Nightwish & Pain – HMH, Amsterdam
21-03-08, Amsterdam
Twee jaar, een nieuw album en een nieuwe zangeres later is het symfonische ‘gothic’ metal band Nightwish terug in Nederland. Evenals twee jaar geleden wist het Finse gezelschap ook dit maal weer de HMH helemaal vol te proppen met fans. De verwachtingen voor de show waren hooggespannen, want hoe zou de nieuwe zangeres het ervan afbrengen? En hoe zou het nieuwe werk live klinken? Antwoorden werden gegeven in een knallende Nightwish-show in een overvolle Heineken Music Hall.
Pain
Om de zaal alvast warm te krijgen voor een vlammende Nighwish show was de industrial-metal act Pain uit Zweden aangetrokken. Dit side-project van Hypocrisy frontman Peter Tätgren vierde vorig jaar zijn tienjarig bestaan met het nieuwe album Pslams of Extinction, dat gretig aftrek vond in de wereld van industrieel metaal. Of de combinatie tussen Tätgren’s evenwel softere, maar toch vrij ruwe sound en meer melodisch georiënteerde fans van Nightwish een daverend succes zou worden, viel vooraf te betwijfelen. De Zweedse heren beheersten zich in ieder geval niet..
En dat is maar goed ook, want alleen op die manier kon Pain tot z’n recht komen. Hoewel ik zelf geen voorstander ben van de Tätgren’s cleane vocalen, bracht de man live een heel redelijk stemgeluid voort. Een uitstekende mix zorgde ervoor dat zowel de keelvibraties van ‘mister Pain‘, als het strakke gitaargeluid goed tot hun recht kwamen. Een muzikaal hoogstandje was het misschien niet, maar de sound stond wel als een huis. Evenals op het geluid, was ook op de performance van het gezelschap niet veel aan te merken. Echt enthousiasme straalde men niet uit, maar de heren deden zeker hun best om er zowel voor band als publiek een succesvolle show van te maken. De reacties uit de zaal waren, op een enkeling na, overigens redelijk lauw, wat minder was wat dan Pain verdiende. De heren hadden hun tijd goed benut, maar moesten voor het gevoel toch al heel erg snel het podium ruimen. Voor zo kort als het duurde, een hele aardige show!
Nightwish
Ruim twee jaar na hun laatste concert is het symfonische metalgezelschap Nightwish weer terug op Nederlandse grond. Evenals de laatste keer stonden de Finnen wederom in een uitverkocht HMH, maar met een belangrijk verschil. In plaats van de operazangeres en vermeend diva Tarja Turunen, die na onenigheden de band heeft moeten verlaten, staat nu de Zweedse dame Anette Olzon. Veel fans waren aanvankelijk sceptisch poppy-karakter nieuwe zangeres, maar het overgrote deel is na het nieuwe album Dark Passion Play toch gevallen voor de charmes van Olzon. Of deze 36-jarige Zweedse er ook live een succes van zou kunnen maken, was echter nog maar de vraag..
Met het openingsnummer Bye Bye Beautiful opende het gezelschap de show in ieder geval met een knaller, letterlijk. Vuurwerk en vonken sierden het podium waarop de mannen van Nightwish inmiddels al hun posities ingenomen hadden, alvorens de nieuwe zangeres zich aan het Nederlandse volk presenteerde. Geen jurken zoals we dat bij mevrouw Turunen zo veelvuldig zagen, zelfs meerdere tijdens een show, maar in plaats daarvan een ‘schattig’ lolitapakje. Het was kenmerkend voor de verandering van Nightwish, want niet alleen de uitstraling, maar de show als geheel was toch een stapje terug tegenover ‘vroeger’.
Natuurlijk is Anette een peer en Tarja een appel, maar de zangkunsten van de eerstgenoemde bleven toch wel erg ver achter vergeleken met die van haar voorgangster. Het ontbrak miss Olzon niet aan inzet of enthousiasme, verre van, maar haar stem was live niet sterk genoeg om veel indruk te maken. Te naturel en niet altijd even zuiver, zelfs niet bij de nummers van Dark Passion Play, waaruit de setlist voornamelijk bestond. Gelukkig waren er ook tracks als The Poet and the Pendulum en Wish I had an Angel, in welke ze wel de juiste toon wist te vinden en op zulke momenten was het genieten. Anette’s mannelijke tegenhanger Marco Hietala was daarentegen een constantere factor. Zowel vocaal als qua spel was deze Finse Viking weer ijzersterk aanwezig. De performances van toetsenist (&’mastermind’) Tuomas Holopainen en gitarist Emmpu Vuorinen werden jammer genoeg deels overschaduwt door een matige sound. Per nummer besloot de man achter de knoppen de twee heren anders in de mix te zetten, waar niet altijd even succesvol uitpakte voor de gitaar- en toetspartijen.
Het showelement was, qua vuurwerk, in ieder geval wel op het niveau van de Once-tour. Men had kosten nog moeite gespaard om er een knallend optreden van te maken. Helaas maak je met alleen vuurwerk nog geen geweldig optreden. Wat, naast een goed geluid, vooral gemist werd, was de eigenschap bepaalde overtuiging uit te stralen. Ondanks het gelach en de vele lieve woorden, klonk het gezelschap toch nog een tikkeltje onwennig, zeker tegenover de ijzersterke routine uit het Tarja-tijdperk. Wellicht is het gewoon nog te vroeg voor Olzon om nu al zulke grote en lange tours te doen en zal ze in de toekomst haar juiste plaats vinden. Het is in ieder geval te hopen dat er (live) nog verbetering in zit, want anders heeft het gezelschap zich op plaat weliswaar weten te consolideren, maar live een flinke stap terug gedaan.
Links: