijkt minder invloed te hebben.
Gelukkig spelen ze al snel het voor mij favoriete Unfamiliar. De heftige, vrij ontoegankelijke mix van post rock, progressieve metal en psychedelica met een snuifje electro komt live erg goed uit de verf. Alle partijen worden vrijwel perfect uitgevoerd met bijzondere complimenten voor de zeer vakbekwame drummer die het ene na het andere onmogelijke ritme op zijn omvangrijke kit timmert. Het geluid is prima, de mix is eveneens erg goed. Oceansize is eigenlijk zo’n band die gewoon het podium op komt en zijn werk eigenlijk compleet probleemloos en volledig toegewijd kan weergeven omdat dat nou eenmaal is wat ze horen te doen. Om half elf is de band klaar met spelen na een set van ongeveer anderhalf uur en mogen we verzadigd en tevreden terugkijken op een geslaagd concert.
Foto’s door Berit Soolsma.
Links: